Μόλις εμφανίστηκε ένα μανιφέστο, υπογεγραμμένο από τον Κροπότκιν, τον Grave, τον Μαλάτο και δώδεκα άλλους παλιούς συντρόφους, στο οποίο, απηχώντας τους υποστηρικτές των κυβερνήσεων της Αντάντ που απαιτούν μάχη μέχρι τέλους και συντριβή της Γερμανίας, παίρνουν θέση ενάντια σε κάθε ιδέα "πρόωρης ειρήνης".
Ο καπιταλιστικός Τύπος δημοσιεύει, με φυσική ικανοποίηση, αποσπάσματα από το μανιφέστο, και το ανακοινώνει ως έργο των "ηγετών του Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος”.
Οι Αναρχικοί, που σχεδόν όλοι τους έχουν παραμείνει πιστοί στις πεποιθήσεις τους, οφείλουν να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αυτή την προσπάθεια να εμπλέξουν τον Αναρχισμό στη συνέχιση μιας άγριας σφαγής που ποτέ δεν υποσχέθηκε κανένα όφελος για την υπόθεση της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας και που τώρα αποδεικνύεται απολύτως άγονη και χωρίς αποτέλεσμα ακόμη και από τη σκοπιά των ηγετών και των δύο πλευρών.
Η καλή πίστη και οι καλές προθέσεις όσων υπέγραψαν το μανιφέστο είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης. Όμως, όσο οδυνηρό κι αν είναι να διαφωνεί κανείς με παλιούς φίλους που έχουν προσφέρει τόσες πολλές υπηρεσίες σε αυτό που στο παρελθόν ήταν ο κοινός μας σκοπός, δεν μπορεί - σεβόμενος την ειλικρίνεια και προς το συμφέρον του κινήματός μας για τη χειραφέτηση- να μην αποστασιοποιηθεί από συντρόφους που θεωρούν ότι μπορούν να συμβιβάσουν τις Αναρχικές ιδέες και τη συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τις καπιταλιστικές τάξεις ορισμένων χωρών στη διαμάχη τους ενάντια στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις ορισμένων άλλων χωρών.
Κατά τη διάρκεια του σημερινού πολέμου είδαμε Ρεπουμπλικάνους να θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των βασιλιάδων, Σοσιαλιστές να κάνουν κοινή υπόθεση με την άρχουσα τάξη, Εργατικούς να υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών- αλλά στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι, σε διαφορετικό βαθμό, Συντηρητικοί-πιστοί στην αποστολή του κράτους και ο δισταγμός τους μπορεί να γίνει κατανοητός όταν η μόνη λύση ήταν η καταστροφή κάθε κυβερνητικής αλυσίδας και η απελευθέρωση της Κοινωνικής Επανάστασης. Αλλά ένας τέτοιος δισταγμός είναι ακατανόητος στην περίπτωση των Αναρχικών.
Θεωρούμε ότι το κράτος είναι ανίκανο για το καλό. Στο πεδίο των διεθνών καθώς και των ατομικών σχέσεων μπορεί να καταπολεμήσει την επιθετικότητα μόνο με το να γίνει το ίδιο ο επιτιθέμενος- μπορεί να εμποδίσει το έγκλημα μόνο με το να οργανώσει και να διαπράξει ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα.
Ακόμα και με την υπόθεση -που απέχει πολύ από το να είναι η αλήθεια- ότι η Γερμανία ήταν μόνη υπεύθυνη για τον σημερινό πόλεμο, αποδεικνύεται ότι, όσο τηρούνται οι κυβερνητικές μέθοδοι, η Γερμανία μπορεί να αντισταθεί μόνο με την καταστολή κάθε ελευθερίας και την αναζωογόνηση της δύναμης όλων των δυνάμεων της αντίδρασης. Εκτός από τη λαϊκή επανάσταση, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αντισταθεί κανείς στην απειλή ενός πειθαρχημένου στρατού παρά μόνο να προσπαθήσει να αποκτήσει έναν ισχυρότερο και πιο πειθαρχημένο στρατό- έτσι ώστε οι πιο αυστηροί αντιμιλιταριστές, αν δεν είναι Αναρχικοί και αν φοβούνται την καταστροφή του κράτους, οδηγούνται αναπόφευκτα στο να γίνουν ένθερμοι μιλιταριστές.
Στην πραγματικότητα, με την προβληματική ελπίδα να συντρίψουν τον πρωσικό μιλιταρισμό, έχουν απαρνηθεί όλο το πνεύμα και όλες τις παραδόσεις της Ελευθερίας- έχουν πρωσικοποιήσει την Αγγλία και τη Γαλλία- έχουν υποταχθεί στον Τσαρισμό- έχουν αποκαταστήσει το κύρος του παραπαίοντος...
Του Ευριπίδη Καλτσά
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο τεύχος #6 (Εμμένοντας στην άρνηση να συνηθίσουμε το τέρας) του Κοινωνικού Αναρχισμού, που εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2019 από τις Ελευθεριακές Εκδόσεις Κουρσάλ. Ο Κοινωνικός Αναρχισμός είναι η πολιτική επιθεώρηση που εκδίδουν οι Ελευθεριακές Εκδόσεις Κουρσάλ, οι οποίες αποτελούν εκδοτικό κινηματικό εγχείρημα που είναι συνδεδεμένο με την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας).
“Ο μοναδικός τρόπος ώστε το αναρχικό κίνημα να απομακρυνθεί από το χάος και να αναζωογονηθεί είναι μια θεωρητική και οργανωτική αποσαφήνιση του περιβάλλοντός μας, που να οδηγεί σε μια διαφοροποίηση και στην επιλογή ενός ενεργού πυρήνα...
Emma Goldman*
Πρέπει το παιδί να θεωρείται μια ανεξάρτητη προσωπικότητα ή ένα αντικείμενο που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες και τα γούστα των άλλων; Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί από γονείς και δασκάλους. Το εάν το παιδί θα αναπτυχθεί εσωτερικά, εάν όλα όσα αναζητούν εκφραστική διέξοδο θα αφεθούν να έρθουν στο φως ή θα είναι ετεροκαθοριζόμενο, αυτό εξαρτάται από τη σωστή απάντηση σε αυτό το ζωτικής σημασίας ερώτημα.
Στην εποχή μας οι καλοί και άξιοι ευνοούν τις ισχυρές προσωπικότητες. Κανένας άνθρωπος με ευαισθησίες δε θέλει να τον μεταχειρίζονται απλώς και μόνο σαν μηχανή...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018