Ένα σύντομο άρθρο σχετικά με τη σύνδεση του μεγάλου Κινέζου μυθιστοριογράφου και αναρχικού Ba Jin, με την Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών
Angel Pino*
Όταν ο Ba Jin έφτασε στη Γαλλία το Φλεβάρη του 1927 για μια διαμονή που διήρκεσε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια, η συζήτηση έχει ήδη “ανάψει” στους αναρχικούς κύκλους τ γαλλικής πρωτεύουσας -και όχι μόνο- για πολλούς μήνες, ιδιαίτερα μεταξύ των πολιτικών εξόριστων, όσον αφορά οργανωτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε το καλοκαίρι του 1925 με πρωτοβουλία των Ρώσων ελευθεριακών αγωνιστών που είχαν αποδράσει από τον τρόμο των Μπολσεβίκων και οι συναντήσεις είχαν κυρίως ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση αυτού του κειμένου, τον Ιούνιο του 1926, δηλαδή της Οργανωτικής Πλατφόρμας της Γενικής Ένωσης Αναρχικών - που κακώς ονομάστηκε “η Πλατφόρμα του Αρσίνοφ”, επειδή ήταν ο γραμματέας της συντακτικής ομάδας, δεδομένου ότι ήταν ένα συλλογικό έργο που αποδίδεται στον ονομαστό Μαχνό [1].
Ο Ba Jin ήταν μόλις λίγες εβδομάδες εκεί όταν εμφανίστηκε δημόσια η πιο γνωστή κριτική εναντίον αυτού του έργου τον Απρίλιο του 1927, η οποία, μολονότι είχε πολλές υπογραφές, γράφτηκε κυρίως από τον Volin [2].
Οι “πλατφορμιστές”, όπως χαρακτηρίστηκαν, προβάλλοντας την εμπειρία που είχαν οι ίδιοι ζήσει στη χώρα τους, κατηγόρησαν ουσιαστικά για την αποτυχία του αναρχικού κινήματος το ίδιο το αναρχικό κίνημα -εννοώντας το αναρχικό κίνημα ως σύνολο και όχι μόνο το ρωσικό κίνημα, ακόμη και αν η Ρωσική Επανάσταση είχε χρησιμοποιηθεί σε αυτή την περίπτωση ως καταλύτης για προβληματισμό- για “την έλλειψη αρχών και συνεπούς οργανωτικής πρακτικής” [3], και τάσσονταν ενάντια στον “ανεύθυνο ατομικισμό” που στα μάτια τους ήταν αποχαλινωμένος, συνηγορώντας υπέρ της «συλλογικής υπευθυνότητας”. [4]
Ο Βολίν και οι σύντροφοί του, από την πλευρά τους, “οπλισμένοι” με τις ίδιες εμπειρίες, λοιδώρησαν την “υπερβολική εκτίμηση του ρόλου της οργάνωσης”, καταγγέλοντας αυτό που θεώρησαν ως “ένα καμουφλαρισμένο ρεβιζιονισμό προς τον Μπολσεβικισμό”. [5]. Την ίδια άποψη συμμερίστηκε και ο Ιταλός Ερρίκο Μαλατέστα, ένας άλλος αντίπαλος της “Πλατφόρμας” που έκρινε ότι οι “πλατφορμιστές”, “έχοντας έμμονη ιδέα με την επιτυχία των Μπολσεβίκων στη χώρα τους” ήθελαν “όπως και οι Μπολσεβίκοι, να στρατολογήσουν τους αναρχικούς σε ένα είδος πειθαρχημένου στρατού, ο οποίος υπό την ιδεολογική και πρακτική διαχείριση λίγων ηγετών θα βάδιζε, συμπαγής, επιτεθέμενος στα σημερινά καθεστώτα και θα κατήγαγε μια υλική νίκη που θα μπορούσε να οδηγήσει απευθείας στο σχηματισμό της νέας κοινωνίας”. [6] Βέβαια, οι δυσφημιστές της “Πλατφόρμας” και ο Βολίν ούτως ή άλλως, υποστήριζαν μια “σύνθεση”, σε ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο, μεταξύ των τριών κύριων ρευμλάτωντου αναρχισμού: κομμουνιστικό, συνδικαλιστικό και ατομικιστικό. [7] Δηλαδή αυτό ακριβώς που καταδίκαζε η “Πλατφόρμα”: «Απορρίπτουμε ως θεωρητικά και πρακτικά αβάσιμη την ιδέα της δημιουργίας μιας οργάνωσης με τη συνταγή της σύνθεσης”. Δηλαδή, φέρνοντας μαζί τους υποστηρικτές των διαφόρων πτυχών του αναρχισμού, μια τέτοια οργάνωση αγκαλιάζει ένα ποτ πουρί στοιχείων (από την άποψη της θεωρίας και της πρακτικής τους) που θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μηχανικό σύνολο από άτομα με διαφορετικές απόψεις για όλα τα ζητήματα που αφορούν το αναρχικό κίνημα, που αναπόφευκτα θα διασπασθεί μόλις έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα”. [8]
Η διαμάχη είχε ως αποτέλεσμα τη ριζική διαίρεση...
Edgar Rodrigues*
Μοδίστρα πολύ δραστήρια στο Πόρτο Αλέγκρε (στην Πολιτεία Rio Grande do Sul), πήρε μέρος σε συζητήσεις και μίλησε ελεύθερα σε συγκεντρώσεις εκπροσωπώντας το Συνδικάτο Μοδιστρών και Συναφών Επαγγελμάτων στο πλαίσιο του 3ου Εργατικού Συνεδριου στην εν λόγω Πολιτεία. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε μέρος σε εργατικό συνέδριο στο Νότο.
Εν είδει αφιερώματος στις γυναίκες και για να σηματοδοτήσει την παρουσία, τη σταθερότητα και τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, ο Ορλάντο Μαρτίνς έγραψε το όνομα της Alzira Wekauser ως προέδρου της όγδοης συνόδου του Συνεδρίου. Η Alzira είπε πρώτα λίγα πράγματα για την αποτυχία των γυναικών να συμμετάσχουν σε αγώνες...
Edgar Rodrigues*
Ακριβώς όπως άλλες επαναστατικές ομάδες -οι υποστηρικτές του Ζαπάτα και του Βίγια και ούτω καθεξής- το αναρχικό κίνημα του Μεξικού, με επικεφαλής το Μεξικάνικο Φιλελεύθερο Κόμμα (PLM) είχε πάρει τα όπλα ενάντια στη βάρβαρη δικτατορία του στρατηγού Πορφίριο Ντίαζ. Καθώς ο αγώνας αυτός προχωρούσε, παρά την άγρια καταπίεση, ο αντίκτυπος των αναρχικών ιδεών του Μαγκόν και των συντρόφων του, μεγάλωνε όλο και περισσότερο ανάμεσα στους αγρότες και τους εργαζόμενους του βόρειου Μεξικού και της Μπάχα Καλιφόρνια, καθώς η εξέγερση των Ζαπατίστας εξαπλωνόταν σε όλο τον Νότο.
Στις αρχές του 1911, ανάμεσα στους πιο προβεβλημενους αγωνιστές των Magonistas ήταν και...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018