Ο Antonio Téllez, ήταν ένας από τους κορυφαίους συντελεστές της νεότερης γενιάς που προσχώρησαν στο ισπανικό Ελευθεριακό Κίνημα. Πέθανε στο Perpignan, γαλλική μεθοριακή πόλη, στην οποία είχε εγκατασταθεί κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής του εξορίας στη Γαλλία, μια πόλη οι άνθρωποι της οποίας ξέρουν τόσα πολλά για απόπειρες διαφόρων αναρχικών σχημάτων για την ανατροπή του Φράνκο.
Μαζί με ανθρώπους όπως ο Octavio Alberola, ο Eduardo Pons Prades και άλλους, ο Antonio Téllez ανήκε σε μια φουρνιά ελευθεριακών αγωνιστών που μας δίδαξαν με πρακτικό τρόπο καθώς και διαμέσου των ερευνών τους ότι υπήρξαν μερικοί άνθρωποι οι οποίοι αρνήθηκαν να παραδοθούν. Και αυτό έγινε κυρίως, σε μεγάλο βαθμό, με τις προσπάθειες και τις απόπειρές τους να αντισταθούν στη δικτατορία, έτσι που μπορούμε σήμερα να μιλάμε με κάποια σιγουριά για την ανάκτηση της ιστορικής μνήμης. Μας έδειξαν το δρόμο.
Ο Antonio Tellez Solá γεννήθηκε στην Ταραγκόνα στις 18 Γενάρη 1921 και ήταν μόλις 16 ετών όταν αφιερώθηκε στον αγώνα κατά του φασισμού. Έχοντας στρατολογηθεί στο Δημοκρατικό Στρατό, συμμετείχε σε μάχες και άλλες δραστηριότητες σε διάφορα μέτωπα μέχρι τον Φεβρουάριο του 1939, όταν, με χιλιάδες άλλους αντιφρανκιστές αγωνιστές αναγκάστηκε να περάσει τα σύνορα στη Γαλλία.
Στην ηλικία των 18, με το νεανικό του σθένος μπολιασμένο με παραδειγματικές προσπάθειες και ανιδιοτέλεια που είχε δει στο πεδίο της μάχης, υπέμεινε την άθλια πολιτική των γαλλικών Αρχών σε βάρος των ηττημένων, μεταφερόμενος σε ένα από τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιουργήθηκαν για να "καλωσορίσουν" ανθρώπους που είχαν αντισταθεί στο ναζί-φασισμό επί τρία χρόνια.
Στο γαλλικό έδαφος, και με την επικείμενη έλευση των συμμαχικών δυνάμεων, ο ίδιος, όπως και άλλα ηγετικά στελέχη του ελευθεριακού κινήματος, όπως ο Cipriano Mera ή Juanel, προσχώρησε στην αντίσταση και βοήθησε στην απελευθέρωση της πόλης της Ροντέζ.
Τον Οκτώβριο του 1944, με την ήττα του γερμανικού στρατού στη Ρωσική εκστρατεία, ο Tellez πήρε μέρος σε εισβολή ανταρτών στην Ισπανία μέσω της κοιλάδας Aran, σε μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής αντίστασης στο καθεστώς Φράνκο. Υπήρξε από τότε ο οδηγός πολλών ενεργειών στο εσωτερικό της Ισπανίας.
Μετά την ανοιχτή υποστήριξη των «δυτικών δημοκρατιών» στο καθεστώς Φράνκο, με την οποία έπεσε πέπλο σιωπής πάνω από τη συνεργασία με το ναζιστικό καθεστώς, ο Antonio Tellez -ο Ηρόδοτος της ισπανικής αντίστασης- αφιέρωσε το χρόνο του στις προσπάθειες διάσωσης από τη στείρα λήθη των ζωών και των αγώνων όλων εκείνων που, αν και όλοι τους έχουν χάσει τη ζωή τους, ποτέ δεν ηττήθηκαν ή εγκατέλειψαν τον αγώνα.
Έτσι, ακόμη και αν ο ίδιος για να βιοποριστεί εργαζόταν για το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (Agence France Presse), ήδη από το 1954 άρχισε να γράφει τις ιστορίες του -που σύντομα έγιναν διάσημες- για το αντάρτικο πόλης και τα κατορθώματα φίλων του όπως οι Quico Sabaté, Facérias ή Ponzán, εκτός από την ενθάρρυνση, τη συνδρομή και τη χρηματοδότηση κάθε δράσης που είχε στόχο να εκθέσει και να αποδομήσει το εγκληματικό καθεστώς του Φράνκο.
Οι αρχικές του προσπάθειες υποστηρίχθηκαν εκδοτικά και κατά πολύτιμο τρόπο από τις εκδόσεις Ruedo Ibérico, υπεύθυνος των οποίων ήταν ο Jose Martinez, παλιός σύντροφος του Antonio από την Ελευθεριακή Νεολαία, που έδινε όμως προτεραιότητα σε...
«Να ζεις δουλεύοντας ή να πεθαίνεις πολεμώντας»
Δώσαμε σ’ αυτή την εφημερίδα, η οποία προορίζεται να συνεχίσει τον αγώνα που υποστηρίζεται από την «Lutte» («Αγώνας»), τον τίτλο «Μαύρη Σημαία» και καταγράψαμε στις επικεφαλίδες της τα αθάνατα λόγια των αδελφών μας των μεταξουργών, εργατών και εργατριών, της Λυών, όχι μόνο για να προκαλέσουμε την αστική κοινωνία, αλλά για να κάνουμε επίσης πιο ζωντανή την ανάμνηση αυτής της ένδοξης εργατικής εξέγερσης, να την υπενθυμίσουμε σε όσους την είχαν ήδη λησμονήσει και να την κάνουμε γνωστή σε όσους την αγνοούσαν. Θελήσαμε να προειδοποιήσουμε την αστική τάξη ότι από ‘δώ και στο εξής η...
Και εάν η ιστορία τους έκανε θύματα στο βαθμό που η εποχή τους τούς καταδίκασε, θύματα παρέμειναν μέχρι τις ημέρες μας.
Edward Ρ. Thompson, La Formation de la Classe Ouvriere Anglaise
Υπήρχε μια φορά ένας βασιλιάς, που αποκεφαλίστηκε από έναν λαό που είχε επαναστατήσει. Ανάμεσα στους επαναστάτες υπήρχαν γυναίκες και άντρες, πλούσιοι και φτωχοί, αστοί και αβράκωτοι. Ένας από εκείνους τους επαναστάτες, ο αββάς Sieyès,1 διάσημος αντιπρόσωπος της Τρίτης Τάξης, δέκα χρόνια μετά την πτώση της Βαστίλλης, θυμόταν με αποστροφή αυτά που θεωρούσε σαν τις θλιβερές συνέπειες της: εκείνες τις μέρες του 1793 «όταν επικρατούσε τέτοια σύγχυση, ώστε αυτοί που...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018