Αργύρης Αργυριάδης
Στη σημερινή κατάσταση αυτό που αναδύεται είναι η παλινόρθωση της ακροδεξιάς ρητορικής ως απότοκο της συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίδραση στον δικαιωματισμό της trendy ανοικτής κοινωνίας αποτελεί την καταφυγή στο τρίπτυχο της Πατρίδας - Θρησκείας - Οικογένειας (ΠΘΟ). Ο αλυτρωτισμός είναι εγγενές στοιχείο του ιδιότυπου ελληνικού εθνικισμού (ΕΛθνικισμός όπως το έχω χαρακτηρίσει στην αντίστοιχη παλαιότερη ανάλυσή μου).
Βασικά χαρακτηριστικά του δεν είναι απλά ότι θεωρούν τον ελληνικό πολιτισμό ανώτερο των άλλων - που είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα εθνοκεντρισμού που ενυπάρχει σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς σε κάποιο βαθμό ως ενίσχυση της ταυτότητας τους. Ο εγχώριος εθνικισμός (ΕΛθνικισμός) προχωρά παρακάτω: οι οπαδοί του θεωρούν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη ως συστατικό στοιχείο της εθνικής τους ταυτότητας, ενώ υπερασπίζονται ότι η καταγωγή εξ αίματος και η εθνική ταυτότητα ταυτίζονται. Θα τους ήταν πραγματικά δυσάρεστο ότι το ίδιο περίπου ασπάζονται και οι Ισραηλινοί για το ποιός δικαιούται να θεωρείται Εβραίος. Αξιοσημείωτο είναι ότι αν και επικαλούνται στο τρίπτυχό τους τη θρησκεία δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους το αντιρατσιστικό κήρυγμα του Χριστού.
Η μεγάλη οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια που επιστρέφει πάλι, αν και ερμηνεύει εύκολα την συντηρητική στροφή της κοινωνίας αδυνατεί να κατανοήσει και να αναλύσει συνολικά το φαινόμενο. Η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία δεν πέρασε από τον διαφωτισμό κατά την άποψή μου. Όπως ούτε αποχουντοποιήθηκε ποτέ. Η νοσταλγία των ένδοξων "μυθικών" αλλά όχι πραγματικών παλαιών εποχών παραμένει όχι μόνο ως πένθος προς την μετανεωτερικότητα που τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς, αλλά την υποσκάπτουσα παλινδρόμηση στον αλυτρωτισμό. Η ομοφοβία είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση αντίστασης όχι μόνο στην διαφορετικότητα και στο αλλότριο, αλλά στην ενδυνάμωση ενός υποκειμένου που βγαίνει εκτός του πλαισίου πατρίδα - θρησκεία - οικογένεια. Οι γυναικοκτονίες είναι άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση προς την δυνατότητα της αυτοδιάθεσης του σώματος, της εργασίας εκτός της παραδοσιακής ταυτότητας της παραμονής εντός της οικίας και της πυρηνικής οικογένεια ως μήτρα δημιουργίας νέων ελλήνων αρσενικών.
Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη τάση δεν είναι το παραδοσιακό ή/και γραφικό κοινό της ζωής των νικημένων που έμειναν πίσω, τεχνολογικά, κοινωνικά κ.ο.κ. Αλλά είναι η αντίσταση του ‘αρνούμαι όχι μόνο να αλλάξω αλλά και να συγχρονιστώ με το διαφορετικό’. Σε αυτό το πλαίσιο η αντίφαση είναι εγγενής - μπορεί κάποιος να εισπράτει κατά τον δοκούν την μετανεωτερική κοινοτομία απλά βάζοντας σεμεδάκι πάνω από την οθόνη του τικτοκ ή άλλων εφαρμογών. Η ακροδεξιά παλινόρθωση είναι η αντιεξέγερση στην μεταμοντέρνα απο-ιδεολογικοποίηση και τον ΛΟΑΤΚΙ κόσμο της Αριστεράς των δικαιωμάτων. Συγκρούεται η η περηφάνεια με το Pride, o αλυτρωτισμός με την συμπερίληψη. Πρόκειται για την εναλλακτική ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση.
Και εδώ δεν πρέπει να ξενίσει τον αναγνώστη πως αφού μιλάω για συντηρητικοποίηση της κοινωνίας αναφέρομαι σε αυτή ως ριζοσπαστικοποίηση. Υπάρχει ένα μύθος που καλλιεργήθηκε από την Αριστερά ότι η ριζοσπαστικοποίηση είναι συνώνυμη της έννοιας της προόδου κάτι που δεν ισχύει. Στον αναδυόμενο πολυπολιτισμικό κόσμο και του κατακερματισμού του ατόμου από τον ύστερο καπιταλισμό, κοινωνικές ομάδες αγωνίζονται για την διατήρηση του ψυχολογικού αισθήματος της κοινότητας. Εδώ υπάρχουν δυο οδοί: είτε η επιστροφή προς τα πίσω στο φαντασιακό εθνικό παρελθόν - κάτι που έχει μόνο χειραγωγικό αποτέλεσμα- είτε να προχωρήσουν στο Αναρχικό πρόταγμα (the Anarchist insight) ως το ψυχολογικό αίσθημα της κοινότητας που ελευθερώνει και συμπεριλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως. Που δεν μπορεί παρά να είναι μόνο χειραφετικό. Ο αγώνας επανέρχεται και είναι πιο ιδεολογικός από ποτέ και μεταβάλει όποιο ταξικό, κοινωνικό επίδικο για να επικαιροποιήσει την απεύθυνσή του.
ΥΓ: Το ουσιώδες ζήτημα με τον αλυτρωτισμό δεν είναι η απεύθυνσή του per se αλλά η πυρηνική του πεποίθηση του απέθαντου. Όσο θα συνεχίζει η Ελλάδα του “ποτέ δεν πεθαίνει" να παραμένει υπαρκτή τόσο αυτός ο δολοφονικός φαύλος κύκλος θα συνεχίσει να υπάρχει. Και δεν αποτελεί κακό να πεθάνει το εθνικό εγώ για να ζήσει το άνευ όρων Εμείς.
