Antonio Tellez

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

12 Οκτωβρίου 2018

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Γαλλία
• Ισπανία,
• κινητοποιήσεις

ANTONIO TELLEZ

Μια ματιά στον παράνομο, υπόγειο, αντάρτικο και ένοπλο αγώνα των Ισπανών αναρχικών και των αντιφασιστών ενάντια στο καθεστώς του στρατηγού Φράνκο, μετά την ήττα στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και την Επανάσταση του 1936-1939

Το κουδούνισμα του όπλου Thompson

Ο αντάρτικος αγώνας ενάντια στον φρανκισμό αναδύθηκε στις ημέρες που ακολούθησαν την εξέγερση του στρατού κατά της Ισπανικής Δημοκρατίας στις 18 Ιουλίου 1936. Σε ολόκληρη τη χώρα οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν μια επανάσταση και πήραν τα όπλα ενάντια στις ένοπλες δυνάμεις. Σε περιοχές που έπεφταν αμέσως στον έλεγχο των ανταρτών, ξεδιπλώθηκε μια αιματηρή καταστολή υποχρεώνοντας πολλούς αντιφασίστες να πάρουν τα κοντινά βουνά και τους λόφους για να σώσουν τα τομάρι τους. Αυτό επαναλήφθηκε κατά τη διάρκεια του σχεδόν τριετούς εμφυλίου πολέμου, καθώς αρκετές περιοχές κατακτήθηκαν, η μια μετά την άλλη, από το γαλλικό στρατό και επεκτάθηκε ουσιαστικά στο σύνολο της χερσονήσου, αφού οι Ρεπουμπλικανικοί στρατιώτες παραδόθηκαν στη ζώνη Κέντρου-Λεβάντε στις 31 Μαρτίου 1939.

Πολύ λίγα έχουν γραφτεί για την κλίμακα του ένοπλου αγώνα κατά του Φράνκο μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ήταν και είναι ακόμα γνωστό σε λίγους. Μια βαριά σιωπή έχει πέσε πάνω από τους μαχητές, για διάφορους λόγους. Σύμφωνα με τον προσωπικό φίλο του Φράνκο αντιστράτηγο τη Εθνικής Φρουράς, Camilo Alonso Vega -ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εκστρατεία κατά των αντάρτικων ομάδων για δώδεκα χρόνια- η ληστεία (ο όρος που πάντα χρησιμοποιούσαν οι φρανκιστές για να περιγράψει την αντάρτικη δραστηριότητα) ήταν ζήτημα «μεγάλης σημασίας» στην Ισπανία , διότι «διέκοψε τις επικοινωνίες, απωθούσε τους λαούς, κατέστρεψε την οικονομία μας, κατέστρεψε την ενότητά μας και μας δυσφημούσε στα μάτια του έξω κόσμου».

Μόλις λίγες μέρες προτού αναφερθούν αυτοί οι λόγοι, ο στρατηγός Φράνκο δικαιολόγησε τη σιωπηλή σιωπή που επιβλήθηκε στις αναφορές περί της ένοπλης αντιπολίτευσης και τις προσπάθειες να σταματήσει, όταν δήλωσε ότι «οι θυσίες της Εθνικής Φρουράς κατά τα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν ανιδιοτελώς και σιωπηλά, διότι, για λόγους πολιτικής και ασφάλειας, δεν ήταν σκόπιμο να δημοσιοποιηθούν οι θέσεις, οι συγκρούσεις, οι αριθμοί των ατυχημάτων ή τα ονόματα εκείνων που έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, με μια ηρωική και μη ειλικρινή θυσία». Η κάλυψη αυτή συνεχίστηκε μέχρι τις ημέρες μας. Σε ένα πρόγραμμα της ισπανικής τηλεόρασης (TVE) με τίτλο Guerrilla Warfare και μεταδόθηκε το 1984, ο στρατηγός Manuel Prieto Lopez αναφερόταν κυνικά στους αντιφρανκικούς μαχητές ως ληστές και δολοφόνους.

Όχι ότι αυτό θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη -κατά την περίοδο που χαρακτηρίστηκε ως η πολιτική μετάβαση στη δημοκρατία (Νοέμβριος 1975 - Οκτώβριος 1982), όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι υψηλοί χρηματοδότες, οι βιομήχανοι, οι στρατιωτικές και οι εκκλησιαστικές αρχές, αποφάσισαν ότι οι αναφορές στο παρελθόν ήταν ακατάλληλες και ότι η παρατεταμένη αιμοδοσία της εποχής του Φράνκο θα πρέπει να παραδοθεί στη λήθη. Αυτή η συναίνεση είναι σταθερή σήμερα *, και οι ιστορικοί που θέλουν...

Περισσότερα …