Your name

Αναρχική Παρέμβαση

10 Νοεμβρίου 2011

Dimitri (MACG - personal capacity)

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές εξακολουθεί να αναζητείται το “κατάλληλο” εκείνο πρόσωπο που ως “μεταβατικός” πρωθυπουργός θα εγγυηθεί την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος του λαού της Ελλάδας, ξεζουμίζοντάς τον για μια ακόμα φορά, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της πιο άγριας εκμετάλλευσης στην πρόσφατη ιστορία.

Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση κατά την οποία ανακοινώνονται ολοένα νέα μνημόνια και μέτρα, οι μισθοί περικόπτονται, οι απολύσεις βρίσκονται σε συνεχή άνοδο, οι κλαδικές συμβάσεις κατακρεουργούνται, οι άνεργοι και οι φτωχοί πληθαίνουν, τα δικαιώματα και οι όποιες ελευθερίες κατασπαράζονται, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι αρωγοί τους δρουν πιο μαφιόζικα από ποτέ άλλοτε και η κοινωνία συνθλίβεται μέρα με τη μέρα.

Ως αποτέλεσμα αυτών όλων επικρατεί ένας μεγάλος κοινωνικός αναβρασμός, καθώς χιλιάδες διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες είτε ως απεργοί είτε ως αγανακτισμένοι, πάμπολλα είναι τα νέα κοινωνικά εγχειρήματα όπως οι κατά τόπους λαϊκές ανοιχτές συνελεύσεις καθως και νέα κινήματα (όπως το Δεν Πληρώνω) ενώ συνεχείς είναι και οι συγκρούσεις του συνόλου του κοινωνικού κινήματος με τις δυνάμεις καταστολής και τους κοινοβουλευτικούς βοηθούς τους.

Η 48ωρη απεργία που κήρυξαν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 19-20 Οκτώβρη προκάλεσε μία τεράστια κινητοποίηση σε ολόκληρη τη χώρα χωρίς προηγούμενο, καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές απήργησαν και κατέβηκαν στους δρόμους για να δείξουν την αντίθεσή τους στο σάπιο πολιτικό σύστημα των μέτρων και των πολυνομοσχεδίων που καταστρέφουν ολόκληρη πλέον την κοινωνία. Στην Αθήνα συνέρευσε μια απέραντη λαοθάλασσα στη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα ανάμεσα στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και στο σύνολο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Ως αποτέλεσμα, το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας, πλήρως απονομιμοποιημένο, έδειξε ότι στηρίζεται πλέον στα μόνα όπλα που του έχουν απομείνει: την ολοκληρωτική καταστολή και τη σωτηρία που του προσφέρει απλόχερα ο κόσμος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

Ιδιαίτερη είναι η συνεισφορά στη διαδικασία αυτή της συνδικαλιστικής παράταξης ΠΑΜΕ του ΚΚΕ που, αντιγράφοντας τις αντεπαναστατικές πρακτικές της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού από τη δεκαετία του 1920 και μετά, επιχείρησε να εμποδίσει κάθε κίνηση με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά του, να καταστείλει κάθε μορφής εργατική και λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση και να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο από τους οργισμένους διαδηλωτές. Η στάση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ ξεπέρασε κάθε όριο όταν το ίδιο το βράδυ της 20ής Οκτώβρη ένας αγωνιστής εργάτης μέλος του πέθανε εξαιτίας των δολοφονικών χημικών της Αστυνομίας και το κόμμα επιχείρησε να συνδέσει το θάνατό του με τα επεισόδια που είχε το ίδιο με άλλους διαδηλωτές. Στο ίδιο μήκος κύματος (ίσως και με περισσότερο θράσος) κινήθηκαν και σχηματισμοί στα αριστερά του όπως ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάποιες συνιστώσες της, και μερικές μαοϊκές ομάδες, εκλιπαρώντας το ΚΚΕ να τους δώσει μια κάποια προσοχή.

Όμως εκτός από την ξεκάθαρα κατασταλτική, σε βάρος του αυτόνομου και ακηδεμόνευτου κοινωνικού κινήματος, τακτική των σταλινικών, θα πρέπει να στιγματιστεί και η άθλια στάση κομματιών της διαδήλωσης –κομματιών που αυτοχρακτηρίζονται αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές– που επιτέθηκαν όχι κατά της περιφρούρησης αλλά εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ με μάρμαρα και βόμβες μολότοφ που έπεφταν στο πλήθος. Θα πρέπει να αποδοκιμάσουμε αυτές...

Περισσότερα …