Li Feigan (Ba Jin)

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

20 Μαρτίου 2017

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• αναρχική-θεωρία

Τη σήμερον ημέρα οι λέξεις «ελευθερία και ισότητα» είναι μέρος του λεξιλογίου του καθενός μας. Αλλά κάντε μερικές έρευνες και ρωτήστε: Τί είναι ελευθερία; και θα σας ειπωθεί «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της γνώμης, ελευθερία του τύπου, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του απορρήτου της επικοινωνίας.»

Ρωτήστε: Τί είναι ισότητα; και θα σας ειπωθεί: «Όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς καμία διαφορά μεταξύ του υψηλής καταγωγής και του χωριάτη». Τώρα, τέτοιοι στενοί ορισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ελευθερία, την πραγματική ισότητα. Δεν με πιστεύετε; Διαβάστε τότε το παρακάτω.

Η καπνιά πάνω από την ελευθερία των ανθρώπων είναι το Κράτος. Από τότε που το Κράτος ήρθε στην ύπαρξη, έχουμε σταματήσει να είμαστε ελεύθεροι. Ασχέτως τι κάνουμε ή τι λέμε, το Κράτος χώνει τη μύτη του. Το μόνο που ζητάμε είναι να ζούμε με αγάπη με τα αδέλφια μας από άλλα έθνη, αλλά το Κράτος θα μας είχε πατριώτες πάση θυσία, θα μας δήλωνε στους στρατούς του και θα μας ανάγκαζε να δολοφονούμε τους γείτονές μας. Και εδώ στην Κίνα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη: εδώ έχουμε Κινέζους να δολοφονούν άλλους Κινέζους. Για αρκετά χρόνια τώρα, στη Χουνάν και τη Σαανσί και τη Σετσουάν, «το ρεύμα του αίματος έχει φουσκώσει και τα πτώματα συσσωρεύονται».

Τι φρίκη! Τόσα πολλά για τα προνόμια που το Κράτος μάς έχει φέρει. Σφετεριζόμενοι τους πόρους που είναι κοινός πλούτος του πλανήτη μας, οι καπιταλιστές μάς λιανίζουν σε μια φτώχεια που μας στερεί το δικαίωμα να ζήσουμε. Όχι πως το Κράτος τους τιμωρεί γι’ αυτό: ακόμη χειρότερα, τους προστατεύει μέσα από μια συστοιχία νόμων.

Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να φάνε και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλέβουν το φαγητό τους: πηγαίνουν γυμνοί και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλέβουν ρούχα: δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλέβουν όλα όσα χρειάζονται. Οι άνθρωποι οδηγούνται σε όλα αυτά από τους καπιταλιστές. Και εδώ έρχεται το Κράτος, στο μεγαλείο του, απολύοντάς μας ως ληστές και αποφασίζοντας ότι δεν είμαστε κατάλληλοι για τίποτε άλλο πέρα από τον εκτελεστικό πάσσαλο. Τουφεκιζόμαστε απλώς για επανάκτηση — κατά παράβαση του νόμου, φυσικά — ενός μικρού κομματιού αυτού που είχαμε χάσει, ενώ αντιθέτως οι καπιταλιστές που λεηλατούν τον κοινό πλούτο του πλανήτη τους επιτρέπεται να ζουν ειρηνικά. Αν μας αρνούνται το δικαίωμα να κλέβουμε, δεν υπάρχει πια τίποτα για μας από το να γίνουμε ζητιάνοι. Ιδού, οι καπιταλιστές, προσβεβλημένοι από το θέαμα, παραχωρούν ελεημοσύνη στους φτωχούς και τους προσφέρουν ένα μικρό μέρος των χρημάτων που τους έχουν κλέψει: και πάνω σε αυτό απονέμουν το εύηχο όνομα της φιλανθρωπίας. Μερικοί από αυτούς έχουν ακόμη το θράσος να μας βρίζουν επειδή ζητιανεύουμε για τις πενταροδεκάρες μας αντί να δουλεύουμε για αυτές.

Κύριοι! Είστε σίγουροι ότι δεν θέλουμε να δουλέψουμε; Είναι περισσότερο μια περίπτωση του ότι αρνούμαστε τη δουλειά. Ωστόσο κατακλυζόμαστε από βρισιές. Βλέποντάς το από αυτήν τη σκοπιά, μπορούμε να δούμε ότι η «ελευθερία και η ισότητα» που προ ολίγου έχουμε μιλήσει είναι εξωγήινες για τους ανθρώπους! Πράγματι, μπορεί κανείς να μιλήσει εδώ για «ελευθερία» και «ισότητα»; Αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ελευθερία αυτού του είδους! Κάθε ισότητα αυτού του τύπου! Αλλά ποια είναι τότε πραγματική ελευθερία και πραγματική ισότητα;

Εδώ έρχεται η απάντησή μου: η Αναρχία. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Και ο κομμουνισμός είναι η πραγματική ισότητα....

Περισσότερα …