Λεπτομέρειες

ngnm

Αναρχική Παρέμβαση

10 Απριλίου 2024

Σημείωση μεταφραστή*: Αρθρο του Paul Goodman στους TIMES της Νέας Υόρκης το 1968. Την ταραγμένη αυτή περίοδο, ο Αμερικανός αναρχικός, συγγραφέας, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας και ψυχοθεραπευτής, υπερασπίζεται την διαχρονικότητα του Αναρχισμού με αφορμή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις της εποχής. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν ομοιότητες και με το σήμερα.

Το κύμα φοιτητικής διαμαρτυρίας στις προηγμένες χώρες ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, τις φυλετικές διαφορές, τις ιδεολογικές διακρίσεις του φασισμού, του εταιρικού φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού. Περιττό να πούμε ότι οι αξιωματούχοι των καπιταλιστικών χωρών λένε ότι οι αγκιτάτορες είναι κομμουνιστές και οι κομμουνιστές λένε ότι είναι αστοί ρεβιζιονιστές. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια εντελώς διαφορετική πολιτική φιλοσοφία που κρύβεται πίσω – είναι ο Aναρχισμός.

Τα πραγματικά ζητήματα είναι τοπικά και συχνά φαίνονται ασήμαντα. Τα προβλήματα είναι συνήθως αυθόρμητα, αν και μερικές φορές υπάρχει μια ομάδα αποφασισμένη να ξεκινήσει μια μάχη στη μελαγχολική αναταραχή. Ένα θεατρικό έργο απαγορεύεται, ένας δάσκαλος απολύεται, μια φοιτητική έκδοση λογοκρίνεται, τα πανεπιστημιακά μαθήματα δεν είναι πρακτικά ή οι εγκαταστάσεις είναι ανεπαρκείς, η διοίκηση είναι υπερβολικά άκαμπτη, υπάρχουν περιορισμοί στην οικονομική κινητικότητα ή υπάρχει τεχνοκρατικός μανδαρινισμός, οι φτωχοί αντιμετωπίζονται αλαζονικά, οι φοιτητές στρατολογούνται για έναν άδικο πόλεμο – όλα αυτά, οπουδήποτε στον κόσμο, Μπορεί να πυροδοτήσει μια μεγάλη έκρηξη, που τελειώνει με την αστυνομία και σπασμένα κεφάλια. Ο αυθορμητισμός, η συγκεκριμενοποίηση των ζητημάτων και η τακτική της άμεσης δράσης είναι τα ίδια χαρακτηριστικά του αναρχισμού.

Ιστορικά, ο αναρχισμός υπήρξε η επαναστατική πολιτική ειδικευμένων τεχνιτών και αγροτών που δεν χρειάζονται αφεντικό. των εργατών σε επικίνδυνα επαγγέλματα, π.χ. ανθρακωρύχοι και ξυλουργοί, που μαθαίνουν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, και των αριστοκρατών που μπορούν οικονομικά να αντέξουν οικονομικά να είναι ιδεαλιστές. Αναδύεται όταν το σύστημα της κοινωνίας δεν είναι αρκετά ηθικό, ελεύθερο ή αδελφικό. Οι φοιτητές είναι πιθανό να είναι αναρχικοί, αλλά, στην τεράστια επέκταση της εκπαίδευσης παντού, είναι νέοι ως μάζα και βρίσκονται σε σύγχυση σχετικά με τη θέση τους.
Ο πολιτικός αναρχισμός σπάνια αναφέρεται και ποτέ δεν διατυπώνεται στον τύπο και την τηλεόραση. Δύση και Ανατολή, οι δημοσιογράφοι μιλούν για αναρχία ως χαοτική εξέγερση και άσκοπη περιφρόνηση της εξουσίας. Ή βάζουν στο ίδιο τσουβάλι κομμουνιστές και αναρχικούς και αστούς ρεβιζιονιστές, παιδαριώδεις αριστερούς και αναρχικούς. Αναφέροντας τα προβλήματα στη Γαλλία, έπρεπε να διακρίνουν τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς επειδή τα κομμουνιστικά εργατικά συνδικάτα αποκήρυξαν αμέσως τους αναρχικούς φοιτητές, αλλά καμία πρόταση των αναρχικών δεν αναφέρθηκε εκτός από την επαινετική δήλωση του Daniel Cohn-Bendit, χλευάζω όλες τις εθνικές σημαίες!

Η δυνατότητα μιας αναρχικής επανάστασης – αποκεντρωτικής, αντι-αστυνομικής, αντικομματικής, αντιγραφειοκρατικής, οργανωμένης από εθελοντική ένωση, και δίνοντας προτεραιότητα στον αυθορμητισμό της βάσης – ήταν πάντα ανάθεμα για τους μαρξιστές κομμουνιστές και έχει κατασταλεί ανελέητα. Ο Μαρξ διέγραψε τα αναρχικά συνδικάτα από τη Διεθνή Ένωση Εργατών. Ο Λένιν και ο Τρότσκι έσφαξαν τους αναρχικούς στην Ουκρανία και στην Κροστάνδη. Ο Στάλιν τους δολοφόνησε κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ο Κάστρο τους έχει φυλακίσει στην Κούβα και τον Γκομούλκα στην Πολωνία. Ούτε ο αναρχισμός είναι απαραίτητα σοσιαλιστικός, με την έννοια ότι ενστερνίζεται την κοινή ιδιοκτησία. Αυτό θα εξαρτηθεί. Ο εταιρικός καπιταλισμός,...

Περισσότερα …