Ο χρόνος περνάει και, αντί να βελτιώνεται, η κατάσταση στην Ισπανία επιδεινώνεται και χειροτερεύει. Οι αποικιοκρατικοί πόλεμοι πηγαίνουν άσχημα και η ελπίδα για γρήγορη ειρήνευση εγκαταλείπεται. Η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Βαρκελώνη δεν έχει αλλάξει. Οι εκατοντάδες δυστυχισμένοι που στάλθηκαν αυθαίρετα στις φυλακές και στο φρούριο του Montjuich (1) περιμένουν μια καθυστερημένη δικαιοσύνη για να αφεθούν ελεύθεροι ή αλλιώς να τελειοποιηθεί αυτό το νόμιμο έγκλημα που, στοιχίζοντας τις ζωές κάποιων, θα ρίξει άλλους για πάντα στους ποινικούς θεσμούς που η μητέρα πατρίδα επιφυλάσσει για τα καλύτερα παιδιά της.
Σήμερα, όπως χθες, μερικοί προλετάριοι που ζουν στην άγνοια πορεύονται σαν πεισματικά πρόβατα προς τη σφαγή, όπου ο Weyler, (2) ο Polavieja (3) και οι όμοιοί τους εργάζονται υπέροχα ως εκτελεστές που καλοπληρώνονται από την αντίδραση και τον κλήρο.
Σήμερα, όπως χθες, τα ιεροεξεταστικά βασανιστήρια, τα οποία προστατεύονται από τη σιωπή των ματωμένων μαζών, συνεχίζουν τη θριαμβευτική τους καριέρα. Τίποτα δεν άλλαξε.
Ωστόσο, χάρη στην επιμονή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων, προκύπτουν κάποια καταστροφικά αποτελέσματα. Η Καταλονία, κατ’ εξοχήν βιομηχανική περιοχή, βλέπει τα πιο σημαντικά εργοστάσιά της να είναι κλειστά και χιλιάδες εργαζόμενοι να βυθίζονται έτσι στην πιο τρομερή φτώχεια. Η Γαλικία, η Αστούριας και το αρχαίο βασίλειο της Λεόν έχουν ερημωθεί και οι κάτοικοί τους συνωστίζονται στις ουρές εκείνων με προορισμό την για Αμερική και σε σύντομο χρονικό διάστημα η επίδραση του κλεισίματος των εργοστασίων και της μετανάστευσης θα γίνουν αισθητές σε όλη την Ισπανία, η οποία θα καταστραφεί από τη μάστιγα της πείνας.
Από την Κούβα και τις Φιλιππίνες έρχεται επίσης η ηχώ της φτώχειας που εισβάλλει παντού. Στις αποικίες και τη μητρόπολη επίσης, η ζωή μοιάζει να φεύγει και ακούγονται μόνο οι κραυγές των δεινών εκείνων που πεθαίνουν από την πείνα και οι θρήνοι εκείνων που φωνάζουν για κάτι αγαπητό, που θυσιάζονται σε μια υπόθεση που τους απασχολεί ελάχιστα.
Πρέπει να προσθέσουμε σε όλα αυτά τις μαζικές δολοφονίες και τις ανώνυμες επιθέσεις εμπνευσμένες από την αντίδραση του κλήρου και εκτελούμενες από το στρατό, που έχουν προκαλέσει μια τρέλα έτσι ώστε κάποιος θα πρέπει να είναι πολύ τυφλός για να μην δει τον κατακλυσμό που πλησιάζει, ερχόμενος να βάλει ένα τέλος στα μαρτύρια και τις σφαγές της ανασυσταθείσας μοναρχίας.
Η αναταραχή εκ μέρους των καρλιστών (4) αποτελεί απόδειξη αυτού που ισχυριζόμαστε: όπως πάντα, ενώ η αυγή της Επανάστασης εμφανίστηκε στον ορίζοντα, οι συμμορίες του Κάρλος VII προετοιμάζονται να ανακτήσουν τον έλεγχο. Ορισμένες ένοπλες ομάδες έχουν ήδη εμφανιστεί στην Ισπανία, αλλά ο αναγνώστης δεν πρέπει να πιστέψει ότι τα άτομα αυτά έχουν δολοφονηθεί με βρώμικο τρόπο όπως οι Ρεπουμπλικανοί της Novelda. (5) Οι αντιδραστικοί είναι λύκοι των ίδιων απορριμμάτων. Οι καρλιστές και οι συντηρητικοί δεν καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλον.
Ο εμφύλιος πόλεμος του παρελθόντος προωθήθηκε τόσο από τους καρλιστές όσο και από τους μοναρχικούς που είναι σήμερα οι κύριοί μας και όταν δεν ταίριαζε σε κανέναν για να συνεχιστεί, ήρθε η ειρήνη. Σήμερα, αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι της ανασυσταθείσας μοναρχίας, που καθοδηγούνται σε αυτό από ένα πολύ φυσικό ένστικτο αυτοσυντήρησης, θα βοηθήσουν, όπως...
Του Edgar Rodrigues
Αναρχικός που γεννήθηκε στη Γερμανία και μετακόμισε στη Βραζιλία. Εγκαταστάθηκε στο Rio Grande do Sul προτού ενταχθεί στο εργατικό και αναρχικό κίνημα στο Πόρτο Αλέγκρε. Στα απομνημονεύματα του João Perdigcão Gutierrez (στην κατοχή του Edgar Rodrigues) αναφέρεται ότι στην Ευρώπη ο Kniestedt ήταν ενεργός παράλληλα με τον Kropotkin, τον Malatesta και άλλους παγκοσμίου φήμης αναρχικούς. Ένας αρκετά μορφωμένος άνθρωπος, που εγκατέλειψε τη Γερμανία για να ξεφύγει από τη θανατική καταδίκη για τις επαναστατικές του πεποιθήσεις.
Στο Πόρτο Αλέγκρε εργάστηκε ως κατασκευαστής βουρτσών, συμμετείχε στους κοινωνικούς αγώνες και πέθανε στις 12 Οκτωβρίου 1947. Τα νέα του θανάτου του...
Πέρασαν οι ημέρες που η σοσιαλιστική συναισθηματικότητα περίμενε τα πάντα από τη μητέρα γη και απαιτούσε τα πάντα από αυτή. Πέρασαν οι μέρες που η επανάσταση ήταν απλώς ένα συναίσθημα και καταφερόταν κωμικά κατά του ατομικισμού πρόσωπο με πρόσωπο με την ανώτατη εξουσία του Κράτους ή της κοινωνίας, του πελάτη του. Πέρασαν οι ημέρες που ο σοσιαλισμός και η επανάσταση δεν είχαν φιλοσοφία, παρά εκείνη της καρδιάς, καμία αρχή περί δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, αλλά αυτή της παγκόσμιας αγάπης.
Όλες αυτές οι αντιλήψεις, όλες αυτές οι ιδέες είναι μόνο μεταξύ μας ως ένα απόθεμα αυτού που δεν υπήρξε ποτέ, ως...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018