Λεπτομέρειες

Your name

Αναρχική Παρέμβαση

23 Ιανουαρίου 2012

Εισήγηση

Η βαθύτερη πεποίθηση που δημιουργείται σ’ έναν άνθρωπο, που γεννιέται και εντάσσεται στο υπάρχον σύστημα, είναι ότι όλες του οι ανάγκες καλύπτονται επαρκώς με υλικά αγαθά. Οι ανθρώπινες ανάγκες όμως, ξεπερνούν τα χρηματικά πλαίσια. Χρέος του κάθε ατόμου είναι να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά των υλικών και να ανακαλύψει τι είναι αυτό για το οποίο διψά η ψυχή του· κάτι που θα τον βοηθήσει να κινητοποιηθεί ανθίζοντας σε μια κοινωνία που προσανατολίζεται σ’αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι, στον υλιστικό αυτό κόσμο, η ανεπάρκεια του συστήματος αγγίζει το άτομο μόνο εφόσον υπάρχει οικονομική αστάθεια, χωρίς αυτό να μπορεί να αξιολογήσει τη γενικότερη ανισορροπία που επικρατεί στο περιβάλλον του και τις λανθασμένες προτεραιότητες που έχει βάλει στη ζωή του. Μία κοινωνία αποτελούμενη από τέτοια άτομα μόνο σε επιφανειακές, αυτοαναλούμενες αντιδράσεις μπορεί να οδηγηθεί και σε κινήσεις που απέχουν πολύ από την επανάσταση και την προώθηση της ανθρώπινης σκέψης, δίνοντας ουσιαστικά, ζωτικό χρόνο στην εξουσία.

Το άτομο, όπως παραθέτει το εξουσιαστικό ιδεολόγημα από τον καιρό του Σωκράτη κιόλας, γαλουχείται και εκπαιδεύεται από το κράτος να αναθέτει ευθύνες σε άλλους, να αναθέτει την γνώση σε ειδικούς, με αποτέλεσμα την ανάθεση της καθημερινότητάς του σε χέρια τρίτων. Έτσι, ακόμα και την στιγμή που η σταγόνα ξεχειλίζει το ποτήρι και οι καιροί καλούν τον λαό σε επανάσταση, «η κοινωνία της ανάθεσης» περιμένει τους ειδικούς να δημιουργήσουν τις νέες ανατρεπτικές δομές. Όμως, αυτοί από καιρό αποτελούν δημιούργημα και κτήμα της εξουσίας, ανυπομονώντας να γίνουν τροχοπέδη· να γίνουν η κερκόπορτα της προδοσίας για ένα ψωροκόμματο καταξίωσης.

Αυτό όμως, που ο ατομικισμός του σήμερα εμποδίζει το άτομο να δει, είναι ότι απ’ τη φύση και την πείρα μας όλοι κρατάμε από έναν παραμορφωτικό φακό και βλέπουμε την πραγματικότητα μόνο μέσα από αυτόν. Άλλος την βλέπει κόκκινη και άλλος μωβ, άλλος κοίλη σαν από πατομπούκαλο και άλλος επαναλαμβανόμενη σαν από κρύσταλλο πολυελαίου. Όμως το βάζο παραμένει πάνω στο τραπέζι και ο μόνος τρόπος να το δούμε είναι να συνδυάσουμε τους φακούς μας ,δηλαδή να ακούσουμε ο ένας τις ιδέες του αλλού και να πούμε ειλικρινά και χωρίς πρόσθετες εσκεμμένες διαστρεβλώσεις ο ένας τις ιδέες του στον άλλο.  Να ακούσουμε αυτόν που βλέπει μέσα από τον μπλε φακό να μας μιλά για κόκκινα αντικείμενα που υπάρχουν, αλλά είναι αόρατα μέσα από το δικό μας κόκκινο γυαλί*. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάποιος από μας εστιάζει στις λεπτομέρειες με το μεγεθυντικό του φακό, αλλά έχει ανάγκη αυτόν που με τον κυρτό βλέπει μόνο την συνολική εικόνα και αντίστροφα. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ιδέες, μόνο αυτές που διαστρεβλώνουν και αυτές που αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Και όταν μια παραμόρφωση διαπιστωθεί, τότε εξαφανίζεται για πάντα σαν να μην υπήρξε ποτέ -βλέπεις τα μυαλά των ανθρώπων αλλάζουν όχι μόνο κατεύθυνση, αλλά και τον κόσμο γύρω τους. Ένα μυστήριο σύμπαν μας φιλοξενεί, ενώ συνεχώς μας θυμίζει το πόσο μικροί είμαστε, ένας κόσμος τόσο όμορφος που σίγουρα δεν  φτάνουν μόνο δυο μάτια να τον δεις.

Εφόσον λοιπόν δε δεχόμαστε αυθεντίες, με ελευθεριακές δομές μέσω της αυτομόρφωσης, μπορούμε -και είναι καιρός- να ανακαλύψουμε, συνδιαμορφώνοντας, όλοι μαζί τη γνώση που...

Περισσότερα …