Εάν, μεταξύ εκείνων που στοχάζονται για την πολιτική, η αναρχία δεν έπαψε ποτέ να είναι σχετική, δεδομένου ότι συνιστά το ακραία κεντρικό ή ασύμπτωτο σημείο της, αυτό αληθεύει ακόμη περισσότερο σήμερα δεδομένης της άδικης και φαύλης δίωξης στη οποία ένας αναρχικός υποβάλλεται σήμερα από το Ιταλικό σωφρονιστικό σύστημα. Εντούτοις, μιλώντας για την αναρχία, όπως οφείλει κάποιος να το κάνει, στο πεδίο του νόμου, προϋποθέτει απαραίτητα ένα παράδοξο, μιας και είναι αντιφατική (αν μη τι άλλο) η απαίτηση όπως το κράτος αναγνωρίσει το δικαίωμα άρνησης του κράτους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν το δικαίωμα στην αντίσταση εκπληρωθεί ως τα οριστικά του συμπεράσματα, κανείς δεν θα μπορούσε να απαιτήσει λογικά την πιθανότητα πως ο εμφύλιος πόλεμος θα τύγχανε νομικής προστασίας.
Στον στοχασμό για την αναρχία σήμερα, είναι κατά συνέπεια συνετό όπως τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας εντός μιας εντελώς διαφορετικής προοπτικής, και αντίθετα να αμφισβητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Engels την περιέγραψε όταν κατηγόρησε τους αναρχικούς πως θέλουν να αντικαταστήσουν το κράτος με την διαχείριση. Στην μομφή αυτή έγκειται ένα κρίσιμο πολιτικό πρόβλημα, ένα που ούτε οι Μαρξιστές και ενδεχομένως ούτε και οι ίδιοι οι αναρχικοί δεν έχουν θέσει σωστά. Ένα πρόβλημα όλο και πιο έντονα επείγον δεδομένου ότι βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με μια προσπάθεια πραγματοποίησης, με σταδιακό τρόπο, εκείνου που για τον Engels αποτελούσε τον αποφασισμένο σκοπό της αναρχίας — δηλαδή, όχι τόσο την απλή αντικατάσταση του κράτους από την διαχείριση, αλλά μάλλον την ταύτιση του κράτους και της διαχείρισης σε έναν τύπο Λεβιάθαν που υιοθετεί το καλοπροαίρετο προσωπείο του διαχειριστή. Αυτό είναι που οι Sunstein και Vermeule θεωρητικοποιούν στο βιβλίο τους Law and Leviathan, Redeeming the Administrative State [Νόμος και Λεβιάθαν, Εκπληρώνοντας το Διαχειριστικό Κράτος], όπου η διακυβέρνηση, η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, υπερβαίνοντας και διαβρώνοντας τις παραδοσιακές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική), ασκεί τώρα — στο όνομα της διαχείρισης, και με έναν καθ’ εξαίρεση τρόπο — τις λειτουργίες και τις εξουσίες για τις οποίες ήσαν κάποτε αρμόδιες.
Τι είναι ωστόσο η διαχείριση [administration]; Ένας διαχειριστής/λειτουργός [minister], από τον οποίο προκύπτει ο αρχικός όρος, είναι ένας υπηρέτης ή βοηθός, αντί του αρχηγέτη/ανώτατου αξιωματούχου [magister], τον ηγεμόνα, τον κάτοχο της εξουσίας. Η λέξη προέρχεται από την ρίζα δια- [men], η οποία σημαίνει την μείωση και την σμίκρυνση. Ο διαχειριστής στέκει προς τον άρχοντα όπως το ήσσον [minus] στέκει στο μείζον [magis], το λιγότερο στο περισσότερο, το υποδεέστερο στο μέγιστο, σε εκείνο στο οποίο μειώνεται προς εκείνο το οποίο αυξάνεται. Η ιδέα της αναρχίας θα συνίστατο, σύμφωνα με τον Engels έστω, στην προσπάθεια αναλογισμού κάποιου διαχειριστή χωρίς κάποιον άρχοντα, κάποιον υπηρέτη χωρίς κάποιον αφέντη. Αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, μιας και η στροφή του υπηρέτη έναντια στον αφέντη, του λιγότερου ενάντια στο περισσότερο, μπορεί να αποτελεί ένα τακτικό πλεονέκτημα, όσο και ο στοχασμός μιας κοινωνίας στην οποία όλοι είναι διαχειριστές και κανένας άρχοντας ή ηγέτης. Σύμφωνα με μια έννοια, αυτό είναι που είχε κάνει ο Hegel, φανερώνοντας στην δύσφημη διαλεκτική του πως ο υπηρέτης καταλήγει τελικά να εξουσιάζει τον αφέντη. Μολαταύτα, είναι αναμφίβολο ότι οι δυο αυτές κρίσιμες μορφές για την πολιτική της Δύσης παραμένουν κατ’ αυτόν τον τρόπο αλληλένδετες σε μια αέναη σχέση, μια στην οποία η οριστική...
Αν περιμένεις να διαβάσεις ένα ακόμα αντι-εκλογικό αναρχικό κείμενο που λέει ότι οι εκλογές είναι μια ψευδαίσθηση, μια απάτη και οι άνθρωποι είναι είτε εξαπατημένοι, είτε πουλημένοι στην αστική δημοκρατία τότε μη χάσεις το χρόνο σου. Δεν είναι τέτοιο κείμενο.
Χ.Π. Σοφίας, Κάποτε
Πηγαίνοντας αριστερά
ήταν πρόοδος
Πηγαίνοντας δεξιά
ήταν παράδοση
Σήμερα η πρόοδος
και η παράδοση
φυλάνε τα πρόβατα μαζί
με την Κοκκινοσκουφίτσα
και τον Λύκο
Και η γιαγιά έχει πεθάνει
για να διηγηθεί το παραμύθι
Η αναρχική θέση ενάντια στις εκλογές εμφανίστηκε σε μια εποχή που η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν ήταν καν ώριμη και δεν ψήφιζαν...
Ένας από τους κορυφαίους Ιταλούς αναρχικούς του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, ο Μαλατέστα, παρουσιάζει τους λόγους της ενεργού αντίθεσης στις θεσμικές εκλογές που διατηρούν οι αναρχικοί.
https://www.elsaltodiario.com/el-rumor-de-las-multitudes/malatesta-antiparlamentarismo-no-votan-anarquistas
Μόλις πλησιάζει μια εκλογική περίοδος, είτε πρόκειται για πολιτειακές, περιφερειακές ή δημοτικές εκλογές, υπάρχει πάντα ένα τμήμα της μαχητικής αριστεράς που εμφανίζεται με αντικοινοβουλευτικά συνθήματα ή/και αφίσες που καλούν σε ενεργή αποχή. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κατάσταση δεν παραλείπει να δημιουργεί πολλές εντάσεις μεταξύ των διαφόρων σοσιαλιστικών συλλογικοτήτων, κάτι που συμβαίνει από τότε που δημιουργήθηκε αυτός ο "δημοκρατικός" μηχανισμός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι προβληματισμοί του...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018