Ο Alfons Vila i Franquesa, γεννήθηκε στο Sant Martí de Maldà, στις 19 Νοεμβρίου 1897. Ήταν σκιτσογράφος και σχεδιαστής. Γνωστός ως Shum, Joan Baptista Acher, The Poet ή The Artist of the Broken Hands.
Η αναρχική του δράση τού κόστισε αρκετές φυλακίσεις, καθώς και εξορία στο τέλος του εμφυλίου πολέμου.
Δημοσίευσε τα έργα Worker Solidarity, Social Justice, The Bell of Grace, The Opinion, Humanity, Rambla, The Esquella de la Torratxa, Papitu ή Visca!, μεταξύ άλλων.
Τον Οκτώβριο του 1922 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του σε απόπειρα επίθεσης εναντίον του στρατηγού Martinez Anido καθώς και για την έκρηξη που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια χειρισμού ορισμένων αντικειμένων, η οποία προκάλεσε την καταστροφή ενός κτιρίου και το θάνατο πέντε ανθρώπων στην οδό Toledo στη Βαρκελώνη.
Η καταδικαστική απόφαση σε βάρος του προκάλεσε εκστρατεία αλληλεγγύης με αίτημα την κατάργηση της θανατικής ποινής, στην οποία συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Màxim Gorki, ο Errico Malatesta, ο Santiago Ramon y Cajal, ο Valle-Inclán και, κυρίως, η συγγραφέας Concha Espina, η οποία ζήτησε προσωπικά να του δοθεί χάρη. Στο πλαίσιο της εκστρατείας αλληλεγγύης οργανώθηκε και μια μονογραφική έκθεση των σχεδίων του στο Popular Encyclopedic Ateneu.
Τελικά, η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, και του χορηγήθηκε αμνηστία το 1931, με την Victoria Kent Γενική Διευθύντρια των Φυλακών της Δημοκρατίας. Το 1934 διορίστηκε στο Συμβούλιο Μουσείων της Βαρκελώνης.
Έγινε μέλος της Ομάδας των Έξι μαζί με τους Helios Gómez, Alfred Pascual Benigani, Marcelli Porta και Fernanda, Lluís Elias και Bracons και Josep Bartoli και Guiu και συμμετείχε στο Συνδικάτο των Επαγγελματιών Σχεδιαστών.
Πολέμησε στο μέτωπο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και εξορίστηκε στη Γαλλία στο τέλος του. Αργότερα έζησε στη Δομινικανή Δημοκρατία, στην Κούβα, στις Ηνωμένες Πολιτείες και τέλος στην Cuernavaca τυ Μεξικού, όπου και πέθανε στις 28 Αυγούστου 1967.
*Πηγή: Lluis Guix Moreno. Απόδοση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
...
Αν και η πλειοψηφία των Γάλλων αναρχικών δεσμεύτηκε στη συνδικαλιστική δράση της CGT, ορισμένοι παρέμειναν σταθερά αντίθετοι σε αυτήν. Θεωρούσαν το συνδικάτο ανίσχυρο να πραγματοποιήσει την επανάσταση και προτιμούσαν, ας πούμε, την άγρια απεργία από την οργανωμένη απεργία, διότι, στην τελευταία περίπτωση, αν τα αιτήματα που προβάλλονταν κατέληγαν σε διαπραγματεύσεις ή συμφωνίες, αυτό συνεπαγόταν, όπως υποστήριζαν, συμβιβασμό με τους εργοδότες και το κράτος. Κατά συνέπεια, (έτσι υποστήριζαν) ο συνδικαλισμός υπονόμευε τη θέληση για επανάσταση και καλλιεργούσε μια αποσπασματική νοοτροπία, εις βάρος της τάξης στο σύνολό της και, ιδιαίτερα, εκείνων που το σύστημα πετούσε στα σκουπίδια: τους ανέργους, τους...
Μετά από ενάμιση χρόνο καταστολής που οδήγησε αρκετούς αναρχικούς -Pouget, Malato και Louise Michel- να αναζητήσουν ασφάλεια στην εξορία στο Λονδίνο, μια αμνηστία έδωσε στο γαλλικό κίνημα την ευκαιρία να ξαναζωντανέψει. Η μαχητική δραστηριότητα εκφραζόταν πάντοτε κυρίως μέσω των περιοδικών: Το “Le Libertaire”, που ιδρύθηκε από τον Sebastien Faure και την Louise Michel, επανεμφανίστηκε το 1895- το “La Revolte” αντικαταστάθηκε από το “Les Temps Nouveaux”, με τον αναντικατάστατο και ατάραχο Jean Grave στο τιμόνι- τέλος, υπό την άγρυπνη συγγραφή του Emile Pouget, το “Le Pere Peinard” ξεκίνησε μια νέα σειρά.
Για να αναδείξουν τη συνοχή των αναρχικών ιδεών, οι...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018