Your name

Αναρχική Παρέμβαση

28 Ιουνίου 2011

Ένα ελεύθερο κείμενο για τους Αγανακτισμένους & την Απεργία

“Columno Durruti”

Στις 27-28/6 έχουμε απεργία. Έχουμε γιατί με το στανιό βάλαμε τα τσογλάνια της ΓΣΕΕ να την κηρύξουν. Δεν θα πάμε με το ΠΑΜΕ γιατί κάθε φορά που ανέλαβαν οι ειδικοί -ακόμα και του αγώνα- να μας εκπροσωπήσουν μας πούλησαν. Δεν θα πάμε με τη ΓΣΕΕ γιατί αυτοί έτσι κι αλλιώς στόχο είχαν να μας πουλήσουν. Στην πλατεία έχουμε πάει πολλές φορές, μιλήσαμε συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε, σήμερα όμως θα πάρουμε τις σημαίες μας μαζί, όχι για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο αλλά γιατί καλώς κακώς πιστεύουμε ότι σημαίνουν ακόμα κάτι.

Εισαγωγικά

Η συντριπτική κατάρρευση[1]της σοσιαλδημοκρατίας, ως βιοπολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του καπιταλισμού, γέννησε συνέπειες οι οποίες τώρα χάσκουν γυμνές μπροστά στα μάτια του «πλήθους[2]».

Το ολοκληρωτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης εφαρμογής που οριοθετεί την περίοδο της κρίσης -το ταιριαστό άλλο μισό της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης σε καιρούς ανάπτυξης[3]- εξήγησε σεπτά στον κόσμο της εργασίας ότι πλέον δεν υπάρχει τίποτε για διαπραγμάτευση. Εάν φαινόταν άδικη η μισθωτή σκλαβιά η νέα συνθήκη ορίζει την άμισθη σκλαβιά της ανεργίας σαν μεσοπρόθεσμο στάδιο στην «κατάκτηση» της κοινωνικής ζούγκλας του επελαύνοντος κεφαλαίου[4]. Η παραδοχή της καπιταλιστικής συνθήκης, ως μονόδρομου από την πλειοψηφία του προλεταριάτου της Δύσης την περίοδο που μόνος σύμβουλος φάνταζε η καταναλωτική νιρβάνα και οι καπιταλιστικές υποσχέσεις για παντοτινή ευμάρεια[5], είχε σαν αποτέλεσμα την συντριπτική ήττα του επαναστατικού εργατικού κινήματος και προσδιόρισε τελείως αρνητικά το πρόσημο της ταξικής πάλης για τους εργαζόμενους.

Αυτή η συνθήκη υπήρξε το πάτημα για την νεοφιλελεύθερη έκφραση του «δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση» που αγκαλιάστηκε από την απαραίτητη φιλοσοφική ανακοίνωση του «τέλους της ιστορίας». Η αδυναμία των Συνδικάτων να υποστηρίξουν σήμερα πια, ακόμα και αυτόν τον ρεφορμιστικό τους χαρακτήρα κερδίζοντας έστω και το ελάχιστο από τα αφεντικά για να το αποδώσουν στους εργάτες άδειασε μεμιάς τους μαζικούς κοινωνικούς φορείς από νόημα…κι από κόσμο. Έχοντας απωλέσει τον επαναστατικό τους χαρακτήρα από καιρό, τώρα χάνανε και τον ρεφορμιστικό- διεκδικητικό τους χαρακτήρα.

Προς το νέο καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό του μονόδρομου και της απομόνωσης

Τα μεγάλα συνδικάτα μπορεί σίγουρα να μην αποτελούσαν μεταπολεμικά, τα καπιταλιστικά φόβητρα, όπως αυτά των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα αλλά παρείχαν την δυνατότητα έστω και σε ελεγχόμενα θεσμικά πλαίσια την αλληλεπίδραση των εργατικών μαζών. Ο φόβος ότι μια κρίση ή έστω μια μερικήδιεκδίκηση μαζικού χαρακτήρα θα μπορούσε να φέρει την μειοψηφική μεν αλλά υπαρκτή, ριζοσπαστική ταξική κι ακηδεμόνευτη πολιτική στο προσκήνιο (βλέπε φοιτητικό κίνημα 2006-2007) από παλιότερα αποτελούσε ένα πρόβλημα της καπιταλιστικής ελίτ. Οι κοινωνικοί θεσμοί της ταξικής αποσυμπίεσης και της κοινωνικής αφομοίωσης που δημιούργησε το «καθυστερημένο» σοσιαλδημοκρατικό κεκτημένο έπρεπε να αναδιαμορφωθούν σε ολοκληρωτική βάση. Έτσι πλέον αναδείχθηκαν τα ΜΜΕ σαν η νέα «βιομηχανική ζώνη» της ελίτ που θα παρήγαγε χωρίς ρίσκο τη νέα συναίνεση, που στο νέο μοτίβο-μονόδρομο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης σε διεθνές επίπεδο εξελίχθηκε στην τεράστια ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης για νοοτροπιακό έλεγχο των λαϊκών στρωμάτων με στόχο τον ενταφιασμό του ταξικού ανταγωνισμού και των ριζοσπαστικών φορέων που διατηρούσαν την προοπτική του. Συνεκδοχικό παράγωγο της μεταμοντέρνας εξουσιαστικής εξατομίκευσης του λόγου, της απομόνωσης δηλαδή της δημόσιας άρνησης σε ατομικό...

Περισσότερα …