Οι γενικές απεργίες διαμαρτυρίας δεν συγκινούν πλέον κανέναν, ούτε εκείνους που λαμβάνουν μέρος σε αυτές, ούτε εκείνους εναντίον των οποίων στρέφονται. Εάν η αστυνομία απλώς διέθετε την ευφυΐα να μην γίνεται προκλητική, θα περνούσαν όπως κάθε δημόσια εορτή.Θα πρέπει να αναζητηθεί κάτι άλλο. Προτείνουμε μια ιδέα: την κατάληψη των εργοστασίων. Στην πρώτη απόπειρα ενδεχομένως να λάβουν μέρος ελάχιστοι μόνον άνθρωποι και το αποτέλεσμα να είναι ασήμαντο· όμως η μέθοδος έχει οπωσδήποτε μέλλον, διότι ανταποκρίνεταιστους τελικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος και συνιστά μια άσκηση που προετοιμάζει κάποιον για την τελική, γενική πράξη της απαλλοτρίωσης.
Οι μεταλλεργάτες ξεκίνησαν το κίνημα για μισθολογικές αυξήσεις. Ήταν μια νέου τύπου απεργία. Αντί να εγκαταλείψουν τα εργοστάσια, η ιδέα ήταν να παραμείνουν μέσα σε αυτά χωρίς να εργάζονται, διατηρώντας περιφρούρηση μέρα-νύχτα, για να διασφαλίσουν ότι τα αφεντικά δεν θα χρησιμοποιήσουν την νυκτερινή βάρδια. Όμως αυτό συνέβη το 1920. Σέ ολόκληρη την Ιταλία επικρατούσε επαναστατικός αναβρασμός ανάμεσα στους εργάτες και γρήγορα ο χαρακτήρας των αιτημάτων άλλαξε. Οι εργάτες πίστευαν ότι η στιγμή ήταν ώριμη για να πάρουν οριστικά στην κατοχή τους τα μέσα παραγωγής.Οπλίστηκαν για να αμυνθούν, μετέτρεψαν πολλά εργοστάσια σε αληθινά φρούρια, και άρχισαν να οργανώνουν οι ίδιοι την παραγωγή. Τα αφεντικά είτε εκδιώχθηκαν, είτε κρατήθηκαν υπό περιορισμό…
Ουσιαστικά, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας καταργήθηκε και ο νόμος παραβιάσθηκε στο μέτρο που χρησίμευε στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ήταν ένα νέο καθεστώς, μια νέα μορφή κοινωνικής ζωής είχε εγκαινιασθεί. Και η κυβέρνηση τηρούσε εν αναμονή,διότι αισθανόταν ανίσχυρη να αντιπαρατεθεί: το παραδέχθηκε αργότερα όταν απολογείτο στο κοινοβούλιο για την αποτυχία της να αναλάβει κατασταλτική δράση.
Το κίνημα διογκωνόταν και εμφάνιζε σημάδια ότι προσέλκυε και άλλες κατηγορίες εργαζομένων σε διάφορες περιοχές, αγρότες κατελάμβαναν την γη. Ήταν η απαρχή μιας εν εξελίξει επανάστασης, κατά έναν σχεδόν ιδανικό θα έλεγα τρόπο.Οι ρεφορμιστές δεν έβλεπαν με καλό μάτι το κίνημα και επεδίωκαν την διάλυση του. Η εφημερίδα Avanti!*. μη γνωρίζοντας ποιά στάση να κρατήσει, προσπάθησε να αποδείξει ότι είμαστε ειρηνιστές, επειδή είχαμε υποστηρίξει στην Umanita Νονα πως αν το κίνημα εξαπλωνόταν σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας, αν οι εργάτες και οι αγρότες ακολουθούσαν το παράδειγμα των μεταλλεργατών για να απαλλαγούν από τα αφεντικά καταλαμβάνοντας τα μέσα παραγωγής, τότε ή επανάσταση θα πετύχαινε χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.
Εις μάτην όμως. Οι μάζες ήταν μαζί μας, μάς καλούσαν στα εργοστάσια να μιλήσουμε, να ενθαρρύνουμε και να συμβουλεύσουμε τους εργάτες, και θα έπρεπε να βρισκόμαστε ταυτοχρόνως σε χίλια-δύο μέρη για να ικανοποιήσουμε όλες τις προσκλήσεις τους. Όπου και αν πηγαίναμε, χειροκροτούσαν τις ομιλίες των αναρχικών, ενώ οι ρεφορμιστές είτε έπρεπε να αποχωρήσουν, είτε ήταν άφαντοι. Οι μάζες ήταν μαζί μας, διότι ήμαστε οι καλύτεροι διερμηνευτές των ενστίκτων, των αναγκών και των συμφερόντων τους. Παρ’ όλα αυτά, το ύπουλο έργο της CGL* και οι συμφωνίες τις οποίες υπέγραψε με την κυβέρνηση Τζιολίτι για να δημιουργήσει την εντύπωση κάποιου είδους νίκης, μέσω του πλαστού εργατικού ελέγχου, άρκεσαν για να παρακινηθούν οι εργάτες να αποχωρήσουν από τα εργοστάσια, ακριβώς την στιγμή κατά την οποία οι πιθανότητες επιτυχίας τους ήταν οι μέγιστες δυνατές.
Η κατάληψη...
Μια μικρή ενθύμηση των αγώνων στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου και Επανάστασης 1936-1939.
Η Ημέρα των Βετεράνων αυτού του χρόνου φαινόταν ότι ήταν σαν τις υπόλοιπες Ημέρες των περασμένων χρόνων. Ως βετεράνος, με έχουν χρησιμοποιήσει για να βομβαρδίζω τον κόσμο με σημαιάκια, ανεμίζοντας ενθυμήματα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που κατακλύζουν τα τηλεοπτικά μας κανάλια, απονέμοντας μόνο μια αντιδραστική δόξα για να προωθηθεί η πατριωτική υστερία που φαίνεται ότι δικαιώνει τις αποφάσεις των ηγετών μας οι οποίοι δεν πήραν ποτέ μέρος σε μάχη. Μήπως θα υπάρξει κάποια διαφορά αυτό το χρόνο;
Ευτυχώς, ο χρόνος αυτός ήταν ξεχωριστός γιατί αυτό το...
Τη Δευτέρα, 20 Φλεβάρη 2006, το απόγευμα, η Liv Marend, η οποία εργάζεται ως σερβιτόρα στο Konditori Lundagerd, στην πόλη Μάλμοε της Σουηδίας, κατέβηκε σε απεργία με διάφορα αιτήματα. Αλλά λίγο μετά την έναρξη της απεργίας, μετά το διάλειμμα για το μεσημεριανό φαγητό, εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης της Lundagerd, τον οποίο δεν τον είχε ξαναδεί η Liv.
Ο ιδιοκτήτης έπιασε την Liv, την έσυρε στο υπόγειο και εκεί άρχισε να την απειλεί και να είναι επιθετικός απέναντί της. Ανάμεσα στα άλλα, έσπασε μια καρέκλα, την έσπρωξε και απείλησε την οικογένειά της
Την...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018