Νέστωρ Μαχνό

Αναρχική Θεωρία

24 Ιουνίου 2017

• αναρχικό κίνημα
• anarchism
• αναρχική-θεωρία
• επαναστατική θεωρία
• φεντεραλισμός

«Το ότι το σύγχρονο Kράτος είναι η οργανωτική μορφή μιας αρχής βασισμένης στην αυθαιρεσία και τη βία στην κοινωνική ζωή των ειλώτων δεν έχει να κάνει με το αν αυτό είναι "αστικό" ή "προλεταριακό"».

Το ότι το σύγχρονο Kράτος είναι η οργανωτική μορφή μιας αρχής βασισμένης στην αυθαιρεσία και τη βία στην κοινωνική ζωή των ειλώτων δεν έχει να κάνει με το αν αυτό είναι «αστικό» ή «προλεταριακό». Βασίζεται στον καταπιεστικό συγκεντρωτισμό, που προκύπτει από την άμεση βία μιας μειοψηφίας που παρατάχθηκε κατά της πλειοψηφίας. Για να εφαρμόσει και να επιβάλει τη νομιμότητα του συστήματός του, το Κράτος καταφεύγει όχι μόνο στα όπλα και τα χρήματα, αλλά και στα ισχυρά όπλα της ψυχολογικής πίεσης. Με τη βοήθεια τέτοιων όπλων, μια μικρή ομάδα πολιτικών επιβάλλει την ψυχολογική καταστολή μιας ολόκληρης κοινωνίας και, ειδικότερα, των μαστιζόμενων μαζών, προετοιμάζοντάς τις έτσι ώστε να αποσπάσει την προσοχή τους από τη δουλεία που θέσπισε το Κράτος.

Πρέπει λοιπόν να είναι σαφές ότι αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε την οργανωμένη βία του σύγχρονου Κράτους, πρέπει να αναπτύξουμε ισχυρά όπλα, αντίστοιχα με το μέγεθος του καθήκοντος.

Μέχρι στιγμής, οι μέθοδοι κοινωνικής δράσης που εφαρμόζει η επαναστατική εργατική τάξη ενάντια στην εξουσία των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών – το Κράτος και το Κεφάλαιο – σύμφωνα με τις ελευθεριακές ιδέες, ήταν ανεπαρκείς για να οδηγήσουν τους εργάτες στην ολοκληρωτική νίκη.

Έχει συμβεί στην Ιστορία οι εργάτες να νικήσουν το Κεφάλαιο, αλλά η νίκη ξεγλύστρησε στη συνέχεια από τα χέρια τους, επειδή αναδύθηκε κάποια Κρατική εξουσία, που συγχώνευσε τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου και εκείνου του Κρατικού καπιταλισμού χάριν της επιτυχίας των εργατών.

Η εμπειρία της Ρωσικής επανάστασης έχει εκθέσει κατάφωρα τις ελλείψεις μας πάνω σε αυτό το θέμα. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, αλλά θα έπρεπε μάλλον να εντοπίσουμε αυτές τις ελλείψεις. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στο Κράτος στη Ρωσική επανάσταση ήταν αξιοσημείωτος, παρά την αποδιοργάνωση που είχαν οι γραμμές μας: αξιοσημείωτος κυρίως όσον αφορά την καταστροφή αυτού του απεχθούς θεσμού.

Αλλά, αντίθετα, ο αγώνας μας ήταν ασήμαντος στον τομέα της οικοδόμησης της ελεύθερης κοινωνίας των εργατών και των κοινωνικών δομών της, οι οποίες θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ότι θα ευημερούσε πέρα ​​από την κηδεμονία του Κράτους και των κατασταλτικών του θεσμών.

Το γεγονός ότι εμείς οι ελευθεριακοί κομμουνιστές ή αναρχοσυνδικαλιστές αποτύχαμε να προβλέψουμε την πορεία της Ρωσικής επανάστασης και ότι αποτύχαμε να βιαστούμε να αναπτύξουμε εγκαίρως νέες μορφές κοινωνικής δραστηριότητας, οδήγησε πολλές ομάδες και οργανώσεις μας να αμφιταλαντευτούν ξανά στην πολιτική και κοινωνικο-στρατηγική τους πολιτική στο πολεμικό μέτωπο της Επανάστασης.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε μια μελλοντική υποτροπή σε αυτά τα ίδια λάθη, όταν θα συμβεί μια επαναστατική κατάσταση, και προκειμένου να διατηρήσουμε τη συνοχή και τη συνεκτικότητα της οργανωτικής μας γραμμής, πρέπει πρώτα απ’ όλα να συγκεντρώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε ένα λειτουργικό συλλογικό όργανο, έπειτα χωρίς περαιτέρω ντόρο, να καθορίσουμε την εποικοδομητική μας αντίληψη των οικονομικών, κοινωνικών, τοπικών και εδαφικών μονάδων, έτσι ώστε να περιγράφονται συνοπτικά λεπτομερώς (ελεύθερα σοβιέτ), και ειδικότερα να περιγράφουν σε γενικές γραμμές τη βασική επαναστατική τους αποστολή στον...

Περισσότερα …