Λεπτομέρειες

Your name

Αναρχική Παρέμβαση

20 Ιουνίου 2011

Στη Μεγάλη Βρετανία σήμερα η κρατική καταπίεση είναι ένα μέρος της καθημερινής ζωής, είτε πρόκειται για αλλοτρίωση, ένδεια ή οποιαδήποτε άλλη πηγή βασάνων από μια μυριάδα που υπάρχουν. Η κοινωνία τείνει να αποτυγχάνει και οι ιδιαίτερες ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται. Ο αναρχο-συνδικαλισμός είναι μια απάντηση στην καταπίεση και ο στόχος του είναι να βρει ποιες είναι οι πηγές της καταπίεσής μας αυτήςι, τι θα τις υπερνικούσε και πώς μπορούμε καλύτερα να οδηγήσουμε την δραστηριότητά μας προς αυτόν τον στόχο.

Έχουμε ήδη το πνεύμα: κάθε ημέρα ασκούμε την αλληλεγγύη και την αμοιβαία μας ενίσχυση. Βοηθάμε τους ανθρώπους πέρα από το δρόμο, κάνουμε τις είτε συνηθισμένες είτε περίεργες εργασίες ο ένας για τον άλλον ως εύνοιες και μοιράζουμε τη χαρά για τα αποτελέσματα των κόπων μας ο ένας στον άλλο. Το 60% της εργασίας μας γίνεται εθελοντικά. Η εκτροφή των παιδιών, τα οικιακά, η ενίσχυση της οικογένειας και των φίλων, για να μην αναφέρουμε ένα ακόμα ευρύτερο φάσμα δραστηριοτήτων εθελοντικής εργασίας που εμπίπτουν σ’ αυτήν την κατηγορία.

Το σημαντικό είναι κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα πέρα και έξω από την κεφαλαιοκρατία και το κράτος, που τροφοδοτούν συνεχώς το μύθο ότι δεν είμαστε όπως αυτοί, ότι είμαστε εγωιστές, αντικοινωνικοί, ότι χρειαζόμαστε ένα «ειδικό» σύστημα για να «ρυθμιστούμε» καταλλήλως και να ικανοποιήσουμε το οιονεί φυσικό (natural) κίνητρο της κοινωνίας.

Τα πραγματικά κίνητρά μας ως κοινωνικοί άνθρωποι καταδεικνύονται με την απόφασή μας να ζήσουμε μαζί κατά ομάδες, αρχικά. Η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης των ανθρώπων προς το αμοιβαίο όφελός τους. Η κοινωνία είναι που μας επιτρέπει την αλληλοϋποστήριξη, τους πόρους και την ελευθερία ώστε να αναπτυχθεί ως ένα δυνάμει αυτόνομο μέσον των ενεργειών μας. Η αίσθηση του μεμονωμένου «μοναδικού τύπου» ανθρώπου είναι, επομένως, ένα αποτέλεσμα της αυτοδομικής κοινωνίας καθεαυτής. Μέσω της κοινωνίας έχουμε αναπτύξει την επικοινωνία, τη συγκέντρωση των πόρων μας, τον ελεύθερο χρόνο μας, τον πολιτισμό μας και - εν ολίγοις - την προσωπικότητα μας. Η κοινωνική συμπεριφορά μας δεν είναι μοναδική: πολλά ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον έχουν τα δικά τους «κοινωνικά δίκτυα» επίσης.

Η κοινωνία είναι ο φορέας μέσω του οποίου έχουμε καταφέρει - και είναι σαφές - το γεγονός ότι μπορούμε να αναπτυχθούμε, να λάβουμε τη συλλογική ασφάλεια, τον ελεύθερο χρόνο (και επομένως, ενδεχομένως, την διεκδικούμενη ελευθερία όλων) και γινόμαστε, προπάντων, ευδιάκριτα άτομα-μονάδες.

Δυστυχώς, η κοινωνία δεν είναι μόνο μια πιθανή πηγή αναζήτησης της ταυτότητας της ανθρωπότητας. Μπορεί επίσης να είναι και δυνάμει καταπιεστική από μόνη της - ανάλογα με το πώς οργανώνεται και κτίζεται από τα ίδια της τα μέλη. Η σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να είναι απόλυτα «σωστά» δομημένη ή οργανωμένη, αλλά είναι - ή προσπαθεί τουλάχιστον να είναι - ανάλογα με τον επιδιωκόμενο στόχο, μη αυτάρκης (ως ένα βαθμό). Αυτό είναι προφανές στον καθένα που έχει «περπατήσει πάντα έξω από τους κατεστημένους κανόνες» (rules/law/social norms), βλέποντας ανεξάρτητα από το πόσο βολικό φαίνεται επιφανειακά (σε πρωτογενές πλαίσιο), πώς είναι οργανωμένη στην πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πράγμα όπως π.χ. η ελευθεριότητα ή αυτοδιαχείρηση των συναλλαγών, οι ελεύθερες/τοπικές/αμεσοδημοκρατικές ψηφοφορίες ή η ελεύθερη έκφραση (σε όλες της τις εκφάνσεις) στη σημερινή κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία...

Περισσότερα …