Dimitri (MACG - personal capacity)
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές εξακολουθεί να αναζητείται το “κατάλληλο” εκείνο πρόσωπο που ως “μεταβατικός” πρωθυπουργός θα εγγυηθεί την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος του λαού της Ελλάδας, ξεζουμίζοντάς τον για μια ακόμα φορά, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της πιο άγριας εκμετάλλευσης στην πρόσφατη ιστορία.
Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση κατά την οποία ανακοινώνονται ολοένα νέα μνημόνια και μέτρα, οι μισθοί περικόπτονται, οι απολύσεις βρίσκονται σε συνεχή άνοδο, οι κλαδικές συμβάσεις κατακρεουργούνται, οι άνεργοι και οι φτωχοί πληθαίνουν, τα δικαιώματα και οι όποιες ελευθερίες κατασπαράζονται, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι αρωγοί τους δρουν πιο μαφιόζικα από ποτέ άλλοτε και η κοινωνία συνθλίβεται μέρα με τη μέρα.
Ως αποτέλεσμα αυτών όλων επικρατεί ένας μεγάλος κοινωνικός αναβρασμός, καθώς χιλιάδες διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες είτε ως απεργοί είτε ως αγανακτισμένοι, πάμπολλα είναι τα νέα κοινωνικά εγχειρήματα όπως οι κατά τόπους λαϊκές ανοιχτές συνελεύσεις καθως και νέα κινήματα (όπως το Δεν Πληρώνω) ενώ συνεχείς είναι και οι συγκρούσεις του συνόλου του κοινωνικού κινήματος με τις δυνάμεις καταστολής και τους κοινοβουλευτικούς βοηθούς τους.
Η 48ωρη απεργία που κήρυξαν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 19-20 Οκτώβρη προκάλεσε μία τεράστια κινητοποίηση σε ολόκληρη τη χώρα χωρίς προηγούμενο, καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές απήργησαν και κατέβηκαν στους δρόμους για να δείξουν την αντίθεσή τους στο σάπιο πολιτικό σύστημα των μέτρων και των πολυνομοσχεδίων που καταστρέφουν ολόκληρη πλέον την κοινωνία. Στην Αθήνα συνέρευσε μια απέραντη λαοθάλασσα στη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα ανάμεσα στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και στο σύνολο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Ως αποτέλεσμα, το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας, πλήρως απονομιμοποιημένο, έδειξε ότι στηρίζεται πλέον στα μόνα όπλα που του έχουν απομείνει: την ολοκληρωτική καταστολή και τη σωτηρία που του προσφέρει απλόχερα ο κόσμος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Ιδιαίτερη είναι η συνεισφορά στη διαδικασία αυτή της συνδικαλιστικής παράταξης ΠΑΜΕ του ΚΚΕ που, αντιγράφοντας τις αντεπαναστατικές πρακτικές της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού από τη δεκαετία του 1920 και μετά, επιχείρησε να εμποδίσει κάθε κίνηση με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά του, να καταστείλει κάθε μορφής εργατική και λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση και να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο από τους οργισμένους διαδηλωτές. Η στάση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ ξεπέρασε κάθε όριο όταν το ίδιο το βράδυ της 20ής Οκτώβρη ένας αγωνιστής εργάτης μέλος του πέθανε εξαιτίας των δολοφονικών χημικών της Αστυνομίας και το κόμμα επιχείρησε να συνδέσει το θάνατό του με τα επεισόδια που είχε το ίδιο με άλλους διαδηλωτές. Στο ίδιο μήκος κύματος (ίσως και με περισσότερο θράσος) κινήθηκαν και σχηματισμοί στα αριστερά του όπως ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάποιες συνιστώσες της, και μερικές μαοϊκές ομάδες, εκλιπαρώντας το ΚΚΕ να τους δώσει μια κάποια προσοχή.
Όμως εκτός από την ξεκάθαρα κατασταλτική, σε βάρος του αυτόνομου και ακηδεμόνευτου κοινωνικού κινήματος, τακτική των σταλινικών, θα πρέπει να στιγματιστεί και η άθλια στάση κομματιών της διαδήλωσης –κομματιών που αυτοχρακτηρίζονται αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές– που επιτέθηκαν όχι κατά της περιφρούρησης αλλά εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ με μάρμαρα και βόμβες μολότοφ που έπεφταν στο πλήθος. Θα πρέπει να αποδοκιμάσουμε αυτές τις πρακτικές με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, όπως ακριβώς και την επίθεση της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ με κράνη και παλούκια εναντίον κάθε άλλου διαδηλωτή.
Βλέπουμε ότι διαμορφώνεται πλέον ένα ευρύτερο «συστημικό τόξο», στο οποίο έχουν ήδη σπεύσει να δηλώσουν συμμετοχή και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που στο όνομα της «περιφρούρησης» (από τον ανεξέλεγκτο λαό) και του «οργανωμένου» κινήματος (δηλαδή, των θεσμοθετημένων καθεστωτικών φορέων συνδικαλισμού και πολιτικής αντιπροσώπευσης), επιχειρεί να ελέγξει και να οριοθετήσει εντός των ορίων της αστικής ομαλότητας την οργή και την αγανάκτηση της κοινωνίας.
Καθώς η κρίση βαθαίνει, ο κοινωνικός πόλεμος οξύνεται και ο «πήχης» της αντιπαράθεσης με την επίθεση του συστήματος έχει ανέβει, το ζητούμενο είναι να θέσουμε πλέον επί τάπητος το ζήτημα του πώς θα ανατρέψουμε επιτέλους την κοινωνική βαρβαρότητα, οικοδομώντας συλλογικά μια νέα ζωή πάνω στα συντρίμμια όλου του παλαιού κόσμου που παραπαίει μαζί με τις συνιστώσες του. Το ζητούμενο είναι, επίσης, να βγούμε έξω από τα όρια του προδιαγεγραμμένου θεάματος, όπου απλώς επιβεβαιώνονται οι ρόλοι που έχουν επιλέξει το σύστημα και τα ΜΜΕ.
Αν και βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό μεταίχμιο, σε μια κατάσταση όπου οι δυνατότητες της κοινωνικής αντεπίθεσης και ανατροπής έχουν πια εκδηλωθεί και όπου κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πια πίσω από τη δήθεν παθητικότητα της κοινωνίας, ωστόσο, έχουν εκδηλωθεί και οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες των δυνάμεων εκείνων που δρουν στο όνομα της κοινωνικής αλλαγής και στην ουσία κρύβονται πίσω από τα λάθη και τις συστημικές επιλογές της καθεστωτικής Αριστεράς.
Οι δυνάμεις των αναρχικών της ταξικής πάλης είναι, παρ΄όλα αυτά, μικρές και κατακερματισμένες ακόμα και δεν μπορούν να διαχειριστούν από μόνες τους το βάρος των ευθυνών. Κυριαρχούν ακόμα η βία για τη βία, οι κάθε είδους χαοτικές απόψεις, μια εχθρότητα για την αναρχική οργάνωση και ένας αφορμαλισμός που δεν οδηγεί πουθενά, παρά τις όποιες στιγμαίες αναλαμπές.
Είναι, όμως, η ώρα που το πολυτασικό αυτό ρεύμα της αδιαμεσολάβητης, οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένης, κοινωνικής ανυπακοής και αλλαγής της κοινωνίας, πρέπει να χαράξει τον δικό του ανεξάρτητο και αυτόνομο δρόμο μάχης για την κοινωνική αντιεξουσία. Με τα δικά του μέσα, που δεν έχουν σχέση με στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, κοινοβουλευτισμό και αφορμαλιστικού τύπου συνερεύσεις. Χρειάζεται το κοινωνικό αυτό κίνημα να συγκροτήσει τους δικούς του αντιθεσμούς οργάνωσης της ζωής στη βάση της ατομικής και συλλογικής χειραφέτησης, της αλληλεγγύης, της συνεργατικής οικονομίας, της άμεσης δημοκρατίας παντού. Τα σωματεία βάσης σε χώρους εργασίας που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία 3-4 χρόνια, οι διάσπαρτες τοπικές λαϊκές και ανοιχτές συνελεύσεις, τα αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα που δειλά-δειλά έχουν αρχίσει να εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της γενικευμένης κρίσης δείχνουν το δρόμο. Και εδώ είναι που οι αναρχικοί της ταξικής πάλης, αλλά και κάθε άλλος αγωνιστής που συμμερίζεται τις ίδιες απόψεις, παρά την απουσία παράδοσης, παρά τις μικρές και δισκορπισμένες τους δυνάμεις καλούνται να παίξουν έναν πολύπλευρο ρόλο.
Να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα. Για να έρθει η κοινωνική επανάσταση, πρέπει να αρχίζουμε να αλλάζουμε τη ζωή μας με έναν οργανωμένο και δημιουργικό τρόπο!
Για την αναρχία και τον κομμουνισμό!
