Λεπτομέρειες

ngnm

Αναρχική Παρέμβαση

17 Ιανουαρίου 2025

Alfredo M. Bonanno*

Σημείωση: Οι συντελεστές του Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης διαφωνούν με πολλές από τις απόψεις των εξεγερτικών αναρχικών, ειδικά για το ζήτημα της οργάνωσης. Για μας, οι απόψεις αυτές είναι στην ουσία αντι-οργανωτικές. Πιστεύουμε ότι η αναρχική πολιτική οργάνωση, πάντα σε σύνδεση με το κίνημα της εργατικής τάξης και τα μαζικά κοινωνικά λαϊκά κινήματα είναι το “κλειδί” για ένα συνεκτικό μαζικό αναρχικό πολιτικό κίνημα. Το κείμενο δημοσιεύεται εδώ χάριν πολυφωνίας και ει δυνατόν ανάπτυξη διαλόγου.

*Σημείωση Μεταφραστή: Αρκετά έχουν λεχθεί σχετικά με την Αναρχική οργάνωση και τις ομάδες συγγένειας. Σε αυτό το κείμενο ο Ιταλός Αναρχικός Alfredo M. Bonanno καταθέτει την άποψη του πάνω σε αυτό το φλέγον θέμα που αποτελεί τροφή για σκέψη.

Οι αναρχικοί έχουν μια αμφίθυμη σχέση με το ζήτημα της οργάνωσης. Από τη μια μεριά είναι αυτοί που δέχονται μια μόνιμη δομή με ένα καλά καθορισμένο πρόγραμμα και μέσα στη διάθεσή τους (έστω και λίγα), που χωρίζεται σε προμήθειες, ενώ από την άλλη υπάρχει άρνηση οποιασδήποτε σταθερής σχέσης, έστω και βραχυπρόθεσμα.

Οι κλασικές αναρχικές ομοσπονδίες και οι ατομικιστές είναι τα δύο άκρα μιας απόδρασης από την πραγματικότητα της σύγκρουσης. Ο σύντροφος που ανήκει σε μια οργανωμένη δομή ελπίζει ότι ένας επαναστατικός μετασχηματισμός θα προκύψει από την αύξηση των αριθμών, άρα έχει τη φτηνή ψευδαίσθηση ότι η δομή είναι ικανή να ελέγξει οποιαδήποτε αυταρχική εμπλοκή ή οποιαδήποτε παραχώρηση στη λογική του κόμματος. Ο ατομικιστής σύντροφος φροντίζει το εγώ του και φοβάται οποιαδήποτε μορφή μόλυνσης, οποιαδήποτε παραχώρηση σε άλλους ή οποιαδήποτε ενεργή συνεργασία, πιστεύοντας ότι τέτοια πράγματα υποχωρούν και συμβιβάζονται.

Αυτό αποδεικνύεται ότι είναι το φυσικό επακόλουθο, ακόμη και για τους συντρόφους που αντιμετωπίζουν κριτικά το πρόβλημα της συγκεκριμένης οργάνωσης και της ομοσπονδίας ομάδων.

Έτσι, η οργάνωση γεννιέται πριν διεξαχθούν οποιοιδήποτε αγώνες και καταλήγει να προσαρμόζεται στην προοπτική ενός συγκεκριμένου είδους πάλης που —τουλάχιστον ένας υποθέτει— είναι να κάνει την ίδια την οργάνωση να αναπτυχθεί. Με αυτόν τον τρόπο η δομή έχει αντικαταστατική σχέση με τις κατασταλτικές αποφάσεις της εξουσίας, που για διάφορους λόγους κυριαρχούν στη σκηνή της ταξικής πάλης. Η αντίσταση και η αυτοοργάνωση των εκμεταλλευόμενων θεωρούνται ως μοριακά στοιχεία που πρέπει να συλληφθούν εδώ κι εκεί, αλλά αποκτούν νόημα μόνο όταν εισέρχονται και γίνονται μέρος της συγκεκριμένης δομής ή αφήνουν τους εαυτούς τους να ανασυγκροτηθούν σε μαζικούς οργανισμούς υπό το (περισσότερο ή λιγότερο άμεσο ) ηγεσία του τελευταίου.

Με αυτόν τον τρόπο πάντα περιμένει κανείς. Είναι σαν να είμαστε όλοι σε προσωρινή ελευθερία. Ελέγχουμε εξονυχιστικά τις συμπεριφορές της εξουσίας και είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε (πάντα εντός των ορίων του δυνατού) ενάντια στην καταστολή που μας χτυπά, παίρνοντας σχεδόν ποτέ την πρωτοβουλία, εκθέτοντας τις παρεμβάσεις μας σε πρώτο πρόσωπο, ανατρέποντας τη λογική του ηττημένου. Όποιος αναγνωρίζει τον εαυτό του σε δομημένους οργανισμούς αναμένει να δει τον αριθμό των μελών του να αυξάνεται. Όποιος εργάζεται μέσα σε μαζικές δομές (για παράδειγμα στην αναρχοσυνδικαλιστική οπτική) περιμένει τις σημερινές μικρές απαιτήσεις να μετατραπούν σε μεγάλα επαναστατικά αποτελέσματα στο μέλλον. Εκείνοι που τα αρνούνται όλα αυτά αλλά περνούν και τον χρόνο τους περιμένοντας, ποιος ξέρει για τι, συχνά...

Περισσότερα …