Σύντομη βιογραφία του Ισπανού αναρχικού, μαχητή του Εμφυλίου και της Επανάστασης και εκδότη της εφημερίδας «Ο Φίλος του Λαού» Jaime Balius.
Ο France Jaime Balius Mir (όπως είναι το πραγματικό του όνομα), γεννήθηκε το 1904 στη Βαρκελώνη από αστική οικογένεια. Μετά το σχολείο γράφτηκε για σπουδές σε μια ιατρική σχολή. Ωστόσο, υπέφερε από μια ασθένεια παράλυσης που τον κατέβαλε και αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές. Έγινε υποστηρικτής των Καταλανών εθνικιστών του συνταγματάρχη Macia. Το 1922 έγινε μέλος της οργάνωσης «Accio Catalana» («Καταλάνικη Δράση») και πήρε μέρος στις διαδηλώσεις του 1923. Δύο χρόνια αργότερα (1925), η υπογραφή του ήταν ανάμεσα σε αυτές που υπέγραφαν το Καταλάνικο Μανιφέστο της Μαύρης Σημαίας (Bandera Negra) και αναμείχθηκε στο πραξικόπημα του Garraf εναντίον του βασιλιά Alfonso XIII καθώς και στις προετοιμασίες συγκρότησης ενός Καταλάνικου Στρατού (Exercit Catala). Για τη δραστηριότητά του αυτή συνελήφθη, φυλακίστηκε και, αργότερα, εξορίστηκε.
Στη Γαλλία όπου βρέθηκε απογοητεύτηκε από τον Macia και το κίνημα ανεξαρτητοποίησης. Όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία επέστρεψε στη Βαρκελώνη, όπου έγινε μέλος της οργάνωσης «Bloc Obrer I Camperol» (BOC), αλλά απογοητεύτηκε γρήγορα από τις κεντριστικές της τάσεις καθώς και τη συνεργασία της με την εθνικιστική αστική-μικροαστική τάξη. Και καθώς επηρεάστηκε από την εξέγερση στο Figols, έγινε αναρχικός.
Το 1932 έγινε μέλος της FAI και από το 1936 της CNT, παραμένοντας έως το θάνατό του. Υποστηρίχθηκε από έμπειρους μαχητές όπως τους Pablo Ruiz, Bruno Llado, Francisco Pellicer, Liberto Callejas, Alexander Gilabert και Eusebio Carbo. Από την πρώτη στιγμή που έγινε μέλος της FAI άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος των εφημερίδων «Ideas», «Ruta», «Superacion» « Tiempos Nuevos». Τα γραπτά του συλλέχθηκαν σε 3 τόμους. Στα γραπτά του δικαιολογείται το εξεγερσιακό πνεύμα της εποχής καθώς και η όλη δραστηριότητα της CNT στην εξέγερση του Οκτώβρη του 1934, ενώ ασκείται ιδιαίτερη κριτική στην εθνικιστική ιδεολογία. Ήταν μέλος της ομάδας συγγένειας της FAI «Renacer» μαζί με τους Ruiz, Pellicer, και Bruno Llado.
Στις 19 Ιούλη 1936, το ξημέρωμα της απάντησης του εργατικού και κοινωνικού κινήματος στο πραξικόπημα των στρατηγών, με την οποία άρχισε ο Εμφύλιος και η Επανάσταση, έγραψε με τον Gilabert τα κύρια άρθρα της εφημερίδας «Solidaridad Obrera» («Soli») και την διένειμαν στα οδοφράγματα. Εκείνο το καλοκαίρι υπερασπίστηκε την προλεταριακή ηγεμονία στις σελίδες της εφημερίδας, κάτι που έκανε για να υποστηρίξει την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και την Επανάσταση. Στις απαρχές του Εμφυλίου και της Επανάστασης εκλέχτηκε αντιπρόεδρος του Συνδικάτου Δημοσιογράφων ενώ εισήλθε και στην Union Grup d’Escriptors Catalans (συνδικάτο Καταλάνων συγγραφέων). Εξακολουθούσε να γράφει στις εφημερίδες «Ideas», «Ruta», «Despartar» και «Mas Lejos».
Διευθυντής της «Soli» ήταν τότε ο Callejas. Όταν αρνήθηκε να δημοσιεύσει άρθρα υπέρ της συνεργασίας που κήρυσσαν τη συμμετοχή στη δημοκρατική κυβέρνηση και, επίσης, όταν ο Callejas αντικαταστάθηκε από τον Jacinto Toryho, ο οποίος προερχόταν από την τάση της CNT
Του Αντώνη Δ.
H ουσιαστική κατανόηση της ιστορικής πορείας του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για όσους το τελευταίο διάστημα, βρίσκονται εις άγραν οργανωτικών μοντέλων που θα οδηγήσουν τον αντιεξουσιαστικό χώρο στη θέωση. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, η κοινωνικοποίηση, το εύρος των πεδίων δράσης και κατ’επέκταση η μαζικότητα του χώρου την δεκαετία που μας πέρασε, φάνταζαν αδιανόητα για τα μέχρι τότε δεδομένα του.
Σε μια πρόχειρη λοιπόν προσπάθεια, συνοπτικής χρονολόγησης της δράσης του, θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την πορεία αυτή σε δύο μέρη˙ σε δύο αρκετά ανομοιογενείς και διακριτές μεταξύ...
Του Άρη T.
Μια ανάλυση πάνω στην πολιτική συγκυρία και μια πρόταση για ένα Πλαίσιο Διαλόγου πάνω στην Οργάνωση των δυνάμεων του Κοινωνικού Επαναστατικού Αναρχικού Κινήματος
MEΡΟΣ 1ο
"Πολλά ψέματα είπαμε, όλα-όλα
Ας πούμε και μι’ αλήθεια, βατσιτσέλο-βατσιτσό"
[Παιδικό Τραγουδάκι]
Αυτό είναι ένα μη ουδέτερο κείμενο για την πολιτική συγκυρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιθυμεί να είναι χυδαίο, τουλάχιστον όχι με τον κοινό τρόπο. Το Μνημόνιο II είναι γεγονός από 13-2-2012 και πάμε παρακάτω. Η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό που είναι άξιο έρευνας είναι οι πολιτικές ανακατατάξεις, οι οποίες μοιάζουνε θαρρώ με ένα σωρό από σκατά. Χιλιάδες...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018