I.U.V.

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

01 Αυγούστου 2018

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• ιστορία
• μελλοντική κοινωνία
• ποίηση
• Ιταλία

I.U.V.

Η Virgilia d'Andrea, αγαπημένη μας συντρόφισσα και ποιήτρια, πέθανε στις 11 Μαΐου 1933, στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 43 χρόνων, θύμα μιας ασθένειας που κατανίκησε τόσο τη επιστήμη όσο και την αφοσιωμένη φροντίδα των συντρόφων.

Μετά την πρόσφατη απώλεια του Malatesta και του Galleani, το αναρχικό κίνημα, και ιδιαίτερα το ιταλικό του μέρος, χάνει, στο πρόσωπο της Virgilia d'Andrea, ένα άλλο από τα καλύτερα παιδιά του, αφήνοντας ένα κενό αδύνατο να αναπληρωθεί.

Γεννημένη στις 11 Φεβρουαρίου 1890, σε μια μικρομεσαία οικογένεια, στη Sulmona της Νότιας Ιταλίας, ορφάνεψε σε πολύ μικρή ηλικία και στάλθηκε να φοιτήσει σε ένα καθολικό ίδρυμα, από το οποίο αποχώρησε σε ηλικία δεκαοκτώ χρόνων για να γίνει δασκάλα.

Για κάποιο διάστημα δίδαξε σε δημοτικά σχολεία και το όνομά της εξακολουθεί να ενθυμείται και να τιμάται από τους κατοίκους της πόλης που την γνώρισαν ως μια σοβαρή νεαρή κοπέλα. Ωστόσο. δεν ήταν προορισμένη να συνεχίσει τη σταδιοδρομία της ως μια απλή δασκάλα. Ο κοινωνικός αγώνας την απορόφησε σύντομα και με τη δίνη της βρέθηκε ποιήτρια, δασκάλα και αγωνίστρια μαζί και στο πλευρό των λαϊκών μαζών.

Ποιήτρια των πιο υψηλών ιδεωδών που μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος, των αναρχικών ιδεών. Δασκάλα των μαζών που αγωνίζονται να σπάσουν τα δεσμά της δουλείας του καπιταλισμού, τις δεισιδαιμονίες της θρησκείας και τις δυνάμεις του κράτους, ευελπιστώντας εν τω μεταξύ να οικοδομήσουν μια κοινωνία όπου η ομορφιά, η ευτυχία και η αφθονία θα πρέπει να είναι κληρονομιά όλων. Η Virgilia d'Andrea ήταν αγωνίστρια με την πλήρη έννοια της λέξης, με αμείλικτο θάρρος και απεριόριστη αγάπη για τους απόκληρους.

Πολέμησε μαζί με το ιταλικό προλεταριάτο εκεί όπου ο αγώνας ήταν πιο έντονος και πιο σκληρός και μοιράστηκε μαζί του τις ελπίδες μιας επερχόμενης απελευθέρωσης όταν το 1914, στις ημέρες της περίφημης Κόκκινης Εβδομάδας, το προλεταριάτο είχε αναλάβει μια ένοπλη εξέγερση ενάντια στην άρχουσα τάξη και πάλι το 1920, όταν η κοινωνική επανάσταση φάνηκε τόσο σίγουρη. Οι Ιταλοί εργαζόμενοι είχαν καταλάβει και απέκτησαν σχεδόν τον πλήρη έλεγχο των εργοστασίων και των εργαστηρίων, ενώ οι αγρότες ανέλαβαν τον έλεγχο της γης. Και τα δύο κινήματα δεν κατάφεραν να ωριμάσουν, λόγω της δειλίας και της προδοσίας του σοσιαλιστικού κόμματος και των ηγετών του. Και στις δύο περιπτώσεις, η Virgilia d'Andrea υπέστη τις συνέπειες της ήττας μέσω της απομόνωσης, της φυλάκισης και, τελικά, της εξορίας.

Το 1922, όταν το ιταλικό κράτος παραδόθηκε στον Μουσολίνι από ένα σωρό σατράπες που ήταν συνεργοί του, η Virgilia, διατρέχοντας κίνδυνο για τη ζωή της και ανίκανη να συνεχίσει οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα στην Ιταλία, μετανάστευσε στη Γερμανία, όπου υπέμεινε όχι μόνο τα ηθικά βάσανα που συνοδεύουν μια αναγκαστική εξορία, αλλά και κάθε είδους στερήσεις.

Από τη Γερμανία πήγε στο Παρίσι, όπου ίδρυσε και επεξεργάστηκε ένα εξαιρετικό περιοδικό με το όνομα "Veglia". Εκεί έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εκστρατεία αλληλεγγύης και διάσωσης των Sacco και Vanzetti καθώς και στην αντιφασιστική δραστηριότητα που εξελισσόταν στη Γαλλία. Το 1928, όταν η δράση στο Παρίσι κατέστη αδύνατη από τη γαλλική κυβέρνηση, κατόπιν υπόδειξης του Μουσολίνι, οι σύντροφοί της την κάλεσαν να καταφύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Από τη...

Περισσότερα …