Γιάννης Ζαφειριάδης
Το επίδικο στις εργατο-νεολαιίστικες εξεγέρσεις των χωρών του λεγόμενου 1ου κόσμου, τις οικονομικά ανεπτυγμένες υπερδυνάμεις, με τα ισχυρά προφίλ οικονομικά και στρατιωτικά, ώστε αυτές να περάσουν τα στενά ιστορικά τους όρια και να κατορθώσουν να μετατραπούν σε επαναστάσεις, είναι να καταφέρει το εξεγερμένο υποκείμενο να μεταβεί γρήγορα σε ένα ανώτερο στάδιο συνείδησης, που δεν θα επιτρέψει σε διάφορες αποκομμένες μειοψηφίες εργατοπατέρων και ρεφορμιστών να "συγκρατήσουν" την ροή του αγώνα μέσα στα πλαίσια των αρχικών αιτημάτων.
Αυτό το τελευταίο είναι πιο εύκολο να συμβεί σε τέτοιες, οικονομικά ισχυρές χώρες, όπου το κεφάλαιο έχει ακόμη κάποιον "ζωτικό χώρο" να παραχωρήσει στους από-τα-κάτω, έστω και παροδικά, προκειμένου να αποφύγει την άμεση ανατροπή της κυριαρχίας του. Κάτι που εκ των πραγμάτων είναι πιο δύσκολο να συμβεί στα φτωχότερα κράτη, όπου η ωμή καταστολή διαρκείας - που αποτελεί μεγάλο ρίσκο για το εγχώριο κεφάλαιο - φαντάζει ως η μόνη λύση, αν εξαιρέσουμε κάποια έκτακτη, "έξωθεν βοήθεια", ουσιαστικά εξάρτηση, της ντόπιας αστικής τάξης από την διεθνή.
Στις πιο ισχυρές χώρες παρατηρούμε όμως μερικές φορές και ισχυρές εργατικές - ρεφορμιστικές αλλά μαζικές - οργανώσεις, οι οποίες αποτελούν έκφανση της αποτύπωσης των συσχετισμών μεταξύ της αστικής τάξης και της εργατικής. Αυτές οι ισχυρές και μαζικές οργανώσεις, όπως για παράδειγμα η CGT στην Γαλλία, μπορεί να είναι ρεφορμιστικές στην φύση τους, αλλά τείνουν να μην είναι παντελώς ξεπουλημένες στο Κεφάλαιο, όπως η δική μας ΓΣΕΕ της ελληνικής μπανανίας. Υπάρχει η δυναμική βέβαια και στα καθ' ημας, άλλες δυνάμεις μαζικές να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Τις βλέπουμε στον δρόμο δίπλα ή παράλληλα σε εμάς.
Είναι οργανώσεις που έχουν τον ρόλο, αλλά και την απαραίτητη δυναμική, να κατεβάσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Μπορεί να φτάσουν μέχρι και στο σημείο να δώσουν κάλυψη στις πιο δυναμικές ενέργειες μιας εργατικής εξέγερσης, όσο υπάρχει από πίσω πάντα ζωντανό το συγκεκριμένο αίτημα (π.χ. οι συντάξεις στην Γαλλία, οι τιμές στην ενέργεια κ.λπ.) και μάλιστα θα τις εκμεταλλευτούν τις ενέργειες αυτές ως απειλή στην αστική τάξη προκειμένου να επιτύχουν την εκπλήρωση του αιτήματος. Προωθούν δηλαδή μια μορφή ριζοσπαστικού (στην πρακτική) ρεφορμισμού (στην στόχευση).
Έτσι, τέτοιες μαζικές, αλλά ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές-ταξικές δυνάμεις και οργανώσεις, είναι πολύ χρήσιμες σε πρώτο βαθμό στους επαναστάτες, τον συνειδητοποιημένο υποκειμενικό παράγοντα της τάξης, ώστε να εκπληρωθεί το αρχικό στάδιο ενός γενικού επαναστατικού σχεδίου, δηλαδή μια γενικευμένη εξέγερση που θα βγάλει την πλειοψηφία της τάξης στον δρόμο και θα την κάνει να εξοικειωθεί με πρακτικές πέραν της αστικής νομιμότητας.
Ωστόσο, οι οργανώσεις αυτές, λόγω της συγκεκριμένης πολιτικής τους φύσης, δεν μπορούν και δεν θέλουν να υποστηρίξουν μια γενικευμένη εξέγερση που θα αποκοπεί από το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, δηλαδή από το όποιο αίτημα έχει τεθεί (π.χ. συντάξεις) και θα προχωρήσει προς το γενικευμένο, δηλαδή την κοινωνική επανάσταση, την γενική απαλλοτριωτική απεργία διαρκείας. Εκεί, σε εκείνο το σημείο - που είναι ήδη πολύ προχωρημένο σε σχέση με άλλες προδοτικές δυνάμεις της τάξης, ξανά φέρνουμε ως παράδειγμα την κωλοΓΣΕΕ- θα σταθούν εμπόδιο και θα προσπαθήσουν να συγκρατήσουν το ποτάμι της οργής, να το καναλιζάρουν προς το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ αίτημα, ίσως προς την εκλογική λύση στα αριστερά, να απομονώνουν τους επαναστάτες.
Έτσι, αυτοί οι τελευταίοι, δεν θα έχουν πλέον κανέναν λόγο και κανέναν τρόπο να συμπλεύσουν με τις οργανώσεις αυτές. Το παιχνίδι της κοινωνικής επανάστασης θα κριθεί στο αν, παράλληλα με τις δυναμικές εξεγερσιακές ενέργειες, ο επαναστατικός υποκειμενικός παράγοντας έχει επιδοθεί - και σε ποιον βαθμό - στο δύσκολο έργο της προπαγάνδισης των επαναστατικών ιδεών και προταγμάτων μέσα στην εξεγερμένη εργατική τάξη, αν θα έχει καταφέρει να δομήσει και πάνω από όλα να ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ την διακριτή δύναμη αυτή που, την κρίσιμη στιγμή , θα αντισταθεί στην στροφή της εξέγερσης προς τον ρεφορμισμό, αν θα καταφέρει να αποτελέσει το ανάχωμα στην επιστροφή της εξέγερσης στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, στο αιτηματικό.
Αυτά τα όργανα που θα αποτελέσουν τον κεντρικό πυλώνα της μελλοντικής μάχης με τον ρεφορμισμό, θα πρέπει να αρχίσουν να χτίζονται από πριν. Αποτελεί την απόλυτη ανάγκη του σήμερα.
*Η εικόνα της ανάρτησης είναι από την εξέγερση στην Γαλλία.
