Κατά την εκλογική αυτή χρονιά, εκατομμύρια νέων ψηφοφόρων θα διαδηλώσουν τη θέλησή τους για μια αναγεννημένη ελπίδα καθώς και τη δυνατή επιθυμία τους για αλλαγή. Για αρκετούς, η προεκλογική αυτή εκστρατεία αποτελεί την πρώτη πολιτική πράξη.
Πρέπει να διατηρήσουμε αυτή την αρχική αχτίδα ελπίδας κατά τον 21ο αιώνα και για τα επόμενα 4 χρόνια, ακόμα και εάν μαίνεται ο πόλεμος στο Ιράκ, ακόμα και εάν εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν καν πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα, ακόμα και εάν οι εργοδότες επιτίθενται στο δικαίωμα του συνδικαλισμού και ακόμα εάν οι Δημοκρατικοί ξεχνούν τις υποσχέσεις τους και αρνούνται την ύπαρξη των οποιωνδήποτε ανισοτήτων.
Ο Ομπάμα έχει ήδη κατρακυλήσει στη ρητορική για μια βαθιά δίψα για αλλαγή, χρησιμοποιώντας τις λαϊκές οργανώσεις της βάσης για να συγκινήσει, κινητοποιήσει και ελκύσει τον πρωτοφανή αριθμό των 2.000.000 υποστηρικτών από τις κατώτερες τάξεις. Εάν κερδίσουν με αυτή τη βάση υποστήριξης, οι Δημοκρατικοί θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους. Αλλά θα το κάνουν; Ακόμα και ο πλέον τίμιος πολιτικός μπορεί να πέσει θύμα των χρημάτων και της εξουσίας. Καθώς το 5% των πιο πλουσίων των ΗΠΑ θα γίνουν πιο πλούσιοι από το υπόλοιπο 95%, δεν μπορούμε να τους συναγωνιστούμε οικονομικά. Επίσης, είναι απίθανο να κερδίσουν οι Δημοκρατικοί τις 60 θέσεις που απαιτούνται για να ελέγξουν πλήρως την Γερουσία, έχοντας επανειλημμένα υποχωρήσει στις κωλυσιεργίες εκ μέρους των Ρεπουμπλικάνων. Έτσι πώς θα μπορέσουν οι απλοί εργαζομενοι να κάνουν πράξη τις επιθυμίες τους για αλλαγή δημιουργώντας έναν κόσμο ελπίδων τον 21ο αιώνα;
Είτε πρόκειται για τον πόλεμο είτε για την αξιοπρέπεια στους εργασιακούς χώρους, τον αγώνα κατά της καταπίεσης ή τον αγώνα ενάντια στις οικονομικές ανισότητες, η άμεση δράση είναι η διαδικασία για τη δημιουργία αυτοεξουσίας, αντί να βασιζόμαστε στους πλούσιους και τους δυνατούς γι’ αυτό. Η στρατηγική αυτή μπορεί να εφαρμοστεί είτε κερδίσουν οι Δημοκρατικοί είτε όχι, είτε κρατήσουν είτε όχι τις υποσχέσεις τους. Μπορούμε να εφαρμόσουμε την άμεση δράση για να πιέσουμε το Δημοκρατικό Κόμμα να δράσει και αμέσως μετά να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Δίνουμε ένα παράδειγμα:
Μια από τις υποσχέσεις του Ομπάμα είναι ο Νόμος Ελεύθερης Επιλογής Εργοδότη (Employee Free Choice Act – EFCA) που, παρά τις αδυναμίες του, προωθεί κάποιες σημαντικές κατακτήσεις όσον αφορά την εργασιακή νομοθεσία. Αλλά όταν η πλειοψηφία των εργαζομένων ζητά συνδικαλιστική εκπροσώπηση, οι εργοδότες έχουν ολόκληρους μήνες στη διάθεσή τους για να οργανώσουν μια οποιαδήποτε αντισυνδικαλιστική εκστρατεία και να απολύσουν συνδικαλιστές εργαζόμενους. Αλλά κάτω από το EFCA, εάν η πλειοψηφία των εργαζόμενων πάρει κάρτες εξουσιοδότησης, κερδίζοντας ταυτόχρονα και την αναγνώριση εκ μέρους των συνδικάτων, θα απαιτείτο ένας απλός έλεγχος της κάρτας αυτής, ενώ θα μπορούσε, επίσης, να χρησιμοποιηθεί το EFCA και για αποζημίωση σε περίπτωση παράνομης απόλυσης.
Ωστόσο, το πιο σπουδαίο από τον νόμο είναι η ιδέα ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν δικαίωμα στην οργάνωση. Δημιουργούμε αυτοεξουσία όταν οργανωνόμαστε και στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους εργαζόμενους ενάντια στις επιθέσεις των εργοδοτών. Πρέπει παράλληλα με το νόμο αυτό να αναλάβουμε άμεση δράση ώστε να εξασφαλίσουμε τα νομικά μας δικαιώματα. Χωρίς το νόμο, η μόνη ελπίδα είναι η άμεση δράση.
Μια άλλη υπόσχεση του Ομπάνα είναι η απόσυρση των στρατευμάτων από το Ιράκ. Αλλά πλήρης απόσυρση μέσα σε 16 μήνες θα υπάρξει μόνο εάν ο αμερικανικός λαός αναλάβει ενεργό αντίσταση κατά του πολέμου. Γιατί; Οι Δημοκρατικοί τρομάζουν στην ιδέα ότι εάν σημειωθεί απόσυρση των στρατευμάτων οι Ρεπουμπλικάνοι θα τους κατηγορήσουν για κάθε αποτυχία. Έτσι τα στρατεύματα θα αποσυρθούν πλήρως μόνο μετά τη δική μας άμεση δράση που θα θέσει σε δεινή κατάσταση το οικονομικό και πολιτικό κόστος. Μπορούμε, επίσης, να επιτύχουμε μείωση της στρατολογίας με τη συνέχιση των αντιμιλιταριστικών κινητοποιήσεων ειδικά στα σχολεία των ΗΠΑ. Μπορούμε, ακόμα, να παρενοχλήσουμε την αποστολή της τροφοδοσίας των στρατευμάτων στο Ιράκ μέσω κινητοποιήσεων στα λιμάνια, όπως στην Τακόμα και την Ολύμπια. Διαμέσου της άμεσης δράσης, μπορούμε, επίσης, να κινητοποιήσουμε την κοινή γνώμη ενάντια στον πόλεμο.
Μια “κρυφή” υπόσχεση είναι ότι εάν εκλεγεί ο Ομπάμα, κατά κάποιο τρόπο θα καταπολεμηθεί ο ρατσισμός. Αυτό είναι ψευδαίσθηση, είναι σαν να λέμε ότι οι γυναίκες πολιτικοί θα υιοθετήσουν φεμινιστικές μεθόδους. Επίσης, έχουμε ήδη ακούσει να γίνεται λόγος για “μια μετα-ρατσιστική κοινωνία” παρά τη συνέχιση του συνταγματικού ρατσισμού που προκαλεί διαχωρισμό, διακρίσεις, οικονομικές ανισότητες καθώς και το υψηλό ποσοστό φυλακισμένων ανάμεσα στην έγχρωμη νεολαία.
Μην αγνοώντας το συνταγματικό ρατσισμό, μπορούμε να αγωνιστούμε για τη δημιουργία ανεξάρτητης αυτοεξουσίας στη βάση. Η άμεση δράση στο πλευρό εκείνων που επηρεάζονται άμεσα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να κερδίσουμε έδαφος αλλά και την ανάπτυξη των κοινοτήτων μας. Στη Νέα Υόρκη, για παράδειγμα, η Ένωση Ενοικιαστών του Χάρλεμ (Harlem Tenants Union) έχει οργανώσει κοινοτικά φόρουμ και έχει κάνει χρήση της άμεσης δράσης για να αγωνιστεί ενάντια στις εξώσεις και τον “εξωραϊσμό” (gentrification). Επίσης, η οργάνωση El Movimiento por Justicia del Barrio (ισπανόφωνη οργάνωση του Ανατολικού Χάρλεμ που έχει εμπνευστεί από την Άλλη Καμπάνια των Ζαπατίστας), έχει επίσης κάνει χρήση της άμεσης δράσης για να αγωνιστεί ενάντια στην καταπίεση σε βάρος της ισπανόφωνης κοινότητας.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, το 2009 θα φέρει νέες ευκαιρίες αλλαγής. Με τη χρήση της άμεσης δράσης και με τον εναγκαλισμό από την πλευρά μας των νέων αυτών ελπίδων, μπορούμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα από τους Δημοκρατικούς, δημιουργώντας κινήματα της βάσης για συλλογική αυτοαπελευθέρωση.
* Κείμενο των Greg A. και Jeremy, μελών της νέας αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης των ΗΠΑ Common Action που δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του δελτίου της “Intersections”. Για περισσότερες πληροφορίες καθώς και για το PDF του δελτίου, υπάρχει η ιστοσελίδα http://nwcommonaction.org Για επικοινωνία με την οργάνωση αυτή υπάρχει η διεύθυνση
