Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη σφαγή πολιτών!
Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει κανένας χειρότερος εχθρός των ανθρώπων από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την κυβέρνησή του. Εντούτοις, δεν είναι μόνοι: αρκετά κράτη ανέχονται τα σιωνιστικά πολεμικά εγκλήματα στην αποκαλούμενη αυτή εκστρατεία τους της «απελευθέρωσης των Ισραηλινών φυλακισμένων».
Οι δυνάμεις που εξουσιάζουν τα ΜΜΕ, όπως πάντα παρουσιάζουν το κράτος του Ισραήλ ως θύμα που αναγκάζεται να υπερασπίσει τον εαυτό του από τη Hezbollah και τη Hamas. Η άποψη αυτή δεν είναι το αποτέλεσμα οποιασδήποτε συμπάθειας προς τον ισραηλινό πολιτικό πληθυσμό. Είναι, μάλλον, συμπάθεια προς τη σιωνιστική εξουσία, η οποία επιζητεί να κάνει το άλμα προς τα εμπρός σε έναν πλήρη πόλεμο, όπως το 1982.
Ο λόγος είναι ότι δεν μπορούν να αποφύγουν τη διεθνή νομιμοποίηση της κυβέρνησης της Παλαιστινιακής Αρχής, εμμένοντας στο να μη θέτουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θέματα αρχής, όπως τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη από το 1967 και τον εξοστρακισμό των Παλαιστινίων, με την επακόλουθη απαλλοτρίωση των σπιτιών και της γης τους στα χρόνια μετά από το 1948 και έκτοτε κατά τη διάρκεια κάθε κρίσης ή πολέμου, κάτι που οδήγησε στο σχηματισμό της παλαιστινιακής «διασποράς».
Σύμφωνα με την επίσημη αραβική θέση, απαιτείται, επίσης, ότι για να υπάρξει πλήρης και μόνιμη ειρήνη στην περιοχή, πρέπει το Ισραήλ να δεχτεί να επιστρέψει τα εδάφη που κατέλαβε το 1967, μαζί, βέβαια, με όλες τις εποικίσεις, και να αναγνωρίσει το δικαίωμα της επιστροφής ή της αποζημίωσης για εκείνες τις περιπτώσεις όπου η επιστροφή δεν είναι πλέον δυνατή για τους ενδιαφερόμενους Παλαιστίνιους και τους απογόνους τους, οι οποίοι διώχθηκαν ή αναγκάστηκαν σε εξορία ως αποτέλεσμα των διώξεων στις οποίες υποβλήθηκαν. Δεδομένου ότι ο Ολμέρτ είναι, σύμφωνα με τους διπλωματικούς όρους, όλο και περισσότερο απομονωμένος, η μόνη πιθανή διέξοδος γι’ αυτόν και τη σιωνιστική του συμμορία (εκτός από την προφανή, δηλαδή την τήρηση από το ισραηλινό κράτος του διεθνούς Δικαίου και τη συμμόρφωσή του με τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε) είναι να προκαλέσει έναν πόλεμο που, στη συνέχεια, μπορεί να κάνει το φίλο του Μπους, να αντιδράσει, τρέχοντας προς ενίσχυση του απειλούμενου συμμάχου του, αλλά και εξουδετερώνοντας, επίσης, εκείνους - στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό του Ισραήλ - που υποστηρίζουν μια λύση ειρήνης κατόπιν διαπραγματεύσεων.
Η αποκάλυψη της ψευδο-απάντησης, με στρατιωτικούς όρους, δήθεν για να «απελευθερώσει» ομήρους (κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα, αλλά μόνο μέσω διαπραγματεύσεων, εάν κάποιος μιλά σοβαρά για τη διάσωση της ζωής τους), φέρνει απροκάλυπτα στην επιφάνεια το γεγονός ότι είναι μόνο μια πρόφαση για να θέσει σε κίνηση σχέδια που έχουν ωριμάσει από καιρό με μυστικότητα στα στρατιωτικά επιτελεία. Οι επιθέσεις ενάντια στη Βηρυτό, την Τύρο και αλλού, έχουν επιφέρει μέχρι τώρα καταστροφές μόνο μεταξύ των πολιτών. Ο ισχυρισμός ενός Ισραηλινού διοικητή ότι η πολιτική και στρατιωτική δομή της Hezbollah έχει επηρεαστεί σημαντικά, είναι ένα από εκείνα τα ψέματα που καταλήγουν να γίνονται αλήθεια εάν επαναλαμβάνονται συχνά.
Οι πύραυλοι Katyusha δεν μπορούν να πυροδοτηθούν χωρίς άμεσο εντοπισμό των στόχων τους από τους αμερικανικούς κατασκοπευτικούς δορυφόρους, οι οποίοι διαβιβάζουν αμέσως έπειτα τα στοιχεία στο ισραηλινό στρατηγείο. Το γεγονός ότι οι ρουκέτες της Hezbollah δεν έχουν καταστραφεί εδώ και περισσότερο από 10 ημέρες, μας δείχνει, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι ο σκοπός των σιωνιστών σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν είναι να σωθεί η ζωή του πληθυσμού τους αλλά, αντίθετα, να χρησιμοποιήσουν το γεγονός και για να δικαιολογήσουν τις αγριότητές τους και για να καταλάβουν ένα μέρος του Λιβάνου. Είναι η πληρέστερη βαρβαρότητα που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η εξουσία στο Ισραήλ βρίσκεται στα χέρια μιας σιωνιστικής στρατιωτικής ιεραρχίας που χρησιμοποιεί διάφορα σχέδια ώστε να προκληθεί μια αναπόφευκτη αντίδραση από την άλλη πλευρά. Η παρούσα κρίση προκλήθηκε από την απαγωγή δύο Παλαιστινίων πολιτών τον Ιούνιο, που ακολουθήθηκε ως απάντηση από την απαγωγή ενός Ισραηλινού στρατιώτη και είναι το δεύτερο γεγονός που δημοσιοποιείται ευρέως στα ΜΜΕ, αντίθετα με το προηγούμενο.
Η σιωνιστική εισβολή στη Γάζα πραγματοποιήθηκε τότε με στόχο τους ηγέτες της Hamas και την υπονόμευση της Παλαιστινιακής Αρχής στη Γάζα, καθιστώντας ολοκληρωτικά αδύνατο για την Hamas να τηρήσει τη μονομερή ανακωχή που βρισκόταν σε ισχύ μετά τη νίκη της στις εκλογές, δηλαδή για μια περίοδο 17 μηνών.
Πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ο Σαρόν χρησιμοποίησε παρόμοια τακτική όταν υπονόμευσε τις ειρηνευτικές προσπάθειες πηγαίνοντας στο Moshe, ιερό τόπο των μουσουλμάνων, προκειμένου να προκληθεί η οργή των Παλαιστίνιων και των Αράβων, κάτι που αποτέλεσε την αφετηρία για τη δεύτερη Ιντιφάντα.
Η αληθινή εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του Ολμέρτ, αλλά στη στρατιωτική ελίτ. Οι πολιτικοί, είτε «αριστεροί» είτε δεξιοί, είναι ακριβώς αχυράνθρωποι που ακολουθούν τις διαταγές αυτών που έχουν τη στρατιωτική εξουσία, την αληθινή βάση του σιωνισμού.
Η ρητή έγκριση της σφαγής από τις ΗΠΑ, με την Ε.Ε. να βαδίζει κατά χυδαίο τρόπο στα βήματά της, αποδείχθηκε σαφέστατα και ξεκάθαρα όταν η Κοντολίζα Ράις είπε την Παρασκευή 21 Ιουλίου, ότι μια εκεχειρία δεν επρόκειτο να επιτευχθεί αμέσως. Όπως ξέρουμε, μόνο οι ΗΠΑ έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τη σιωνιστική στρατιωτική μηχανή από το να συνθλίβει ανθρώπους στο Λίβανο, κάτι που κάνει με την τέλεια ψεύτικη πρόφαση ότι «καταστρέφει τα προπύργια της Hezbollah».
Έτσι, λοιπόν, ποιοι είναι οι στόχοι των αμερικανών προϊσταμένων των σιωνιστών; Να εκτρέψουν την προσοχή από την ήττα τους στο Ιράκ, η οποία παίρνει όλο και χειρότερη γι’ αυτούς μορφή κάθε ημέρα και από την οποία δεν θα υπάρξει κανένας τρόπος να εξέλθουν «με το κεφάλι ψηλά». Να δημιουργήσουν μια πρόφαση για να επιτεθούν στο Ιράν, το οποίο αυτήν την περίοδο είναι η μέγιστη απειλή στη συνολική τους ηγεμονία στη Μέση Ανατολή, για την οποία η αυτοκρατορία των Μπους δεν έχει ακόμα υποχωρήσει παρά την αρκετά άσχημη γι’ αυτούς τροπή των γεγονότων στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Να ενισχύσουν τον πιο αντιδραστικό μιλιταρισμό στο σιωνιστικό κράτος, κάτι που θα καταστήσει λιγότερο πιθανή μια προοπτική μόνιμης ειρήνευσης με τον παλαιστινιακό και αραβικό κόσμο.
Οι ΗΠΑ χρειάζονται στην πραγματικότητα ένα επεκτατικό Ισραήλ, ικανό να ενεργήσει ως εμπροσθοφυλακή των στρατηγικών αμερικανικών ενδιαφερόντων στη Μέση Ανατολή. Ένα ισραηλινό κράτος δεσμευμένο σε μια πολιτική ειρήνης και στις κανονικές σχέσεις με τους γείτονές του δεν θα βρισκόταν σε αρμονία με την πολιτική του Μπους και τα ενδιαφέροντα που αντιπροσωπεύει. Επίσης, οι ΗΠΑ, για άλλη μια φορά, δείχνουν ότι αυτές και μόνο παίρνουν τις αποφάσεις για τη «νέα παγκόσμια τάξη» και ότι ο Ο.Η.Ε, η Ρωσία και η Ε.Ε. είναι ακριβώς δευτεροβάθμια όργανα όσον αφορά οποιαδήποτε πιθανή λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα.
Η μόνη πιθανότητα να αποφευχθεί μια διεύρυνση της σύγκρουσης με πολύ πιο σοβαρές συνέπειες σε ανθρώπινες απώλειες, καταστροφή των δομών των φτωχών αυτών χωρών καθώς και μιας αύξησης της αστάθειας σε όλες τις χώρες της περιοχής και μιας πιθανής έντασης των απελπισμένων και τυφλών πράξεων αντεκδίκησης ενάντια στον πληθυσμό, είναι η ανάπτυξη μιας ενωμένης κινητοποίησης σε επίπεδο βάσης, όλων των εργαζομένων, όλης της αριστεράς, ώστε να δημιουργηθεί ένα εμπόδιο σε αυτήν τη στρατοκρατική εκστρατεία μιας υπερεθνικής δύναμης, που καθοδηγείται από τις ΗΠΑ, οι οποίες σκοπεύουν «να διεξάγουν τον πόλεμο ενάντια στον τρόμο» στο όνομα των αξιών «της δημοκρατίας και της ελευθερίας» αλλά που, στην πραγματικότητα, θα εξασφαλίσουν μόνο κέρδη για τη βιομηχανία όπλων και τους πετρελαϊκούς γίγαντες (χάρη στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου) και θα επιτρέψει τη συνεχιζόμενη καταστροφή κάθε κοινωνικής και πολιτικής κατάκτησης των εργατικών τάξεων, μια μάζα που θα αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης ολοένα με αυξανόμενους ρυθμούς από το μεγάλο κεφάλαιο.
* Το κείμενο αυτό υπογράφουν οι αγωνιστές σύντροφοι-μέλη της ομάδας «LutaSocial» («Κοινωνικός Αγώνας») από την Πορτογαλία, AntonioAlves, DanielSilva, FlavioGoncalves, FernandoMartins, ManuelBaptista, MiguelNegrao, PedroAlves και PierFransescoZalcone.
** Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 26 Ιούλη 2006.
