Chris Oliver*
Ο Chris Oliver υποστηρίζει ότι οι αριστεροί ακτιβιστές θα πρέπει να επικεντρωθούν λιγότερο στην επιφανειακή κινητοποίηση και διαμαρτυρία και περισσότερο στη βαθιά, μακροπρόθεσμη οργάνωση.
Πριν από μερικά χρόνια συμμετείχα σε μια διαμαρτυρία έξω από ένα καφέ στο Σίδνεϊ μαζί με έναν backpacker που είχε εργαστεί στο παρελθόν εκεί. Ο backpacker πληρωνόταν κάτω από τον κατώτατο μισθό καθ' όλη τη διάρκεια της απασχόλησής του, και όλες οι προσπάθειες διαλόγου με το αφεντικό είχαν αποβεί μάταιες. Αφού δεν κατέληξαν πουθενά οι διαπραγματεύσεις, ξεκινήσαμε να διαμαρτυρηθούμε στην καφετέρια μέχρι ο ιδιοκτήτης να πληρώσει όλα τα χρήματα που χρωστούσε.
Το όλο θέμα απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια. Τρία συνεχόμενα Σαββατοκύριακα, 20 με 30 άτομα ταξίδεψαν από όλο το Σίδνεϊ για να σταθούν μπροστά από το καφέ για αρκετές ώρες κάθε φορά. Φωνάζαμε, κρατούσαμε πλακάτ και μοιράζαμε φυλλάδια στους περαστικούς. Ο ιδιοκτήτης και το υπόλοιπο προσωπικό μας έβριζαν, μας έριχναν κουβάδες με νερό και έβαζαν τους φίλους τους να έρχονται και να μας παρενοχλούν, ενώ τις περισσότερες φορές κλήθηκε η αστυνομία. Ένα τεράστιο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου και του ελεύθερου χρόνου των άλλων αναλώθηκε για να το κάνουμε αυτό ξανά και ξανά, και για ένα μήνα φάνηκε να κυριαρχεί πλήρως στη ζωή μου. Τελικά, ο ιδιοκτήτης συνθηκολόγησε και πλήρωσε ολόκληρο το ποσό των 1.150 δολαρίων.
Μερικά χρόνια μετά από αυτό το επεισόδιο, ήμουν αντιπρόσωπος του συνδικάτου και οργανώθηκα στο χώρο εργασίας μου. Διαπραγματευόμασταν για μια συλλογική σύμβαση για την αύξηση όλων των μισθών και των όρων εργασίας μας και η πρόοδος ήταν μικρή. Προσπαθώντας να μας εκφοβίσει, ο εργοδότης μας έδωσε μια "καλύτερη και τελική προσφορά". Πραγματοποιήσαμε μια μαζική συνέλευση αρκετών δεκάδων εργαζομένων, ψηφίσαμε ομόφωνα να απορρίψουμε την προσφορά και να προετοιμαστούμε για απεργιακές κινητοποιήσεις, και το μεταφέραμε αυτό στα αφεντικά. Αιφνιδιασμένοι, αναθεώρησαν αμέσως την τελική προσφορά τους και πρόσθεσαν υψηλότερες αυξήσεις στους μισθούς, που κόστισαν στον εργοδότη συνολικά 42.000 δολάρια επιπλέον ετησίως, κάθε χρόνο, για πάντα.
Αυτές οι δύο ιστορίες απεικονίζουν αρκετά εύστοχα τις διαφορές μεταξύ μιας κινηματικής και μιας οργανωτικής προσέγγισης του ακτιβισμού, καθώς και τη σχετική δύναμη της καθεμιάς από αυτές. Στη μία περίπτωση, δαπανήσαμε τεράστιο ποσό προσπάθειας και χρόνου για να κερδίσουμε ένα αρκετά μέτριο χρηματικό ποσό κινητοποιώντας ήδη συμπαθείς ανθρώπους σε αυτοεπιλεκτική βάση από διάσπαρτα σημεία σε όλη την πόλη. Και σε μια άλλη περίπτωση, κερδίσαμε ένα πολύ μεγαλύτερο χρηματικό ποσό με σχετικά μικρή προσπάθεια, μέσω της δύναμης να πάρουμε μια συγκεκριμένη καθορισμένη ομάδα ανθρώπων και να οργανώσουμε σχεδόν όλους τους ανθρώπους σε αυτήν, ανεξάρτητα από το αν είχαν ιδιαίτερη κλίση προς την αριστερή πολιτική ή όχι.
Φαίνεται να υπάρχει ένα προφανές μάθημα που μπορεί να αντληθεί από αυτό - η οργάνωση είναι πολύ πιο αποτελεσματική. Αλλά μέσα στις αριστερές πολιτικές οργανώσεις στην Αυστραλία, κυριαρχεί μια ρηχή προσέγγιση του ακτιβισμού που βασίζεται στην κινητοποίηση και τη διαμαρτυρία. Μεγάλες και μικρές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται με μεγάλη συχνότητα, αλλά με λίγες εξαιρέσεις οι περισσότερες από αυτές τις εκστρατείες δεν κερδίζουν πρακτικά τίποτα. Από την άλλη πλευρά, η ποσότητα της μακροπρόθεσμης οργανωτικής εργασίας που αναλαμβάνεται έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Νομίζω, λοιπόν, ότι αξίζει...
Με τον νέο ποινικό κώδικα, η αυστηροποίηση των ποινών θα οδηγήσει στην αύξηση των ανθρώπων που αφού καταδικασθούν ακόμα και για πιο απλές υποθέσεις θα εξαναγκασθούν να εκτίσουν τις ποινές τους. Οι ελληνικές φυλακές είναι κορεσμένες με τον αριθμό των κρατουμένων να υπερβαίνει την μέγιστη χωρητικότητα τους. Ο εγκλεισμός επιφέρει μια σειρά προβλημάτων στο ίδιο το υποκείμενο, απότοκα του εγκλεισμού.
Η είσοδος στην φυλακή σηματοδοτεί την απαρχή μιας ταπεινωτικής διαδικασίας για τους εγκλείστους, που συνίσταται στην απώλεια των μέσων ικανοποίησης των προσωπικών τους αναγκών, στην αδυναμία οριοθέτησης και διαμόρφωσης του ατομικού τους χώρου και στον αποχωρισμό προσωπικών τους...
Η «ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ» είναι μηνιαία ενημερωτική πολιτική εφημερίδα που κυκλοφορεί στα δυτικά προάστια της Αθήνας. Το παρόν φύλλο αποτελεί μια ειδική έκδοση που αποφασίστηκε υπό το φόντο των τρεχουσών εξελίξεων γύρω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και έχει σχεδιαστεί αποκλειστικά από τους φοιτητές, τις φοιτήτριες και τους μαθητές της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού. Στόχος της έκδοσης είναι να κυκλοφορήσει σε πανεπιστήμια και σχολεία, ιδίως αυτών που εδρεύουν στα δυτικά προάστια και θα δημοσιοποιηθεί και προς ελεύθερη ανάγνωση στο διαδίκτυο το προσεχές διάστημα.
Η αρθρογραφία του φύλλου επεξεργάζεται ζητήματα αναφορικά με την σχεδιαζόμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, επ’ αφορμής του...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018