Λόγος ενάντια στους νεοφώτιστους “αμεσοδημοκράτες” γέρους της συστημικής κυριαρχίας
Ολοένα και περισσότερο ακούγεται από τα χείλη νεοφώτιστων κρατιστών, εθνικιστών, όψιμων υπερεπαναστατών της αριστεράς να κλείνεται σε όλες τις πτώσεις η έννοια της άμεσης δημοκρατίας, της αυτονομίας κλπ. Κομματικοί μηχανισμοί, και ηγετικά παράσιτα οσμιζόμενοι την αηδία του κόσμου απέναντι στη κυνοβουλευτική αντιπροσώπευση, την ιεραρχική διαχείριση της ζωή του (πολιτική, οικονομία, παραγωγή και κατανάλωση, σχολείο κλπ) αλλά και την αναζήτηση νέων δρόμων κοινωνικής δημουργίας, συμμετοχής και απόφασης μπολιάζουν τους εξουσιαστικούς τους λόγους και πρακτικές με ένα νέο αίτημα: άμεση δημοκρατία, συμμετοχική δημοκρατία, πραγματική δημοκρατία.
Σε όλες τις περιπτώσεις οι νεοθιασώτες της Άμεσης Δημοκρατίας, διαχωρίζοντας το πολιτικό πεδίο από το ευρύτερο κοινωνικό οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναδύεται, προτείνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες παρεμβάσεις πάντα μέσα στα πλαίσια δράσης του εθνικού κράτους, των υπερδιεθνικών θεσμών, του κομματισμού, της σε τελική ανάλυση αντιπροσώπευσης. Το πρόταγμα της Άμεσης Δημοκρατίας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μία κοινωνία όπου Κράτος, Κεφάλαιο και Μμε καθοδηγούν το σύνολο της καθημερινής ζωής μας με σκοπό την παραγωγή και αναπαραγωγή της δύναμης τους (ισχύς για το κράτος, κέρδος για το κεφάλαιο, επιρροή κέρδος και ισχύς για τα μμε) Όσο υπάρχουν αφεντικά και εργάτες, όσο υπάρχουν πολιτικοί αντιπρόσωποι και υπήκοοι, θεατές και θέαμα, όσο ο λόγος και η πράξη των αγανακτισμένων μεσολαβείται από κόμματα, ηγέτες, ιεραρχικές δομές και σχέσεις, τόσο το πρόταγμα για άμεση δημοκρατία θα λειτουργεί ως ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στους δυνάστες μας και εμάς. Φυσικά κανένας από το σινάφι των ηγετών της άμεσης δημοκρατίας (ο αντεξουσιαστής Παπανδρέου, ο αμεσο-δημοκράτης εθνικιστής Μίκυς, ο αριστερούλης Τσίπρας, κλπ παρατρεχάμενοι της παραδοσιακής αριστεράς) δεν θα αμφισβητούσε το ρόλο τους ως ηγέτη-αρχηγού στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο, και την προσπάθεια των κομματικών τους μηχανισμών να ηγεμονέψουν στη νέα κοινωνική κατάσταση που φαίνεται να αναδεικνύεται μέσα από την όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Ο εθνικιστικός παραλληρηματικός λόγος του Μικυ μάους, ο θεσμολαγνικός λόγος του Τσίπρα, ο δικτατορικός λόγος του Γιωργάκη δεν αμφισβητεί σε καμία περίπτωση τους κυρίαρχους θεσμούς που είναι υπεύθυνοι για την κρίση. Κεφάλαιο, κράτος και Μμε.
Αντίθετα αναπαράγουν μερικά ή ολικά τα παραδοσιακά ιδεολογήματα που χρύσωναν για αιώνες τις αλυσίδες μας (εθνική ενότητα, κοινωνική συναίνεση, κράτος πρόνοιας, δημοκρατία κλπ).
Το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας προϋποθέτει επομένως την ρήξη με τους κυρίαρχους ιεραρχικούς θεσμούς, και όχι το μπόλιασμα τους με αυτή. Είναι γνωστό ότι η ιεραρχική δομή στην λήψη των αποφάσεων ευνοεί τη συγκέντρωση της δύναμης στα χέρια των κυρίαρχων. Επιχειρήσεις, κράτη, υπερεθνικοί οργανισμοί, και θεσμοί λειτουργούν με σκοπό πάντα αυτή τη συγκέντρωση συσσώρευση. Στα πλαίσια αυτής της λογικής η άμεση δημοκρατία χρειάζεται ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας, που θα βασίζεται στην αυτονομία ατόμων και συλλογικοτήτων, σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας μας. Εάν θέλουμε να πράξουμε την υπέρβαση του καπιταλισμού και του κρατισμού, οφείλουμε να διαλύσουμε κάθε πυραμίδα, κάθε γραφειοκρατία, κάθε συγκεντρωτική οργάνωση, μέσα από τη δημιουργία αυτοοργανωμένων θεσμών και σχέσεων σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Οικογένειες, γειτονιές, σχολεία, εργοστάσια, κοινότητες, υπηρεσίες, θέατρα, κινηματογράφοι, ομάδες κλπ να λειτουργούν στη βάση της αυτοδιεύθυνσης, της ισότιμης συμμετοχής τόσο στη λήψη των αποφάσεων όσο και στην κοινότητα των αγαθών της κοινωνικής δημιουργίας. Τα άτομα μέλη των νέων θεσμών αυτοοργάνωσης μέσω της αυτοδιεύθυνσης, θα ανακαλύψουν εκείνες τις λειτουργίες που θα τους επιτρέψουν να συντονίσουν όλες τις κοινωνικές δράσεις, με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών όλων, πάντα στη βάση του σεβασμού της αυτονομίας των επιμέρους ομάδων και του ατόμου. Είναι αυτονόητο ότι οι νέες μορφές οργάνωσης της κοινωνικής ζωής θα είναι αντικρατικές, αντιεμπορευματικές, αντιιεραρχικές και θα προκρίνουν την κοινοκτημοσύνη των αγαθών αλλά και την ατομική και συλλογική αυτονομία. Μόνο μέσω της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης μπορεί η άμεση δημοκρατία να λειτουργήσει ως διαδικασία συντονισμού των επιμέρους εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης. Ο συντονισμός αυτός φυσικά θα πραγματοποιηθεί στη βάση της ελεύθερης επιλογής των ατόμων, των ομάδων, κοινοτήτων, παραγωγικών μονάδων κλπ.
Οι νέες μορφές αυτοοργάνωσης της κοινωνικής δημιουργίας εκτός από τον ταξικό προσανατολισμό τους ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, θα προσανατολίζονται στη δημιουργία συνθηκών αυτάρκειας για όλα τα μέλη τους, και σε όλα τα επίπεδα ζωής. Οι μητροπόλεις τύπου Αθήνας, αυτό το μοντέλο οργάνωσης της καθημερινής ζωής, που συμβαδίζει με το συγκεντρωτισμό κρατών και κεφαλαίων, αποκόπτουν τους πληθυσμούς τους από τον άμεσο έλεγχο των κοινωνικών πόρων για την παραγωγή, την πληροφόρηση, τη διανομή, την κοινωνική αυτοδιεύθυνση τους. Η συγκέντρωση πληθυσμών επιτρέπει τη μαζική πανοπτική διαχείριση τους από τα αφεντικά, τα οποία έχουν στη διάθεση τους όλα τα απαραίτητα κυβερνητικά εργαλεία (κάμερες, δημοσκοπήσεις, μμε, εταιρείες σεκιούριτι, αστυνομικούς, κλπ) για τη δημιουργία καθημερινών καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, με σκοπό τη διάλυση κάθε προσπάθειας των καταπιεσμένων να δημιουργήσουν ζώνες αυτόνομου καθορισμού και οργάνωσης. Η λύσσα με την οποία οι νταβαντζήδες της πολιτικής και της οικονομίας εξαπολύουν τα κατασταλτικά τους σκυλιά, τους ρουφιάνους των μμε κλπ στις πλατείες των “αγανακτισμένων”, ελεύθερους χώρους και καταλήψεις, σε κάθε τι που ξεπερνάει τα κουτάκια της πειθαρχίας τους, τις γραμμές και τις στήλες στις οποίες διατάσσουν τις ζωές μας, αποδεικνύει αυτή τη διαπίστωση. Αλλά και οι μικρότερες πόλεις με τα νέα συστήματα ηλεκτρονικής επιτήρησης, αλλά και τη κυρίαρχη πολεοδομία του παρελθόντος κατασκευάστηκαν και εντάχτηκαν καθεμιά με τον τρόπο της στο συγκεντρωτικό, ιεραρχικό μοντέλο οργάνωσης του κράτους και του κεφαλαίου.
Από αυτή την άποψη η καταστροφή, η αποδόμηση και η αποκέντρωση των πόλεων με την ανάδυση ενός νέου μοντέλου οργάνωσης της ζωής που θα στηρίζεται στις άμεσες σχέσεις και δράσεις μας είναι μία ακόμα προϋπόθεση για την απελευθέρωση μας, από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Η άμεση δημοκρατία και σε αυτή την περίπτωση είναι μία λειτουργία της συνολικής μας απελευθέρωσης, και όχι το απόλυτο όπλο στα χέρια μας. Η πλατεία συντάγματος και οι άλλες πλατείες λειτουργούν ως ένα μεγάλο σχολείο στην προσπάθεια αυτή, σε καμία περίπτωση δεν τη θεωρούμε όμως τον ύστατο στόχο. Είναι η αρχή του δρόμου και όχι το τέλος.
Επομένως η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να διαχωρίζεται προταγματικά από την ταξικότητα του αγώνα μας. Σε έναν κόσμο με αφεντικά και εργάτες, κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, στα πλαίσια ενός κοινωνικού-οικονομικού συστήματος, που βασίζεται στην ιεραρχική κατανομή ατόμων, ρόλων, πόρων κλπ σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής, παραγωγή, αναπαραγωγή, επικοινωνία, πολιτική, εκπαίδευση, οικογένεια κλπ η άμεση δημοκρατία θα λειτουργήσει απλά ως μία ακόμα προσπάθεια ενσωμάτωσης μας στα γρανάζια της μηχανής τους. Ένα δέμα με σκατά δεν κρίνεται από το χρυσαφένιο περιτύλιγμα του, αλλά και από το περιεχόμενο του.
Για μας η κοινωνική απελευθέρωση περνάει μέσα από τη συνολική υπέρβαση κάθε ιεραρχικά δομημένου θεσμού, σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας μας. Η δημιουργία νέων αντιιεραρχικών θεσμών, που θα διευθύνονται από τα μέλη τους, στη βάση της αλληλεγγύης, της άμεσης δράσης και της αυτοοργάνωσης, και θα στοχεύουν στην παροχή όλων των αγαθών και των πόρων για την ικανοποίηση των επιθυμιών κάθε συντρόφου μας, και τον αυτόνομο προσδιορισμό της ζωής και της προσωπικότητας του αποτελούν τα υλικά της οικοδόμησης της νέας ζωής. Κάθε λόγος που προέρχεται από το στόμα των κυρίαρχων που δεν αμφισβητεί τις σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, περί άμεσης δημοκρατίας στοχεύει μόνο σε ένα νέο χρύσωμα του χαπιού μας.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΩΝ ΔΟΜΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
http://aganta.squat.gr
