Μια σύντομη ιστορική εισαγωγή σε μια από τις διάδοχες οργανώσεις του Melbourne Anarchist Club, στις αρχές του 20ού αιώνα.
Joe Toscano*
Η διάλυση του Melbourne Anarchist Club (Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης) και η εξαφάνιση σχεδόν της αναρχικής παρουσίας στη Μελβούρνη κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, είχε ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, την εμφάνιση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Βικτώριας (VSP - Victorian Socialist Party). Οι σοσιαλιστές, επηρεασμένοι από τον Βρετανό ηγέτη των Εργατικών Tom Mann, συγκρότησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βικτώριας το 1906.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βικτώριας αναπτύχθηκε γρήγορα και μέσα σε ένα χρόνο από την ίδρυσή του διέθετε ορχήστρα, μουσικό συγκρότημα, χορωδία καθώς και ένα σοσιαλιστικό συνεταιριστικό φούρνο και ένα συνεταιριστικό κατάστημα υποδημάτων. Προσπάθησε να παράσχει μια σειρά υπηρεσιών και εμπειριών στα μέλη του, όπως πρόσβαση σε γυμναστήρια, θεατρικές σκηνές, βιβλιοθήκες, εκδρομές στην επαρχία, πικνίκ, χορούς και προσέφερε, επίσης, μαθήματα δημόσιας ομιλίας, οικονομίας, γλωσσών όπως Αγγλικής και Εσπεράντο, θρησκείας, φιλοσοφίας και άλλα.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βικτώριας επεδίωξε, συν τοις άλλοις, να προσφέρει και σωματική και αθλητική ανάπτυξη στα μέλη του και γι’ αυτό συγκρότησε ομάδες κρίκετ, φουτμπόλ και στίβου.
Τα παιδιά των μελών παρακολουθούσαν το Κυριακάτικο Σοσιαλιστικό Σχολείο, όπου διδάσκονταν ηθική, γυμναστική καθώς και τις «Δέκα Εντολές του Σοσιαλισμού». Το VSP συγκρότησε ένα τμήμα νεολαίας για παιδιά μέχρι 16 χρόνων, με την επωνυμία «Οι Νέοι Σύντροφοι («The Young Comrades»).
Το VSP φρόντιζε, επιπλέον, τα άρρωστα μέλη του, αλλά και μη μέλη, μέσω μιας Επιτροπής για τους Άρρωστους Συντρόφους («The Sick Comrades Committee»). Η Επιτροπή αυτή παρείχε πρακτική βοήθεια και υποστήριξη σε ανθρώπους οι οποίοι, εξαιτίας της οικονομικής τους θέσης, δεν μπορούσαν να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες αυτές εάν προσφέρονταν αλλού. Κατά ένα ενδιαφέροντα τρόπο, το VSP προσπάθησε ακόμα να παράσχει εναλλακτικές τελετουργίες καθώς και λαϊκές εναλλαγές ως ορόσημα στη ζωή των ανθρώπων. Οι γονείς μπορούσαν, αν ήθελαν, να φέρνουν τα μωρά τους στα δημόσια αναλόγια στις Κυριακάτικες συνελεύσεις και να ρωτιούνται εάν επιθυμούσαν τα παιδιά τους να αφιερωθούν στην Υπόθεση του Σοσιαλισμού. ¨Όταν ανταποκρίνονταν θετικά τότε τους έδιναν μια εγχάρακτη κόκκινη κορδέλα.
Αλλά, παρά τη γρήγορη αύξηση των μελών του μέσα από τις πρακτικές και άλλες υπηρεσίες που προσέφερε, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βικτώριας ήταν πρώτα και κύρια μια πολιτική οργάνωση η οποία επιζητούσε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια κοινωνική επανάσταση. Τον Οκτώβρη του 1906 το Δημοτικό Συμβούλιο του προαστίου της Μελβούρνης Prahran, θορυβημένο από την ταχεία ανάπτυξη του κόμματος, ψήφισε μια διάταξη σύμφωνα με την οποία απαγορεύονταν οι σοσιαλιστές δημόσιοι ομιλητές στους δρόμους του προαστίου. Ως αποτέλεσμα, άνδρες και γυναίκες μέλη του VSP φυλακίζονταν για διάστημα από 3 μέρες μέχρι 5 βδομάδες επειδή παραβίαζαν αυτή τη διάταξη. Αλλά από τον Δεκέμβρη του 1906, καθώς η διάταξη αυτή τροποποιήθηκε προβλέποντας περαιτέρω φυλάκιση, το VSP σταμάτησε τις δημόσιες ομιλίες στους δρόμους του Prahran.
Ο Tom Mann επέστρεψε από την Αγγλία το 1909. Αν και η άφιξή του επιτάχυνε την πτώση του κόμματος, αυτό συνέχισε να λειτουργεί και κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αναμειγνυόμενο στην εκστρατεία εναντίον της στράτευσης και στον αντιμιλιταριστικό αγώνα.
Είναι, επίσης, ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το VSP χρησιμοποίησε, όχι...
Οι άνθρωποι φοβούνται πιο πολύ να ζήσουν παρά να πεθάνουν. Η δημιουργικότητα, η ποικιλία των ενδιαφερόντων, η αίσθηση του ανήκειν στο μέρος όπου κατοικούν και η προσωπική ζωτικότητα, είναι χαρακτηριστικά που καθορίζουν την ποιότητα ζωής. Βάσει αυτών των προϋποθέσεων τα άτομα κατευθύνουν, εφόσον αυτό είναι δυνατό, την ύπαρξή τους, διαισθανόμενα πως αν δεν είναι σε θέση να εκφράσουν αυτές τις ιδιαιτερότητες κατά τρόπο πλήρη και ικανοποιητικό, δεν υφίσταται καμία δυνατότητα ύπαρξης ποιότητας στην ατομική τους ζωή και, κατά συνέπεια, στη συλλογική.
Η προσωπική ζωτικότητα δοκιμάζεται σκληρά από την εργασία (για όποιον την έχει), τη ρουτινιάρικη ζωή, τις μεταφορές, τις συνθήκες...
Τις τελευταίες δεκαετίες η κυρίαρχη προπαγάνδα αξιοποιεί ένα σύνολο εννοιών προερχόμενων από την αστική φιλοσοφία και τις κοινωνικές επιστήμες στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αστικού επαναπροσδιορισμού της «δομής της κοινωνίας». Έννοιες όπως «μεταβιομηχανική κοινωνία» και «κοινωνία της γνώσης» χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια «νέα εποχή» στην οποία καταργούνται οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής, ο ταξικός διαχωρισμός κεφαλαίου/εργασίας δεν υφίσταται πλέον και η εργατική τάξη «εξαφανίζεται» είτε λόγω των αλλαγών στην τεχνική πλευρά της παραγωγής είτε λόγω της αφομοίωσης της (βλ. «θεσμοποίηση της εργατικής τάξης»).
Οι θεωρίες αυτές δεν είναι βέβαια αντικειμενικές ούτε αρθρώνονται πολιτικά ουδέτερα. Οι αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία υπερτονίζονται αποκλειστικά...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018