Your name

Αναρχική Παρέμβαση

22 Δεκεμβρίου 2013

Το Μανιφέστο της Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας Πορτογαλίας (Federacao Anarquista Comunista de Portugal - FACP) που εγκρίθηκε στον Ιδρυτική Συνέλευσή της στις 5-7 Οκτώβρη 2007.

Ο αναρχισμός αγκαλιάζει δύο κόσμους: τον κόσμο των ιδεών και τον κόσμο της δράσης, κόσμοι που συνδέονται εμβριθώς ο ένας με τον άλλον. Μπορεί να ειπωθεί ότι ο αναρχισμός είναι μια υλική ανάλυση της όλης πρακτικής για τον κοινωνικό αγώνα που διεξάγεται από τους εργαζόμενους (*) ή τις αυτο-οργανωμένες κοινότητες προκειμένου να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους και όχι ένα ξένο συμφέρον που υπαγορεύεται από πολιτικά κόμματα ή «φωτισμένες» πρωτοπορίες. Οι εργαζόμενοι και οι αγωνιζόμενες κοινότητες φυσικά και ενδιαφέρονται για την αντικειμενική και πρακτική πλευρά του αναρχισμού. Η ουσιαστική αρχή τους είναι η επαναστατική πρωτοβουλία των εργαζόμενων και η απελευθέρωσή τους με τις δικές τους δυνάμεις.

Όλα τα επαναστατικά κοινωνικά κινήματα που υπήρξαν μέχρι τώρα πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια του καπιταλιστικού καθεστώτος και έτυχαν ελάχιστης επιρροής από την αναρχική θεωρία και την πρακτική - με εξαίρεση την Ισπανία (1936-1939), την Ουκρανία (1917-1921) και το Μεξικό (1910-1920). Εντούτοις, με λίγη ή αρκετή επιτυχία, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιρροή από τους αναρχικούς και τις οργανώσεις τους, όλοι οι ταξικοί αγώνες των εργαζόμενων, από το χθες μέχρι το σήμερα, είναι πολύτιμοι και πρέπει να μάθουμε αρκετά απ’ αυτούς. Αυτό είναι εύκολο να γίνει κατανοητό καθώς εξελίσσονται οι κοινωνικοί αγώνες και οι άμεσα συμμετέχοντες σ’ αυτούς, όχι σε έναν ιδανικό κόσμο, αλλά στον κόσμο που περιβάλλει τους αγώνες αυτούς, οι οποίοι πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίσουν τη φυσική και ψυχολογική εκστρατεία των καταπιεστικών δυνάμεων. Το σημερινό μικρό αριθμητικά κίνημα των αναρχικών είναι ανίκανο να παράσχει αρκετή βοήθεια στις κοινωνικές ομαδοποιήσεις που συνδέονται με αυτό, δηλαδή α) τα πολιτικά κόμματα, τα οποία υπεραμύνονται των μεταρρυθμιστικών προσεγγίσεων και της κοινοβουλευτικής πολιτικής, β) τα συνδικάτα τα οποία διαχειρίζονται τα όποια ζητήματα προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων και όχι των εργαζόμενων (που η φωνή τους είναι μικρή μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχονται από μερικούς ηγέτες), γ) τα ΜΜΕ τα οποία χτίζουν μια πλασματική πραγματικότητα και μια πλασματική αλήθεια, διαστρέφοντας την αντίληψη για την πραγματικότητα, όντας δυστυχώς η μόνη πηγή πληροφοριών για πάρα πολλούς ανθρώπους. (1)

Αν και το αναρχικό ιδανικό είναι πλούσιο στην πολλαπλότητά του, ο ρόλος των αναρχικών στον κοινωνικό αγώνα ήταν, και συνεχίζει να είναι, λίγος ή μη υπαρκτός στην Πορτογαλία. Ο στόχος μας πρέπει να είναι να βοηθήσουμε τους κοινωνικούς αγώνες να πάρουν το μονοπάτι της χειραφέτησης και της οικοδόμησης της μελλοντικής κοινωνίας. Ενώ το μαζικό κίνημα εργάζεται ακόμα προς την αποφασιστική μονομαχία με το σύστημα, ο ρόλος των αναρχικών πρέπει να εστιάσει στη συνεργασία μέσα στα κοινωνικά κινήματα καθώς και για να βοηθήσουν τα κινήματα αυτά να κατανοήσουν τους προσεχείς αγώνες και για να βοηθήσουν στον καθορισμό της εργασίας που πρέπει να αναληφθεί και των στόχων της, μαζί με την αντίδραση στην επιρροή των καιροσκόπων πολιτικών που δεν χάνουν ποτέ ευκαιρία να τρενάρουν το κοινωνικό κίνημα. Μόλις το κοινωνικό κίνημα εισέρχεται σε μια αποφασιστική φάση, τότε οι αναρχικοί πρέπει να συμμετέχουν σ’ αυτό χωρίς καθυστέρηση,...

Περισσότερα …