Ricardo Flores Magon

Αναρχική Θεωρία

23 Νοεμβρίου 2018

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Μεξικό
• αναρχική-θεωρία

Υπάρχουν άνθρωποι που, καλοπροαίρετα, θέτουν αυτό το ερώτημα: πώς θα ήταν δυνατόν να ζήσουμε χωρίς κυβέρνηση; Και καταλήγουν λέγοντας ότι ένας ανώτατος επικεφαλής, ένα πλήθος αξιωματούχων, μεγάλων και μικρών, όπως υπουργοί, δικαστές, νομοθέτες, στρατιώτες, οι φυλακισμένοι, οι αστυνομικοί και οι εκτελεστές είναι απαραίτητοι. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι χωρίς την εξουσία θα λειτουργούσαμε αυθαίρετα, με αποτέλεσμα ο αδύναμος να είναι πάντα θύμα των ισχυρών.

Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο στην εξής περίπτωση: όταν οι επαναστάτες, μέσα από μια αδυναμία της γκιλοτίνας, θα έβγαζαν κοινωνική ανισότητα. Η κοινωνική ανισότητα είναι η πηγή όλων των αντικοινωνικών πράξεων που ο νόμος και οι αστοί θεωρούν εγκλήματα, με την κλοπή να είναι το πιο συνηθισμένο από αυτά τα «εγκλήματα». Λοιπόν, όταν όλη η ανθρωπότητα θα έχει την ευκαιρία να δουλέψει στη γη ή να αφιερωθεί σε όσα η ίδια χρειάζεται, χωρίς την ανάγκη να εργάζεται για μισθούς, να είναι σε θέση να επιβιώσει, ποιος θα διαλέξει να κλέβει για να επιβιώνει όπως γίνεται τώρα; Στην κοινωνία που οι ελευθεριακοί επιθυμούν, όπου η γη και όλες οι μέθοδοι παραγωγής δεν θα είναι πλέον αντικείμενο κερδοσκοπίας για έναν αριθμό ιδιοκτητών, αντιθέτως θα είναι κοινή ιδιοκτησία των εργαζομένων και όπως προηγουμένως θα υπάρχει μόνο μία τάξη: αυτή των εργαζομένων με το δικαίωμα όλων να παράγουν και να καταναλώνουν από κοινού, τι ανάγκη θα υπήρχε για να κλέψει κανείς;

Θα ακουστεί ότι υπάρχουν τεμπέλικα άτομα και πως θα επωφεληθούν από την εργασία του αλλού προκειμένου να μην εργαστούν. Έχω ζήσει σε διαφορετικές φυλακές. Έχω μιλήσει με πολλούς κλέφτες, με εκατοντάδες κλέφτες. σχεδόν όλοι τους έχουν κλέψει από ανάγκη. Δεν υπάρχει σταθερή δουλειά: οι μισθοί είναι πενιχροί, η εργάσιμη ημέρα των εργατών είναι πραγματικά εξαντλητική. η περιφρόνηση της τάξης των ιδιοκτήτων για την τάξη του προλεταριάτου είναι ενοχλητική. Η ζωή της καπιταλιστικής τάξης στην αδράνεια, στην πολυτέλεια, την αφθονία, στην κατάσταση του να μην κάνεις τίποτα χρήσιμο, ως εικόνα στην εργατική τάξη προκαλεί ορισμένους εργάτες, από την πείνα, την αγανάκτηση ή από ατομική διαμαρτυρία ενάντια στην λεηλασία των αστών, να ληστέψουν και να γίνουν εγκληματίες, μέχρι και το σημείο της δολοφονίας, για να πάρουν ότι είναι απαραίτητο για να επιβιώσουν.

Το επάγγελμα της κλοπής δεν είναι σίγουρα ένα από τα πιο ευτυχισμένα. Απαιτεί μεγάλη δραστηριότητα και σπατάλη ενέργειας από την πλευρά του κλέφτη, που σε πολλές περιπτώσεις είναι απαραίτητη. Για να ολοκληρωθεί μια κλοπή, ο κλέφτης έχει να παρακολουθήσει το θύμα του, να μελετήσει τις πρακτικές του, να προσέχει τους αστυνομικούς, να χαρτογραφεί περιοχές, να διακινδυνεύει τη ζωή ή την ελευθερία του, με συνεχές άγχος χωρίς περιορισμό σε αυτή την περίπτωση εργασίας. Και αναλογιστείτε ότι ένας άνθρωπος δεν επιλέγει την κλοπή, αλλά αναγκάζεται από τον φόβο να ζήσει στην πείνα και την δυστυχία ή από αγανάκτηση και οργή, όταν ο πλούσιος περνάει δίπλα του, μεθυσμένος από το κρασί, την πολυτέλεια, με το λόξυγγα της νυχτερινής ζωής, ντυμένοι με σουέντ και ωραία ρούχα, που κοιτάνε περιφρονητικά τους φτωχούς που θυσιάζονται στο εργαστήριο, το εργοστάσιο, το ορυχείο, το χαντάκι.…

Η τεράστια πλειοψηφία των φυλακισμένων αποτελείται από άτομα που έχουν διαπράξει...

Περισσότερα …