Οι εργαζόμενοι διαιρούνται, κατακτώνται και ελέγχονται ως τάξη, τόσο στην Αυστραλία όσο και παγκοσμίως, από τις φυλετικές και εθνοτικές διαιρέσεις που διαιωνίζονται από τον καπιταλισμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τρομακτικά δυσανάλογες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας για τους μη λευκούς εργαζόμενους, αλλά έχει επίσης ως αποτέλεσμα χειρότερες συνθήκες για όλους τους εργαζόμενους. Μόνο η συλλογική δύναμη της οργάνωσης της εργατικής τάξης μπορεί να αμφισβητήσει και να διαλύσει τις δομές της «λευκής εξουσίας» που επιβάλλουν την κυριαρχία όλων, σε βάρος πρωτίστως των φυλετικών εργαζομένων. Σε αυτόν τον αγώνα, το δικαίωμα των ρατσιστικά καταπιεσμένων εργαζομένων να αναλαμβάνουν δράση πριν από την ευρύτερη εργατική τάξη θα είναι το κλειδί, όχι μόνο για την υπεράσπιση των δικών τους δικαιωμάτων, αλλά και για την αύξηση της συνείδησης των άλλων εργαζομένων ως προς το πού βρίσκονται τα συμφέροντά τους.
Σε κάθε ταξική κοινωνία, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, οπότε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι λευκοί εργάτες που δεν έχουν απορρίψει τον καπιταλισμό είναι ευάλωτοι στην αποδοχή ρατσιστικών προκαταλήψεων. Δεν αποτελεί επίσης έκπληξη το γεγονός ότι οι εργάτες, των οποίων οι συνθήκες είναι τις περισσότερες φορές πολύ λιγότερο άνετες από εκείνες των αφεντικών τους, μπορεί να εκφράζουν αυτές τις προκαταλήψεις με πιο σκληρούς όρους από εκείνους που χρησιμοποιούν τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης. Παρ' όλα αυτά, η πηγή του ρατσισμού βρίσκεται στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις.
Στην Αυστραλία, οι εργαζόμενοι χωρίς μόνιμη κατοικία βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους εργοδότες τους και τα αφεντικά το γνωρίζουν. Αυτό ισχύει διπλά αν οι εργαζόμενοι δεν έχουν χαρτιά ή εργάζονται εκτός των όρων της βίζας τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε ορισμένα επαγγέλματα να κυριαρχούν μετανάστες που λαμβάνουν πολύ λιγότερα από τον κατώτατο μισθό.
Οι ιθαγενείς στην Αυστραλία αντιμετωπίζονται κυρίως ως εμπόδιο στην εκμετάλλευση της γης από το κεφάλαιο. Στη συνέχεια, είτε ενσωματώνονται στα χαμηλότερα στρώματα της εργατικής τάξης είτε αντιμετωπίζονται ως εντελώς πλεονασματικός πληθυσμός. Σε κάθε περίπτωση, η ίδια η ύπαρξή τους αποτελεί απόρριψη της νομιμότητας της καπιταλιστικής Αυστραλίας, οπότε υπόκεινται σε ακραία ποινικοποίηση και αντιμετωπίζονται ως δοκιμαστικά πεδία για τα απάνθρωπα συστήματα ελέγχου που εξετάζονται για την ευρύτερη εργατική τάξη.
Ως αποτέλεσμα της ρατσιστικοποίησης, τα αφεντικά μπορούν να εργάζονται σκληρότερα και με χαμηλότερους μισθούς, ενώ χρησιμοποιούν το φόβο της αναντικατάστασής τους για να κρατούν τους λευκούς εργάτες στη γραμμή. Ορισμένες δουλειές (καθαριότητα, φιλοξενία στο πίσω μέρος του σπιτιού, συσκευασία κρέατος, συλλογή φρούτων κ.λπ.) ρατσιστικοποιούνται, ενώ τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης γυρίζουν αφηγήσεις για τους μετανάστες που «κλέβουν τις δουλειές» και καλλιεργούν ρατσιστικούς μύθους για τη βίαιη εγκληματικότητα.
Η έλλειψη αλληλεγγύης της εργατικής τάξης είναι απαραίτητη για τη συνεχή κυριαρχία του κεφαλαίου. Είτε πρόκειται για τη ρητή βία της πολιτικής της Λευκής Αυστραλίας, είτε για τα καθεστώτα απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής ή του Ισραήλ, είτε για τη λιγότερο θεαματική βία των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, τη μαζική φυλάκιση των μπλακ (σ.τ.μ.: Blak στο αγγλικό πρωτότυπο) κοινοτήτων και το σύστημα προσωρινής μεταναστευτικής εργασίας, το κεφάλαιο αναζητά πάντα έναν τρόπο για να διατηρήσει μια μόνιμη κατώτερη τάξη υπερεκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Οι ρατσιστές, οι αποκλεισμένοι και οι ποινικοποιημένοι κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά, την κρυφή εργασία, την εργασία φροντίδας και τις σάπιες, επικίνδυνες δουλειές.
Ο αγώνας κατά του ρατσισμού δικαιολογείται καταρχήν ως αγώνας ενάντια σε κάτι κακό καθεαυτό, αλλά και ως αγώνας για την ένωση της εργατικής τάξης στη μόνη δυνατή βάση - αυτή του «Αγγίζετε έναν, αγγίζετε όλους» (Touch One, Touch All). Επειδή η δυναμική του ρατσισμού στην Αυστραλία είναι διαφορετική για τους ιθαγενείς και τους μετανάστες, θα υπάρξουν διαφορές στις μεθόδους του αγώνα, αλλά ένα κοινό νήμα θα διατρέχει και τους δύο.
Οι αυτόχθονες στην Αυστραλία έχουν μακρά ιστορία αγώνων και έχουν πολλά καλοδιατυπωμένα αιτήματα, αν και συχνά έχουν διαφορετικά επίπεδα φιλοδοξίας. Ο αγώνας για τα δικαιώματα στη γη και ο αγώνας κατά της αστυνομικής βίας είναι τα πεδία όπου δίνονται μεγάλες στρατηγικές μάχες, ενώ ο αγώνας για τον έλεγχο των οργανώσεων και υπηρεσιών των αυτοχθόνων είναι ζωτικής σημασίας για την υπεράσπιση και την επέκταση των περιορισμένων κατακτήσεων που έχουν κατακτηθεί μέχρι σήμερα. Ο αγώνας για τη συνθήκη έχει τη δυνατότητα να ενώσει και να εμβαθύνει όλα τα άλλα ζητήματα. Αλλά επειδή πλήττει τα ίδια τα θεμέλια του αυστραλιανού καπιταλισμού, καμία δίκαιη συνθήκη δεν είναι δυνατή από αυτή την πλευρά μιας εργατικής επανάστασης. Υπάρχει επομένως τόσο μεγάλη δυναμική όσο και μεγάλος κίνδυνος σε αυτό το ζήτημα, γεγονός που έχει οδηγήσει τους αυτόχθονες να μην έχουν ακόμη διατυπώσει ένα κοινό όραμα για ένα αίτημα εδώ.
Οι αναρχικοί στην Αυστραλία θα πρέπει να υποστηρίξουν τους αγώνες των ιθαγενών και να προσπαθήσουν να επιστρατεύσουν τη δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης. Μια 24ωρη απεργία διαμαρτυρίας ενάντια στη δολοφονία ενός ιθαγενή από έναν αστυνομικό θα έκανε περισσότερο καλό από τη σύσταση μιας όποιας Βασιλικής Επιτροπής στην ιστορία. Ομοίως, οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι κανένα ορυχείο δεν θα κατασκευαστεί σε γη Αβορίγινες χωρίς την πλήρη, ελεύθερη και ενημερωμένη συναίνεση των κοινοτήτων των Πρώτων Εθνών. Αυτό θα εξαλείψει την πρακτική των εταιρειών εξόρυξης να αναζητούν ιθαγενείς αρκετά απελπισμένους για να υπογράψουν μια συμφωνία με αντάλλαγμα ένα ευτελές ποσό.
Από την άλλη πλευρά, οι μετανάστες εργαζόμενοι με προσωρινή βίζα συχνά εμποδίζονται να μην αγωνιστούν καθόλου. Εδώ, οι αναρχικοί πρέπει να αναλάβουν τον αγώνα για πλήρη δικαιώματα ιθαγένειας για όλους στη χώρα. Ένα βασικό αίτημα που θα μπορούσε να τύχει ευρείας υποστήριξης είναι όλοι οι μετανάστες που φτάνουν με βίζα εργασίας να έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση για μόνιμη διαμονή κατά την άφιξη. Αυτό θα αφαιρούσε την εξουσία που έχουν τα αφεντικά πάνω τους, εμποδίζοντάς τους να αποκτήσουν πρόσβαση ακόμη και στα νόμιμα δικαιώματά τους, όπως ο μισθός. Τα συνδικάτα θα πρέπει να αγωνιστούν σκληρά γι' αυτό. Όσον αφορά τους αιτούντες άσυλο, οι αναρχικοί θα πρέπει να προσπαθήσουν να φέρουν τα συνδικάτα σε ενεργό υποστήριξη των δικαιωμάτων τους βάσει της Σύμβασης για τους Πρόσφυγες. Αυτό θα σήμαινε, κυρίως, να μην γυρίζουν πίσω βάρκες γεμάτες απελπισμένους ανθρώπους, να μην κλειδώνουν ανθρώπους στο Νησί των Χριστουγέννων (Christmas Island) ή στο Ναουρού (Nauru) και να μην αρνούνται τη χορήγηση βίζας επισκέπτη σε ανθρώπους που είναι ύποπτοι ότι είναι πρόσφυγες. Αν οι πρόσφυγες μπορούσαν να πετάξουν εδώ, δεν θα χρειαζόταν να επιβιβαστούν σε τρύπιες βάρκες.
Πρέπει να στηρίξουμε τους υπάρχοντες αγώνες και να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε την ευρύτερη εργατική τάξη στην αρχή «Αγγίζετε έναν, αγγίζετε όλους» (Touch One, Touch All). Οι ιθαγενείς, οι προσωρινά εργαζόμενοι μετανάστες και οι πρόσφυγες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην καταπίεση. Αλλά είναι επίσης προς το συμφέρον όλων των εργαζομένων, φυλετικών ή μη, να υποστηρίξουν αυτά τα κινήματα.
*Κείμενο από το πρόσφατο τεύχος του δελτίου της Melbourne Anarchist Communist Group (Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης). Σχετικός σύνδεσμος: https://melbacg.au/the-struggle-against-racism/ Απόδοση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
