Μερικές σκέψεις
Το κείμενο αυτό στοχεύει στο να εξετάσει συνοπτικά, τη σχέση μεταξύ της θεωρητικής ενότητας και της συλλογικής υπευθυνότητας καθώς και της αλληλεξάρτησής τους στο εσωτερικό μιας αναρχικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Εγείρει, επίσης, κάποια ερωτήματα σχετικά με πιθανά προβλήματα που ίσως εμφανιστούν μέσα σε μια οργάνωση σχετικά με αυτά τα ζητήματα καθώς και τις προκλήσεις που, ενδεχομένως, αυτά αναδύουν όσον αφορά την ανάπτυξη και την αντοχή της οργάνωσης αυτής και του κινήματος γενικότερα.
Συμφωνούμε ότι για να μεγιστοποιήσουμε την αποτελεσματικότητα και τη δυναμική μας, η θεωρητική ενότητα αποτελεί το επιθυμητό αξίωμα μιας αναρχικής κομμουνιστικής ομάδας ή οργάνωσης, για να αναπτύξουμε μια αποτελεσματική τακτική κατεύθυνση ενάντια σε μια καταστολή, για παράδειγμα, η οποία χρειάζεται να καταπολεμηθεί με μια συλλογική συνεκτική και συμφωνημένη από πριν στρατηγική.
Μια οργάνωση μπορεί να συγκροτηθεί στη βάση του ότι όλα τα μέλη της συνήλθαν μέσω ενός κοινού ιδεολογικού οράματος, αλλά τι γίνεται όταν, από την ίδια τη ζωή καθώς και από την ανάπτυξη της οργάνωσης αυτής, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου η γνώμη του ενός μέλους διαφέρει από αυτή του άλλου; Ίσως, επειδή το ζήτημα αυτό δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε ή υπάρχει ανισότητα στην ανάπτυξη κάθε μέλους. Ειδικά η δεύτερη περίπτωση μπορεί να αποφευχθεί μέσω της εσωτερικής εκπαίδευσης και μόρφωσης μέσα στην ομάδα ή οργάνωση, έτσι που τα μέλη της να έχουν την ίδια θεωρητική ικανότητα, αν είναι δυνατόν, κάτι που θα προλάβει την ανάπτυξη διαφορετικών κατευθύνσεων από αυτές της ομάδας, επειδή δεν υπάρχει κοινή πλατφόρμα ανοιχτού διαλόγου.
Θεωρητικά και πρακτικά σε μια αμεσοδημοκρατική συλλογικότητα κάθε άτομο πρέπει να έχει ευκαιρία να προβάλλει και να επιχειρηματολογήσει για την άποψή του και να προσπαθήσει να προσελκύσει τους άλλους με το μέρος του. Ίσως, στη διαδικασία της συζήτησης για τις νέες ιδέες που έρχονται στο φως, η οργάνωση θα πρέπει να είναι ικανή να αναπτύξει τις θέσεις της στις οποίες θα πρέπει να συμφωνήσουν όλα τα μέλη και έχοντας ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη και των μελών ατομικά αλλά και της ομάδας γενικότερα.
Ατό έρχεται σε άμεση εξάρτηση από και με την συλλογική υπευθυνότητα. Ο καθένας σε μια αναρχική κομμουνιστική οργάνωση είναι υπεύθυνος για τον ιδεολογικό της χαρακτήρα και τα μέλη της έχουν την υποχρέωση να επιχειρηματολογούν υπέρ και να προωθούν τις απόψεις τους ως μέσου ξεκαθαρίσματος των ιδεολογικών και θεωρητικών θέσεων της ομάδας ως όλου και όχι να εναποτίθεται στους διανοούμενους και τους αυτοαποκαλούμενος εδικούς η ανάπτυξη ης πολιτικής της ομάδας. Γι’ αυτό και – ανεξάρτητα από το πόσο ασήμαντο μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ένα τέτοιο ειδικό ζήτημα – όλα τα μέλη μιας ομάδας έχουν την υπευθυνότητα να συμμετέχουν στην όλη συζήτηση για να εξασφαλιστεί ότι το αποτέλεσμα θα είναι ικανοποιητικό για όλους. Η διαδικασία αυτή προλαμβάνει πιθανή εκδήλωση εσωτερικών διαφωνιών αργότερα, επειδή ο ιδεολογικός και θεωρητικός χαρακτήρας θα αναπτυχθεί από κοινού και τα μέλη θα πρέπει να φροντίζουν να διατηρούν συνεχή αυτή την ιδεολογική συνάφεια.
Αλά τι γίνεται όταν αναδυθούν ασυμφιλίωτες θεωρητικές διαφορές στο στάδιο της ανάπτυξης μιας οργάνωσης; Εάν υπάρχει μια μειοψηφία ανθρώπων η οποία διατηρεί αντίθετη άποψη, περιμένουμε να υποχωρήσει στη θέληση της πλειοψηφίας; Εάν γίνει κάτι τέτοιο, πώς θα επηρεάσει την κατακτημένη από όλους συλλογική υπευθυνότητα γνωρίζοντας ότι κάποιοι ίσως αναμειχθούν με κάτι με το οποίο δεν είναι διαπιστωμένο ότι συμφωνούν πλήρως όλοι; Ακόμα και εάν υπάρχει μια μικρή διαφορά, η οργάνωση θα είναι όπως πριν; Και εάν συμβαίνει αυτό και αναδύονται περισσότερες διαφορές πού μπορούμε να βάλουμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μια ομάδα που εμπνέεται από την πλατοφμιστική τάση με θεωρητική ενότητα και μια ομάδα σύνθεσης; Πώς μπορεί μια οργάνωση να διακρίνει ποια διαφορά είναι ασήμαντη και πιο σημαντική; Όταν δηλαδή, ένα μικρό θέμα για έναν – όπως η ταξική καταστολή για παράδειγμα – μπορεί να είναι ασήμαντο για άλλον.
Φυσικά, θέλουμε η οργάνωση και το κίνημά μας να μεγαλώσουν, αλλά είμαστε ακόμα πεπεισμένοι για την αναγκαιότητα της θεωρητικής ενότητας και της συλλογικής υπευθυνότητας, ότι είναι αποτελεσματικά όπλα και, προσπαθώντας να διατηρήσουμε αυτό το χαρακτήρα, η οργανώσεις μας θα μεγαλώνουν ποιο σιγά από άλλες και ίσως δώσουμε την εντύπωση ότι είμαστε σεχταριστές. Αυτό μπορεί, επίσης, να οδηγήσει σε απογοήτευση στ εσωτερικό των οργανώσεών μας καθώς κάποιοι ίσως απογοητευθούν και τροποποιήσουν τις απόψεις τους ώστε να καταστούν προσβάσιμοι σ περισσότερο κόσμο.
Το ζήτημα που αντικρίζουμε τότε είναι πώς μπορούμε να συγκροτήσουμε τις οργανώσεις μας και το κίνημα σε μη σεχταριστική βάση και ανοιχτό σε ποικίλες ιδέες και απόψεις, ενώ όμως διατηρούμε την ειδική αναρχική κομμουνιστική μας κατεύθυνση και χωρίς να υποχωρούμε από τις αρχές μας της θεωρητικής ενότητας και της συλλογικής υπευθυνότητας. <p>
* Δημοσιεύτηκε στο Anarkismo.net Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης» 6/9/2007.
