Classreverb

Αναρχική Θεωρία

23 Νοεμβρίου 2021

• αναρχικό κίνημα
• Ελλάδα
• αναρχισμός

Του Classreverb*

Kάτω απ’ την σκόνη υπάρχει ένας κόσμος να ζήσουμε μόνο εμείς

Όλοι με τάσεις φυγής, όλοι της τελευταίας στιγμής

Ήρωας[1]

Οι άνθρωποι μας είναι αμέτρητοι αρκεί να προσδιορίσουμε το «μας». Το «μας» λοιπόν δεν συγκροτείται αρχικά πάνω σε ένα κοινό επαναστατικό φαντασιακό. Αυτό είναι το επίδικο κι όχι η προϋπόθεση για να δουλέψουμε μαζί. Αυτό χτίζεται αφού οι άνθρωποι οργανωθούν σε πολιτικές κοινότητες. Αφού συναντηθούν, αλληλοδιδαχθούν και εκτεθούν από κοινού. Πριν συμβεί αυτό, εκείνο που προσδιορίζει ευρύτερα το «μας» είναι το μίσος για τα ίδια πράγματα. Το μίσος για τις πειθαρχήσεις της ταξικής κοινωνίας: τον ανταγωνισμό, τις εξετάσεις, την καριέρα, τα στερεότυπα, τη μπατσαρία, το αφεντικό, τα ξυπνητήρια, τους λογαριασμούς. Είναι το μίσος που νιώθει τόσο ο πιτσιρικάς όσο κι ο μεγαλύτερος προλετάριος όταν συνειδητοποιούν ότι ζουν σε μια κοινωνία όπου η ανατολή του ήλιου απαγορεύεται. Από το σχολείο, το αφεντικό, την κατάθλιψη. Αυτό λοιπόν που μας ενώνει πρωταρχικά με τους ανθρώπους μας δεν είναι η πίστη ότι ο κόσμος αυτός αλλάζει. Είναι η ταξική μας θέση και το μίσος που αναβλύζει απ’ αυτήν.

Στο εξατομικευμένο παρόν, για να απαντήσουμε πως θα νικήσουν οι κοινότητες του κοινού φαντασιακού, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε πρακτικά πώς συγκροτούνται σήμερα κοινότητες που έχουν την ικανότητα να φανταστούν από κοινού μέσα στον πόλεμο. Τουτέστιν, πώς πολλαπλασιάζουμε τις πολιτικές κοινότητες στη σύγχρονη εξατομικευμένη κοινωνία; Για να βρούμε τις λύσεις όμως πρέπει αρχικά να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που επιβάλλει αυτήν την εξατομίκευση. Ποια είναι αυτή η μεγαμηχανή που με αφετηρία τη Δύση θρυμμάτισε τον κοινωνικό χρόνο και κατασκεύασε έναν κόσμο εξαρτημένων νοικοκυριών και ανθρώπινων μονάδων που πουλάνε τις ώρες τους; Η απάντηση είναι η εργασία. Και γι’ αυτό είναι επιτακτικό να ασχοληθούμε με αυτήν. Για να αποκωδικοποιήσουμε ποιοι είμαστε, για να θέσουμε προτεραιότητες στο σε ποιους απευθυνόμαστε, για να προσδιορίσουμε ξανά το «μας» σε μια κοινωνία όπου η εργατική τάξη έχει πέσει στην κατάθλιψη.

Ποιοι είμαστε και σε ποιους απευθυνόμαστε

Η ελευθεριακή σκέψη δεν ίπταται σε υλικό κενό. Τα ερμηνευτικά εργαλεία της φτιάχτηκαν μέσα στην πάλη για την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών ενάντια στην κοινωνική σχέση κεφάλαιο﮲ μέσα δηλαδή στην ταξική πάλη. Κατά συνέπεια, η ελευθεριακή σκέψη είναι ένα πολιτικό ρεύμα της εργατικής τάξης˙ ένα ρεύμα μέσα στο ποτάμι της ταξικής πάλης. Οι ελευθεριακές δυνάμεις δεν είναι ένα αγωνιστικό υποκείμενο δίπλα στην εργατική τάξη αλλά εντός της. Ο αγώνας τους είναι μια εκ των έσω απεύθυνση στην τάξη τους κι ένα κάλεσμα για οργάνωση στα διαφορετικά πεδία μάχης. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ελευθεριακές συλλογικότητες αποτελούν μια πολιτικο-ιδεολογική μορφή παρέμβασης στην ταξική πάλη που έχει διπλή στόχευση: αρχικά, να συμβάλλει στο να γίνει η πάλη αυτή ορατή ως τέτοια, ως ταξική (ενάντια στα αστικο-εθνο-λαικιστικά αφηγήματα που την θέλουν εθνο-πολιτισμική) και ταυτόχρονα, να την μπολιάσει με ελευθεριακά χαρακτηριστικά (όπως η οργάνωση βάσης, η εργατική αυτονομία, ο ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός, ο μαχητικός αντιφασισμός, η κριτική του έθνους-κράτους, η κοινοτική ζωή, ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία κλπ.).

Ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν; Σίγουρα δεν είμαστε «επαναστάτες» που μεταξύ άλλων «δουλεύουν». Είμαστε κομμάτι μιας τάξης που η αδυναμία διαχείρισης του...

Περισσότερα …