: Your name; Αναρχική Παρέμβαση; 01 Δεκεμβρίου 2011

Randy Lowens (Capital Terminus Collective)

Κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας, οι πολιτικοί αμφότερων των κομμάτων έχουν κρούσει τον συναγερμό ασφάλειας. «Πρέπει να προστατευθούμε από τον τρόμο! Η Μέση Ανατολή πρέπει να κατακτηθεί στρατιωτικά! Οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να θυσιάσουν όσες ελευθερίες διαθέτουν για χάρη της ασφάλειας!»

Στην πραγματικότητα, οι «θρυλικές» πλέον επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001, έχουν συνταιριάξει τόσο ωραία με τα σχέδια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος - που είναι γνωστό για την έφεσή του στις εισβολές σε ξένες χώρες και την καταστολή στο εσωτερικό – τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των θεωριών συνωμοσίας.

Εμείς στην Capital Terminus Collective δεν επιτρέπουμε τέτοιες θεωρίες. Ούτε στον χώρο που μας παρέχεται εδώ θα εξετάσουμε σε ποιο και πόσο κίνδυνο ο μέσος Αμερικανός πολίτης εκτίθεται πραγματικά, όσον αφορά μια τρομοκρατική επίθεση (εκτός από στη σημείωση ότι η απειλή θα ήταν πέρα απ΄ την πραγματικότητα.)

Αντί αυτού, θα εκμεταλλευθούμε αυτήν την ευκαιρία για να θέσουμε το ακόλουθο ερώτημα: ποιος φοβίζει τον πρόεδρο Bush πιο πολύ, οι ισλαμιστές τρομοκράτες ή ένα οργανωμένο αμερικανικό εργατικό κίνημα; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή φοβίζει περισσότερο απ’ ό,τι ένα πρόγραμμα ειδήσεων του CNN.

Ο αντι-τρομοκρατικός νόμος

Επιπλέον, για χρόνια μας λένε ότι υπάρχει ένα κακό προαίσθημα, που σχετίζεται με την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και την προστασία «στο εσωτερικό μέτωπο» από τις επιθέσεις εκείνων που «μισούν τον τρόπο ζωής μας». Ήταν τα δύο κρισιμότερα στοιχεία στην ημερήσια διάταξη του έθνους. Και στο εσωτερικό επίπεδο, καμία προτεραιότητα δεν ήταν υψηλότερη από την εξασφάλιση των αεροδρομίων. Τελικά, τα αεροπλάνα αποτέλεσαν μέσο επιλογής στην επιτυχέστερη τρομοκρατική επίθεση που έχει δοκιμάσει έως τώρα η αμερικανική ενδοχώρα.

Και όμως, όταν προτάθηκε νόμος που (σύμφωνα με την «USA Today») «θα μπορούσε να προωθήσει τη βελτίωση της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου και να προωθήσει την πρόληψη της τρομοκρατίας στην αεροπλοΐα με τη θέσπιση συστάσεων», ο πρόεδρος της 9/11 Bush απείλησε με βέτο. Γιατί; Επειδή με το νόμο αυτό θα χορηγείτο και το δικαίωμα συγκρότησης συνδικαλιστικής οργάνωσης.

Για τον συνδικαλισμό μας είπαν ότι θα παρακώλυε την αποδοτική λειτουργία των συσκευών ασφαλείας των αεροδρομίων. (Ίσως νομίζουν οι αναγνώστες ότι οι εργαζόμενοι είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να οργανωθούν; Μετά βίας. Οι θέσεις εργασίας που κρίνονται απαραίτητες για την ασφάλεια είναι μόνο ένα παράδειγμα επαγγέλματος στο οποίο οι εργαζόμενοι απαγορεύεται να συγκροτήσουν συνδικάτα). Οι Δημοκρατικοί στο συνέδριό τους θα αρνούνταν και αυτοί στους εργαζόμενους αυτό το δικαίωμα, ενώ ορισμένοι Δημοκρατικοί θα το ικανοποιούσαν. Αλλά αξίζουν οι εργαζόμενοι ώστε να τους χορηγηθεί ένας τέτοιο «δικαίωμα» από την κυβέρνηση; Ή θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να οργανωθούν για να προστατεύσουν, φυσικά, τα κεκτημένα τους, οπουδήποτε και παντού;

Πριν προχωρήσουμε με τη συγκεκριμένη περίπτωση των μεταφορών αποσκευών του αερολιμένα, ας σταθούμε και ας σκεφτούμε: είναι οι αρχές τόσο ασφαλείς και οι εργαζόμενοι τόσο ανίκανοι, ότι ο συνδικαλισμός ακρωτηριάζει την οποιαδήποτε αποδοτική λειτουργία; Ποια είναι η προσωπική σας εμπειρία εν προκειμένω; Και ξέρει το αφεντικό πάντα το καλύτερο, ενώ οι ιδέες των υφιστάμενων είναι ασήμαντες και ανόητες;

Στην περίπτωση των ελεγκτών αποσκευών, ο Μπους και οι σύμμαχοί του υποστηρίζουν ότι το να επιδεικνύεται υπευθυνότητα προς τις οργανώσεις των εργαζομένων, θα παρακωλύονταν έτσι οι προσπάθειες του εκτελεστικού οργάνου να κανονίσει για την ασφάλειά μας, ότι προετοιμάζονται να απορρίψουν το αντι-τρομοκρατικό νόμο εξ ολοκλήρου, παρά να χορηγηθεί η άδεια σε εργαζόμενες να οργανωθούν.

Έτσι, ποιος είναι αυτός που αναγκάζει τους πλούσιους πολιτικούς όπως ο George Bush, να ξυπνούν μέσα στη νύχτα, λουσμένοι στον ιδρώτα, με τρομοκρατημένα μάτια; Είναι το φάσμα των σκουρόχρωμων μεταναστών με βόμβες δεμένες στα πλευρά τους (το ίδιο το φάσμα μας ενθαρρύνουν να φοβηθούμε); Ή είναι η έννοια ότι εσύ και εγώ, όλοι οι γείτονες και οι σύντροφοί μας εργαζόμενοι, μπορούμε να διαμορφώσουμε τους οργανωτικούς εκείνους δεσμούς απαιτώντας το νόμιμο δικαίωμά μας στα αγαθά που παράγουμε και μεταφέρουμε εμείς; Το τελευταίο σενάριο, είναι προφανώς το περισσότερο εκφοβιστικό για τον πρόεδρο Bush.