Your name

Αναρχική Παρέμβαση

11 Ιουνίου 2011

8ο Εθνικό Συνέδριο Federazione dei Comunisti Anarchici

Fano, 31 Οκτώβρη -1 Νοέμβρη 2010

Η διεθνής κατάσταση

Η διαρθρωτική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα σοβαρά πλήγματα για τις οικονομίες πολλών χωρών. Μια διαρθρωτική – και όχι συγκυριακή - οικονομική κρίση, η οποία στην πραγματικότητα καταδεικνύει την πλήρη αποτυχία του φιλελεύθερου συστήματος.

Στην Ευρώπη, όπου ο φιλελευθερισμός εξακολουθεί να είναι επιτυχής, τα διάφορα κόμματα και οι κυβερνήσεις ορίζουν την κρίση ως μια συγκυριακή κρίση και συχνά δηλώνουν ότι τελειώνει, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούν να δηλώσουν ότι το ίδιο το σύστημα στο οποίο βασίζονται συνιστά πλήρη αποτυχία.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών χρωμάτων παίρνουν αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα, υποστηρίζοντας τράπεζες και επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν την κρίση ως άλλοθι, και τον λογαριασμό για την "υποστήριξη" αυτή τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι συνταξιούχοι και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα με τη μορφή του παγώματος των μισθών, των διαφόρων περικοπών, της προσωρινότητας στην εργασία, της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος των δημοσίων υπηρεσιών.

Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις αυτές συμμαχούν με τις τάξεις των βιομηχάνων οι οποίοι εκτοξεύουν την απειλή της εξωτερικής ανάθεσης - και ως εκ τούτου της απώλειας θέσεων εργασίας – ώστε να εκβιάσουν τους εργαζόμενους, να μείωσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ και τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, με στόχο να καταστούν τα μέτρα αυτά αμετάκλητα.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η εξωτερική ανάθεση ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων του παραγωγικού συστήματος χρησιμοποιείται με τον ακριβή στόχο της απόκτησης του μέγιστου κέρδους, με την ανάθεση δηλαδή σε χώρες όπου το κόστος εργασίας (όσον αφορά τους μισθούς και τα δικαιώματα) είναι πολύ χαμηλότερο.

Η απάντηση των εργαζόμενων σε αυτό το κλουβί που δημιουργείται γι’ αυτούς ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο να οργανωθεί, για διάφορους λόγους:

* η ηγεσία των διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε αυτό, καθιστώντας τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά αυτόνομα από την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, κάνοντάς τα συστηματικούς και συστημικούς συνενόχους των “εργασιακών μεταρρυθμίσειων” που συνθέτουν τα κάγκελα του εν λόγω κλουβιού

* περιορίζεται σε μια μόνο εταιρεία ή ακόμη και σε μια ενιαία μονάδα που πλήττεται

* οι εργαζομένοι στις διάφορες χώρες δεν είναι οργανωμένοι σε διεθνές επίπεδο, ενωμένοι σε μια πλατφόρμα αιτημάτων, με κοινούς στόχους. Η διεύρυνση της κοινωνικής σύγκρουσης είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε ώστε να αντισταθούμε στις επιθέσεις των αφεντικών, τα οποία με τη συνενοχή των τοπικών θεσμών και των συνεργαζόμενων συνδικάτων, χρησιμοποιούν την κρίση για να αναγκάσουν τους εργαζόμενους να γονατίσουν.

Σε διεθνές επίπεδο, οι υπάρχουσες μορφές οργάνωσης, είναι εντελώς ανεπαρκείς. Πολύ συχνά συναντάμε εργαζόμενους από τις ίδιες πολυεθνικές σε διαφορετικές χώρες σε σύγκρουση μεταξύ τους, συγκρούσεις οι οποίες δημιουργούνται και συχνά υποστηρίζονται από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις εκείνες διεθνούς συντονισμού μεταξύ των εργαζομένων (πολυεθνικές εταιρείες).

Η εθνική κατάσταση

1. Ο ιταλικός καπιταλισμός και η επίθεση ενάντια στο σύστημα της εργασίας

Η κρίση του ιταλικού οικονομικού συστήματος έχει ήδη γονατίσει τις διάφορες παραγωγικές περιοχές και τάξεις της χώρας. Η κρίση έπληξε πρώτα τους προσωρινά εργαζόμενους, τους εργαζόμενους ανά ημέρα, αυτούς που εργάζονται με...

Περισσότερα …