Ο συγγραφέας αυτής της μαρτυρίας είναι άνθρωπος που έζησε από μέσα το ελληνικό αριστερό κίνημα. Απ’ την εφηβεία του στην Κέρκυρα κατά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας, ώς τη Θεσσαλονίκη των εργατικών εξεγέρσεων του μεσοπολέμου και στη συνέχεια απ’ τα σκληρά χρόνια του εμφυλίου ώς τη δικτατορία και την αποσύνθεση των συλλογικών κοινωνικών διεκδικήσεων. Σήμερα ογδόντα πέντε χρονών, με είκοσι χρόνια φυλακές και εξορίες, παλιό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αυτής που καθαίρεσε ο Ζαχαριάδης, με πολλά άρθρα, μεταφράσεις, μελέτες και δύο τόμους όπου αυτοβιογραφείται και μιλά για όσα έζησε – σήμερα, λοιπόν, προσθέτει άλλο ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφονται γεγονότα και σκέψεις που αφορούν στην περίοδο απ’ τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έως την κυριαρχία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Αυτά που για πρώτη φορά έρχονται στο φως, και συνθέτουν ασφαλώς το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο, είναι τα στοιχεία για τις δολοφονίες των αριστερών –τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών κυρίως– οι οποίοι είχαν καταγγείλει ως παραπλανητικό το αντιφασιστικό μέτωπο. Παραπλανητικό ή όχι, το ΕΑΜ, και το ΚΚΕ που το καθοδηγούσε, κυνήγησε ανελέητα κάθε προσπάθεια κριτικής του απ’ τα αριστερά. Ο Στίνας αναφέρει αρκετά ονόματα μελών και στελεχών αυτού του χώρου που εξόντωσε η ΟΠΛΑ. Και δεν είναι λίγοι. Εφιαλτικές στην απόληξή τους, οι θεωρητικές διαφορές κολυμπούν μέσα στο αίμα. Εκείνη την εποχή οι απόψεις πληρώνονταν ακριβά, οι άνθρωποι τραβούσαν ώς την τελευταία τους συνέπεια την όποια ιδέα και η ζωή ήταν προέκταση των καθολικών οραμάτων. Είτε δεξιά είτε αριστερά, αυτά τα οράματα συνέτειναν στη συγγραφή μιας δέλτου παροραμάτων που επηρεάζει έντονα και τη σημερινή σκέψη. Το μελάνι δεν στέγνωσε ακόμα, Όσοι πλήρωσαν είναι πατεράδες, θείοι, μανάδες, άνθρωποι περισσότερο ή λιγότερο κοντινοί μας και δεν μπορείς να ξεχάσεις τα πρόσωπά τους. Και το χειρότερο η θυσία δεν εξάγνισε καμιά θεωρία. Όλοι κι όλα κουρελιάστηκαν και η ύπαρξη ως καθεαυτή αξία, εκμηδενίστηκε. Αυτό προκύπτει, ως αίσθηση απ’ το βιβλίο του Στίνα.
Κι όσα γράφει για Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κι όσα γράφει για τον εμφύλιο συνοψίζονται σε τούτα: ο ηττημένος δεν ήταν ο φασισμός που ήδη είχε κατακλύσει με τη μια ή την άλλη μορφή το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Ο βαριά ηττημένος αυτού του πολέμου ήταν η Επανάσταση. Δεν θα συμφωνήσω όμως μαζί του στη φράση που παραθέτει αμέσως μετά: και αυτή ήταν η ειδική αποστολή της Εθνικής Αντίστασης.
Κανενός μαζικού φορέα δεν είναι βέβαια υπόθεση η επανάσταση. Και καμιά γραμμή της αριστεράς δεν υπήρξε συνειδητά αντεπαναστατική. Το ΕΑΜ, ένα συνονθύλευμα προοδευτικών αποχρώσεων, φτιάχτηκε από τη μια για να προωθήσει τις πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ, κι από την άλλη, σίγουρα, για ν’ αντισταθεί στους Γερμανούς. Αν οι απόψεις του, μετατοπισμένες πια απ’ τη θέση της άμεσης επανάστασης, σ’ ένα χαλαρό πρόγραμμα μεταρρυθμιστικών προτάσεων, δεν βρίσκουν –και με το δίκιο του– σύμφωνο το συγγραφέα, αυτό δεν σημαίνει πως κύριος σκοπός του ήταν το πνίξιμο της επανάστασης. Ποιας επανάστασης άλλωστε; Πιο σωστό θα ‘ταν να μιλήσει κανείς για μια στρατηγική που ‘θελε –και θέλει ακόμα– να παραγκωνίσει τις επαναστατικές ιδέες. Που τρέμει ενδεχόμενη ανάστασή τους. Αυτό ναι! Εξ’ άλλου, οι επαναστάτες είναι τόσο λίγοι, κι...
Από τις περιφράξεις και τον πολιτισμό της ιδιοκτησίας, στις κοινωνικοποιήσεις, τα κοινά αγαθά και το μοίρασμα (Factory) | από ratnet: ratnet-blog.blogspot.com
Περίφραξη (enclosure) είναι η διαδικασία με την οποία ένα αγαθό (π.χ. μια πηγή πρώτων υλών, ένα μέσο παραγωγής, η γνώση, πρόσφατα και οι λειτουργίες της ζωής) που αποτελεί συλλογική κτήση μιας ανθρώπινης κοινότητας μετατρέπεται σε ατομική ή κρατική ιδιοκτησία. Αν θεωρήσουμε ως ιδιοκτησία το δικαίωμα του ιδιοκτήτη να στερεί σε οποιονδήποτε άλλο την πρόσβαση στην ιδιοκτησία του, τότε η περίφραξη αποτελεί ακριβώς την υλοποίηση της πραγματικότητας αυτής.
Η έννοια των περιφράξεων
Η έννοια των περιφράξεων χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από...
Πορτογαλία 1975: Λουζιτανικές επαναστατικές εμπειρίες - Από την πολιτική στην κοινωνική επανάσταση
Όταν πέρασα το κατώφλι των ογδόντα χρόνων, σκέφτηκα αναγκαστικά ότι θα έπρεπε να βρω μια μόνιμη κατοικία. Πού όμως; Πατρίδα μου ήταν ο κόσμος όλος και οικογένειά μου η ανθρωπότητα. Για μισό αιώνα αναζήτησα την ελευθερία στη μισή υδρόγειο με διαβατήρια τεσσάρων διαφορετικών κρατών, κηρύσσοντας την ελευθερία. Ένιωθα σπίτι μου στο Βερολίνο και στη Στοκχόλμη, στο Παρίσι και στη Βαρκελώνη, στο Μεξικό και στη Νέα Υόρκη, παντού όπου είχα φίλους. Θα μπορούσα να είχα βρει τη γαλήνη στη Γκερναβάκα, το μέρος με το πιο ευχάριστο κλίμα. Όμως η ιδιοσυγκρασία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018