Είναι εύκολο να ξεχάσουμε πόσο προσωπική ήταν η επανάσταση για τον Νέστορα Μαχνό. Δεν ήταν μόνο ένα ιδεολογικό σχέδιο αλλά εξίσου ένας αγώνας εκδίκησης εναντίον εκείνων που κατέστρεφαν την κοινότητά του. Μεγάλο μέρος της οικογένειάς του υπέφερε πολλά από την αυστρογερμανική κατοχή, τους Λευκούς και τους Κόκκινους.
Ο Μαχνό ήταν ο μοναδικός επιζών από τα αδέλφια του. Ο Polikarp σκοτώθηκε από τους Λευκούς στο Gulyaj-Pole τον Φεβρουάριο του 1919, ο Hryhorii από τους Λευκούς σε δράση κοντά στο Uman τον Σεπτέμβριο του 1919 και ο Savelii από τους Κόκκινους στο Gulyaj-Pole τον Φεβρουάριο του 1920. Δυστυχώς, η οικογένεια του Νέστορα συνέχισε να υποφέρει ακόμη και μετά το θάνατο του ιδίου το 1934, με τον ανιψιό του Ιβάν να γίνεται ακόμη ένα θύμα των Κόκκινων το 1943.
Ακολουθεί μια σύντομη αφήγηση του Μάχνο για τη δολοφονία του Ομελιάν. Αφηγείται από δεύτερο χέρι, ανακατασκευασμένη από μαρτυρίες που του έδωσαν οι ντόπιοι αγρότες που είδαν τη δολοφονία κατά τη διάρκεια μιας τιμωρητικής αποστολής των Αυστργερμανών στο Huliaipole. Είναι πολύ πιθανό ο Ιβάν να ήταν μάρτυρας της δολοφονίας του πατέρα του. Η λεπτομέρεια και το συναίσθημα που βάζει ο Μαχνό στην αφήγησή του υποδηλώνει ότι η διαδικασία συγγραφής του ήταν κάτι σαν καθαρτική πράξη, για να επεξεργαστεί την οργή και τη θλίψη του για την απώλεια του αδελφού του. Είναι ευφάνταστο σε ένα επίπεδο, αλλά με τρόπο που προκαλεί αλήθειες για το πώς ο Νέστορ έβλεπε τον αδελφό του ως έναν αγαπημένο οικογενειάρχη και έναν μάρτυρα που αναγκάστηκε να υποφέρει άδικα:
"Μίλησα με τους χωρικούς επί μακρόν για διάφορα θέματα. Μεταξύ άλλων, μου μίλησαν λεπτομερώς για την είσοδο των αυστρογερμανικών και ατταμανικών αποσπασμάτων στη Gulyaj-Pole, για το πώς τους υποδέχτηκαν οι αστοί και τέλος για το πώς συμπεριφέρθηκαν αυτές οι πιο άγριες από τις αντεπαναστατικές συμμορίες.
Πρώτα απ' όλα, οι κατακτητές θεώρησαν απαραίτητο να εκδικηθούν εμένα, τον οργανωτή των επαναστατικών δυνάμεων στην περιοχή. Περικύκλωσαν το αγροτόσπιτο της γριάς μητέρας μου, την έδιωξαν από το σπίτι και άρχισαν να ρίχνουν εμπρηστικές βόμβες μέσα σε αυτό. Έσπασαν όλα τα παράθυρα, έβγαλαν τις πόρτες από τους μεντεσέδες τους, έβαλαν άχυρα στο σπίτι και του έβαλαν φωτιά. Έκαψαν επίσης όλα τα βοηθητικά κτίρια στην αυλή - το αλώνι, τον αχυρώνα και το στάβλο των αγελάδων.
Στη συνέχεια πήγαν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδελφού μου, του Yemelyan Makhno, ο οποίος είχε υπηρετήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τώρα ήταν ανάπηρος. Είχε χάσει το ένα του μάτι, είχε υποστεί σοβαρό σοκ από οβίδες και ήταν πάντα άρρωστος, οπότε δεν έπαιξε ενεργό ρόλο στην Επανάσταση. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο γραφείο του διοικητή. Στη συνέχεια έκαψαν το ταπεινό του σπίτι και τον αχυρώνα του, αφήνοντας τη γυναίκα του στην αυλή με τα πέντε μικρά παιδιά τους να βλέπουν να γίνονται καπνός όλα όσα είχαν κερδίσει με πολύχρονο μόχθο: το σπίτι, την άμαξα του αχυρώνα και όλα τα υπόλοιπα.
Και έτσι έγινε. Αυτοί οι δαίμονες από την "πολιτισμένη" Ευρώπη επισκέπτονταν τις αγροικίες όλων των αγροτών, των οποίων οι γιοι ήταν ενεργοί επαναστάτες και είχαν περάσει στην παρανομία, και έβαζαν φωτιά...
Γεννήθηκε στο Reus το 1841 και πέθανε στη Βαρκελώνη το 1915.
Κάτοικος της Μαδρίτης από πολύ μικρή ηλικία, σπούδασε μηχανικός οδοποιίας και αυτό τον οδήγησε σε όλη τη χώρα. Εμπλέκεται στην εξέγερση των ομοσπονδιακών το 1869 και αναγκάζεται να εξοριστεί. Ενώ βρισκόταν στην εξορία έκανε τη γνωριμία με τον Μπακούνιν και προσχώρησε στη Συμμαχία του στη Γενεύη (Ιανουάριος 1870).
Επιστρέφοντας στη Μαδρίτη τον Μάρτιο του 1870, συμμετείχε ενεργά στις προσπάθειες της Διεθνούς στη Μαδρίτη (προήδρευσε στην πρώτη δημόσια συνεδρίασή της), κατέλαβε τη θέση του γραμματέα προπαγάνδας και βοήθησε σημαντικά στην έκδοση της εφημερίδας “La Solidaridad” (Η Αλληλεγγύη).
Το 1876...
Η ζωή του Antonio Ortiz είναι απλά ανυπέρβλητη. Πρόκειται για έναν προλετάριο από τη Βαρκελώνη, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια από εκείνες τις εργατικές συνοικίες που ήταν τα προπύργια του αναρχισμού. Σε ηλικία 11 ετών, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σχολείο επειδή ο πατέρας του έχει ένα εργατικό ατύχημα. Γίνεται μαθητευόμενος ξυλουργός.
Σε ηλικία 14 ετών είναι μέλος της CNT, η οποία μόλις υιοθέτησε τη δομή του Ενιαίου Συνδικάτου (προαπεικόνιση του βιομηχανικού συνδικαλισμού) και στη συνέχεια συνδικαλίζει το 90% των οικοδόμων της πόλης. Ολοκληρώνει τις σπουδές του τη νύχτα, σε ελευθεριακά σχολεία.
Στα 25 του γίνεται επικεφαλής του...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018