Στις 7 Ιουλίου 1873 στο Alcoi (l'Alcoià, Χώρα της Βαλένθια), στην Ισπανία, σημαντικό κλωστοϋφαντουργικό κέντρο, ξεκινά μια εξέγερση διεθνιστικού χαρακτήρα που θα διαρκέσει λίγες ημέρες και θα ονομαστεί El Petroli. Η όλη διαμάχη προήλθε από τον προηγούμενο χρόνο, όταν διάφορες απεργίες ξυλουργών και σιδηρουργών προσέλκυσαν περισσότερους από τρεις χιλιάδες εργάτες στις εργατικές ενώσεις-μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (AIT) στην περιοχή και εναντίον της οποίας, τον Ιανουάριο του 1873, δημιουργήθηκε, με την υποστήριξη των εργοδοτών, ένας Κύκλος Καθολικός Εργατών. Επιπλέον, πρέπει να προσθέσουμε το παράδειγμα του καντονιστικού εξεγερσιακού κινήματος που εξαπλωνόταν σε όλη τη χερσόνησο.
Στις 7 Ιουλίου 1873 οι εργάτες του Alcoi, καλεσμένοι από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή της AIT, που είχε μετακομίσει στο Alcoi από τον Ιανουάριο του 1873 στο πλαίσιο του Συνεδρίου της Κόρδοβα, συγκεντρώθηκαν σε συνέλευση στην πλατεία Toros για να απαιτήσουν τη μείωση της εργάσιμης ημέρας σε οκτώ ώρες εργασίας και την αύξηση του μισθού από τέσσερα σε έξι rals την ημέρα. Μπροστά στην αρνητική στάση των εργοδοτών, προκηρύχθηκε γενική απεργία την επόμενη ημέρα που αρχικά είχε την ουδετερότητα του ομοσπονδιακού δημοκρατικού δημάρχου Agustí Albors Blanes (Pelletes).
Δωροδοκημένος από την εργοδοσία με 60.000 πεσέτες, ο Albors τηλεγράφησε στις κυβερνητικές αρχές του Αλικάντε και απαίτησε να έρθει στην πόλη στρατιωτική φάλαγγα, ενώ δημοσίευσε μια αντεργατική απαγόρευση.
Στις 9 Ιουλίου, μια επιτροπή των εργαζομένων, που συγκροτήθηκε από τους Vicente Fombuena, Tomàs Montava, Severiano Albarracín, Juan Chinchilla και Rafael Abad Seguí, προέβη σε συζητήσεις με τον δήμαρχο με σκοπό να παραιτηθεί το δημοτικό συμβούλιο και να αναλάβουν οι εργαζόμενοι τη δημοτική διοίκηση. Ο Albors όμως απάντησε διατάσσοντας επίθεση εναντίον των περισσότερων από δύο χιλιάδων εργατών που είχαν συγκεντρωθεί στην κεντρική πλατεία της πόλης, που στοίχισε τη ζωή δύο διεθνιστών, ενώ άφησε επίσης 20 τραυματίες.
Τις επόμενες ώρες υπήρξαν άλλοι τέσσερις νεκροί και άλλοι 20 τραυματίες. Κάποια σπίτια γειτονικά στο δημαρχείο, όπου είχαν καταφύγει οι αρχές, και κάποια εργοστάσια κάηκαν, εξ ου και η ονομασία που θα λάβει η εξέγερση: Petroli (Πυρπόληση). Οι προσπάθειες διαμεσολάβησης απέτυχαν μέχρι που η εθνοφρουρά και κάποιοι προστάτες τηε ξέμειναν από πυρομαχικά. Μετά από 20 ώρες μάχης, η εθνιοφρουρά παραδόθηκε και στη συνέχεια το πλήθος εισέβαλε στο δημαρχείο. Ο Albors εκτελέστηκε επιτόπου και τέσσερις φρουροί και δύο αφεντικά τραυματίστηκαν. Αν και δεν έγινε γνωστό αν σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης, όπως σύμφωνα με διεθνιστικές πηγές, ή σκοτώθηκαν αλλού όπως είπαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι.
Ο λαός εξέλεξε μια Επιτροπή Δημόσιας Σωτηρίας, με πρόεδρο τον Severiano Albarracín, ο οποίος διηύθυνε το Alcoi για τρεις ημέρες και ο οποίος έθεσε υπό κράτηση 42 άτομα που είχαν πυροβολήσει κατά του πλήθους, απελευθερώνοντάς τους τρεις ημέρες αργότερα. Στις 12 Ιουλίου κυκλοφόρησε η είδηση ότι μια στρατιωτική φάλαγγα υπό τη διοίκηση του στρατηγού Velarde πλησίαζε στο Alcoi. Την ίδια ημέρα έφτασε στην πόλη ο κυβερνήτης του Alicante Josep Maria Morlius, και μια επιτροπή από τη Μαδρίτη υπό την προεδρία του βουλευτή Cervera. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 12ης Ιουλίου, οι επικεφαλής της εξέγερσης, φοβισμένοι, εγκατέλειψαν την πόλη.
Όλα φάνηκαν να έχουν ηρεμήσει αφού μια μικτή επιτροπή εργατών και εργοδοτών ανέλαβε...
Σαν σήμερα την 30η Ιουλίου 1971, 38 πολιτικές κρατούμενες, οι περισσότερες μέλη του MLN και μερικές κομμουνίστριες και αναρχικές, δραπέτευσαν από τις γυναικείες φυλακές του Μοντεβιδέο.
Με τη βοήθεια συντρόφων τους που έσκαψαν τούνελ στην άλλη άκρη των υπονόμων που βρίσκονταν κάτω από τις φυλακές, πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη στον κόσμο οργανωμένη απόδραση γυναικών, σε μια επιχείρηση με κινηματογραφικά χαρακτηριστικά, που έμεινε γνωστή ως “Επιχείρηση Αστέρι”, παίρνοντας αυτήν την ονομασία από το 5άκτινο αστέρι-σύμβολο των Τουπαμάρος.
Τα επόμενα χρόνια, οι 34 από τις 38 γυναίκες συνελήφθησαν ξανά και υπέστησαν βασανιστήρια από τη δικτατορία.
Όταν το 1985 οι πολιτικοί/ές κρατούμενοι/ες...
Σημείωμα του Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης εν είδει προλόγου
Εδώ γίνεται λόγος για μια άλλη πτυχή της δράσης του Πλωτίνου Ροδοκανάτη, η οποία δεν τονίζεται επαρκώς από εκείνους τους Έλληνες ιστορικούς -και μη- που έχουν ασχοληθεί με αυτόν. Μια ακόμα ένδειξη της ιδεολογικής και κοινωνικής πανσπερμίας, αλλά και της αλληλοεπικάλυψης απόψεων και ιδεών, που επικρατούσε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν ξεκινούσαν τα πρώτα τους βήματα τόσο το αναρχικό όσο και το μετέπειτα σοσιαλιστικό κίνημα και οι οργανώσεις τους. Μεταφράζοντας και δημοσιεύοντας αυτό το κείμενο ας μην θεωρηθεί ότι υιοθετούμε τον λεγόμενο μορμονισμό αλλά και τον ειρηνισμό. Το...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018