Ο προοδευτικός ακτιβισμός ζει και βασιλεύει στη Μελβούρνη σήμερα, αλλά τι γίνεται με την πολιτική της εργατικής τάξης;
Η γενοκτονική κλιμάκωση του Ισραήλ κατά του λαού της Γάζας έχει πλέον συμπληρώσει πάνω από ένα χρόνο. Στη Μελβούρνη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν διαδηλώσει στους δρόμους σε εβδομαδιαίες διαδηλώσεις. Χιλιάδες έχουν συμμετάσχει σε κοινοτικούς αποκλεισμούς, διαμαρτυρίες κατά της βιομηχανίας όπλων και σε κατασκηνώσεις φοιτητών.
Η «Παλαιστίνη» είναι το μεγαλύτερο και πιο διαρκές κοινωνικό κίνημα στην Αυστραλία εδώ και αρκετά χρόνια. Ένα χρόνο μετά, οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται, αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα στο κίνημα είναι η αποθάρρυνση. Οι διαμαρτυρίες, οι κατασκηνώσεις των φοιτητών και οι κοινοτικοί αποκλεισμοί δεν κατάφεραν να αλλάξουν την κυβερνητική πολιτική. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κίνημα για την Παλαιστίνη δεν μπόρεσε, μέχρι στιγμής, να πλήξει την άρχουσα τάξη εκεί που πραγματικά έχει σημασία.
Υποστηρίζουμε μια στρατηγική της εργατικής τάξης, επειδή είναι η εργατική τάξη που μπορεί να χτυπήσει τους καπιταλιστές εκεί που πονούν. Για να νικήσουμε, πρέπει να μετατρέψουμε την κρίση στην Παλαιστίνη σε κρίση για την άρχουσα τάξη.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι η δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης βρίσκεται σε πτώση εδώ και τέσσερις δεκαετίες - όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά και σε μεγάλο μέρος του βιομηχανικού κόσμου. Η συνδικαλιστική πυκνότητα (το ποσοστό των εργαζομένων που είναι μέλη ενός συνδικάτου) έχει πέσει στο 12%. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν έχουν ποτέ απεργήσει, πόσο μάλλον για πολιτικά ζητήματα, και τα περισσότερα συνδικάτα δεν διαθέτουν τις γνήσιες δημοκρατικές δομές που θα μας επέτρεπαν να προβάλουμε το επιχείρημα της απεργίας. Σήμερα, ένα από τα τελευταία προπύργια γνήσιας μαχητικότητας στο αυστραλιανό εργατικό κίνημα, το CFMEU, δέχεται επίθεση.
Αντιμέτωποι με αυτή τη δεινή κατάσταση, πολλοί ακτιβιστές εναγκαλίζονται τώρα κάθε στρατηγική που θα μπορούσε να υποκαταστήσει την απώλεια της οργανωμένης δύναμης της εργατικής τάξης.
Κάποιοι δείχνουν το φοιτητικό κίνημα, τις φοιτητικές απεργίες και τις πανεπιστημιακές κατασκηνώσεις. Άλλοι πιστεύουν ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να βγάλουμε αρκετό κόσμο στους δρόμους, να σπάσουμε πράγματα και να συγκρουστούμε με τους μπάτσους. Αντί για απεργίες, οι ακτιβιστές οργανώνουν μποϊκοτάζ. Αντί για απεργιακές περιφρουρήσεις στους χώρους εργασίας, έχουμε κοινοτικά μπλόκα. Εκεί που κάποτε στις διαδηλώσεις τα πλήθη φώναζαν «οι εργάτες ενωμένοι δεν θα ηττηθούν ποτέ», τώρα ακούμε «ο λαός ενωμένος...».
Οι οργανωμένοι φοιτητές μπορούν να προκαλέσουν κάποια αναστάτωση. Αλλά τα φοιτητικά κινήματα είναι περιορισμένης εμβέλειας, δύσκολα διατηρούνται και δεν έχουν την ικανότητα να ασκήσουν επαρκή πίεση εκεί που πραγματικά μετράει. Οι φοιτητές πρέπει να οργανώνονται στις πανεπιστημιουπόλεις τους σε αλληλεγγύη με τους ευρύτερους αγώνες της εργατικής τάξης, αλλά αυτές οι δράσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την εξουσία της εργατικής τάξης.
Και είναι περιττό να πούμε ότι δεν έχουμε αντίρρηση να συγκρουστούμε με την αστυνομία όταν είναι απαραίτητο! Αλλά μια σύγκρουση με την αστυνομία στους δρόμους δεν απειλεί σοβαρά τα καπιταλιστικά κέρδη. Τα όρια του να βγάλουμε απλώς «περισσότερους ανθρώπους» στους δρόμους είναι επίσης εμφανή. Μια διαμαρτυρία πρέπει να είναι διαδήλωση- μια διαδήλωση των εργαζομένων που είναι έτοιμοι να αναλάβουν περαιτέρω δράση εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.
Η «κοινότητα» είναι επίσης ένα φτωχό υποκατάστατο για την οργάνωση της εργατικής τάξης. Με τους κοινοτικούς αποκλεισμούς εργοστασίων παραγωγής, λιμανιών και άλλων υποδομών αναγνωρίζεται σωστά η σημασία της διακοπής της παραγωγής, αλλά δεν έχει τη δύναμη να επιτύχει αυτό που επιδιώκει. Ένας κοινοτικός αποκλεισμός (που δεν υποστηρίζεται από τους εργαζόμενους στον αποκλεισμένο χώρο) διαρκεί όσο χρειάζεται η αστυνομία για να τον διαλύσει. Το κόστος που επέβαλαν αυτές οι ενέργειες είναι ασήμαντο σε σύγκριση με τα κέρδη που αποκομίζει η βιομηχανία όπλων από αυτόν τον πόλεμο.
Οι κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη αντιμετωπίζουν την αποθάρρυνση επειδή, κατά κύριο λόγο, έχουν αποτύχει να αντιμετωπίσουν το έργο που έχουμε μπροστά μας. Δεν αρκεί να επιδείξουμε απλώς μια ηθική αντίρρηση στην εξελισσόμενη γενοκτονία.
Η ανοικοδόμηση του οργανωμένου και μαχητικού αγώνα της εργατικής τάξης είναι απαραίτητη αν θέλουμε να οικοδομήσουμε οποιαδήποτε επιτυχημένη αντεπίθεση ενάντια στις λεηλασίες του καπιταλισμού. Πρέπει να το κάνουμε αυτό καθήκον μας.
Τα αφεντικά έχουν την εξουσία στην καπιταλιστική κοινωνία επειδή είναι αυτά που κατέχουν τη γη, τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό που είναι απαραίτητα για την παραγωγή. Οι κυβερνήσεις υπάρχουν για να διατηρούν αυτή την εξουσία και είναι αναγκασμένες να κρατούν τους καπιταλιστές ευχαριστημένους, αλλιώς αντιμετωπίζουν τη φυγή κεφαλαίων, την αποεπένδυση και την οργή των καπιταλιστικών μέσων ενημέρωσης. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις βασίζονται στην αξία που δημιουργούν οι εργαζόμενοι.
Η εργατική τάξη έχει μοναδική δύναμη λόγω της θέσης της σε σχέση με το κεφάλαιο. Οι καπιταλιστές μπορεί να κατέχουν τα πάντα, αλλά οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που κάνουν πραγματικά τη δουλειά. Όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται και φεύγουν από τη δουλειά, τα πράγματα σταματούν. Όταν η εργασία μας χρησιμοποιείται καταστροφικά, μπορούμε να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε. Αν το επιλέξουμε, μπορούμε ακόμη και να διώξουμε το αφεντικό και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για τα δικά μας συμφέροντα. Καμία άλλη κοινωνική ομάδα εκτός από τους εργαζόμενους, οργανωμένους στους χώρους δουλειάς, δεν μπορεί να αποκόψει τόσο αποτελεσματικά την άρχουσα τάξη από το να απομυζά τα κέρδη της ή από την απόλυτη πηγή της εξουσίας της: τον έλεγχο της παραγωγής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ανοικοδόμηση της οργάνωσης της εργατικής τάξης είναι ζωτικής σημασίας για τη νίκη στους αγώνες που αντιμετωπίζουμε σήμερα και για την οικοδόμηση μιας επανάστασης.
Οι φοιτητές και οι κοινοτικοί ακτιβιστές μπορεί να είναι σε θέση να κερδίσουν νίκες εδώ και εκεί, αλλά καμία άλλη ομάδα δεν είναι σε θέση να μετασχηματίσει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε και διανέμουμε τα πράγματα που οι άνθρωποι χρειάζονται και θέλουν. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει τις γνώσεις ή τις δεξιότητες που απαιτούνται για να αναλάβει τις διάφορες βιομηχανίες που σήμερα ελέγχονται από τις εταιρείες και το κράτος και να τις επαναπροσδιορίσει θέτοντάς τις στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών.
Αυτή η γνώση, διαδεδομένη σε όλη την εργατική τάξη, θα είναι απαραίτητη αν θέλουμε ποτέ να καταργήσουμε αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Για να απαλλαγούμε μια για πάντα από τα αφεντικά, τους γαιοκτήμονες και τους πολιτικούς- για να οικοδομήσουμε μια ελεύθερη κοινότητα ίσων, όπου κανείς δεν θα αναγκάζεται από το φόβο της φτώχειας να δουλεύει για ένα αφεντικό- πρέπει να οικοδομήσουμε την εργατική εξουσία. Χωρίς αυτήν, η επανάσταση είναι αδύνατη. Και μόνο μέσω της επανάστασης μπορούμε επιτέλους να είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τους δικούς μας δρόμους στη ζωή, χωρίς το φόβο της πείνας, του πολέμου ή της καταστροφής του φυσικού κόσμου.
*Κείμενο από το πρόσφατο τεύχος του δελτίου της Melbourne Anarchist Communist Group (Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης). Σχετικός σύνδεσμος: https://melbacg.au/anarchism-101-why-the-working-class/ Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
