από τον Ara Avasin
Κριτικοί προβληματισμοί σχετικά με τις πολιτικές ταυτότητας (identity politics) και τον αυτονομισμό (separatism), αναγνωρίζοντας τη διατομεακότητα (intersectionality) και αντλώντας έμπνευση από τους επαναστατικούς αγώνες στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.
Με στόχο την αντανάκλαση των κοινών μας στρατηγικών για να προχωρήσουμε μπροστά στην επαναστατική μας οργάνωση.
Το Pride δεν είναι ένα γεγονός που γιορτάζεται ευρέως στη Rojava, αλλά για εμάς είναι μια σημαντική ημερομηνία και μια αφορμή για να προβληματιστούμε σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση του αγώνα queer και την κατάσταση του ΛΟΑΤ+ κινήματος. Με αυτή την ευκαιρία, θέλουμε να μοιραστούμε κάτι περισσότερο από μια απλή φωτογραφία αλληλεγγύης. Ένας σύντροφος έγραψε αυτό το κείμενο αναλογιζόμενος την εμπειρία του στη Rojava. Αυτά είναι μερικά μαθήματα από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση.
Το κείμενο δεν αντιπροσωπεύει τη θέση της οργάνωσής μας, αλλά έχει ως στόχο να συμβάλει στις συζητήσεις γι’ αυτά τα θέματα.
Για ένα άγριο Pride!
Κάτω ο καπιταλισμός του ουράνιου τόξου!
Tekosina Anarsist
Όταν πολιτικοποιήθηκα για πρώτη φορά, ένας κόσμος άνοιξε για μένα. Ένιωσα σαν να βρήκα επιτέλους λέξεις για να περιγράψω τις εμπειρίες που βίωνα. Νόμιζα ότι ήμουν μόνη μου σ’ αυτές τις εμπειρίες, αλλά μέσα από το ταξίδι μου στην πολιτική, άρχισα να καταλαβαίνω τη συστημική φύση τους, οι πολιτικές που βασίζονται στην ταυτότητα ήταν ένα μεγάλο μέρος αυτού για μένα. Αυτό πυροδότησε επίσης μια φλόγα και έναν θυμό μέσα μου. Εκείνες τις πρώτες μέρες, έστρεφα αυτόν τον θυμό προς τα άτομα αυτών των ομάδων που με καταπίεζαν. Κατηγόρησα τα άτομα και πίστευα ότι ήταν δίκαιο να τα δαιμονοποιήσω. Οργανώθηκα σε αυτονομιστικές ομάδες και ήμουν απορριπτική και χωρίς ελπίδα για τα άτομα εκείνα που ανήκαν σε ομάδες που με καταπιέζουν.
Από εξωκοινοβουλευτικός αριστερός, ένας "ακτιβιστής" θα μπορούσε να πει κανείς, έγινα ένας πιο ιδεολογικά κινητοποιημένος και μορφωμένος επαναστάτης, για τον οποίο ο αγώνας δεν είναι απλώς κάτι που κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, αλλά ο αγώνας είναι η βάση της καθημερινής μου ζωής. Κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος με τον οποίο κατεύθυνα το θυμό μου δεν ήταν εποικοδομητικός για την πρόοδο του αγώνα κατά της καταπίεσης και για μια ελεύθερη ζωή. Όχι ότι θεωρώ ότι ο θυμός μου ήταν άδικος, απλώς τώρα πιστεύω ότι μπορώ να κάνω καλύτερα πράγματα με τον θυμό μου από το να τον εκτονώνω στον πλησιέστερο άνθρωπο. Με τα ίδια μου τα χέρια δημιουργούσα διχασμό και σύγκρουση ανάμεσα σε συντρόφους με τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνιζόμουν από κοινού. Έπρεπε να ξεπεράσω το πλαίσιο της πολιτικής της ταυτότητας, γιατί μας διχάζει και αποδυναμώνει τον επαναστατικό αγώνα. Πήγα να ψάξω για προοπτικές με περισσότερες αποχρώσεις και ήθελα να στοχεύσω στην ενότητα των καταπιεσμένων λαών, την ίδια στιγμή που έψαχνα τρόπους να ενσωματώσω κάποια από τα πολύτιμα μαθήματα που μου είχε διδάξει η πολιτική της ταυτότητας. Ακολουθούν μερικά από τα πράγματα που έμαθα στην πορεία μέχρι τώρα.
Τι είναι η πολιτική της ταυτότητας;
Η πολιτική ταυτότητας είναι όταν οι άνθρωποι οργανώνονται κυρίως σύμφωνα με την ταυτότητά τους ως προς το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία κ.λπ. Η λογική...
Lucía Sánchez Saornil*
Με μια βαθιά χαρακιά μέσα μας ερχόμαστε αντιμέτωπες με την απώλεια του Ισπανικού πολέμου. Μόνο όσοι έζησαν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα το χτίσιμο αυτού του θαυμάσιου κόσμου που γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου, καταλαβαίνουν όλα όσα χάθηκαν με αυτή την ήττα.
Πόσες φορές πιστέψαμε ότι προχωρούσαμε αργά, ότι μας καθυστερούσαν λάθη λόγω ξεροκεφαλιάς, ότι πηγαίναμε προς τα πίσω… Και τι τρομερή ώθηση προς τα εμπρός είχαμε σε κάθε περίπτωση! Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν λάθη και δισταγμοί, είναι αλήθεια ότι η αρχική ορμή δεν ολοκληρώθηκε, αλλά τι μεγάλη πόρτα ανοίχτηκε προς την ελευθερία του...
Στις 19 Ιούλη 2016, μια ομάδα συντρόφων ίδρυσε την Αναρχική Οργάνωση της Κόρδοβα (Organización Anarquista de Córdoba), στο πλαίσιο μιας δημόσιας παρουσίασης στην πόλη αυτή. Η επιλεγμένη αυτή ημερομηνία συνέπεσε με την έναρξη της Ισπανικής Κοινωνικής Επανάστασης του 1936, μια αρκετά σημαντική χειρονομία για τον αναρχισμό και με την οποία αισθανθήκαμε ταυτισμένοι από την πλούσια εμπειρία του αγώνα και της οργάνωσης.
Η πρόκληση ήταν μεγάλη, δεν υπήρχε άλλη πρόταση στην Κόρδοβα, τουλάχιστον από τη δεκαετία του '70, σαν την OAC, αλλά η ιδέα ήταν σαφής: να συγκροτήσουμε μια οργάνωση εναρμονισμένη στη γραμμή του οργανωμένου αναρχισμού της εσπεσιφιστικής (especifista) παράδοσης...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018