Το 1925 ο Ιταλός αναρχικός Errico Malatesta έγραψε ότι:
«Η αναρχία είναι μια μορφή συμβίωσης στην κοινωνία. Μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι ζουν ως αδέλφια χωρίς να μπορούν να καταπιέζουν ή να εκμεταλλεύονται τους άλλους και στην οποία ο καθένας έχει στη διάθεσή του ό, τι μέσο μπορεί να προσφέρει ο πολιτισμός της εποχής, για να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή ηθική και υλική ανάπτυξη.
Και ο αναρχισμός είναι η μέθοδος επίτευξης της αναρχίας, μέσω της ελευθερίας, χωρίς κυβέρνηση – δηλαδή, χωρίς εκείνους τους αυταρχικούς θεσμούς που επιβάλλουν τη βούλησή τους σε άλλους με τη βία». (Malatesta 1995, 52)
Σε αυτό το απόσπασμα ο Μαλατέστα κάνει διάκριση ανάμεσα στην αναρχία ως στόχο και τον αναρχισμό ως μέθοδο επίτευξης αυτού του στόχου. Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της θεωρίας του Μαλατέστα είναι ότι θεωρεί την ίδια την αναρχία τόσο ως στόχο όσο και ως συνεχιζόμενη διαδικασία.
Αναφέρεται στην αναρχία ως «μορφή συμβίωσης στην κοινωνία» που πρέπει να παράγεται και να αναπαράγεται συνεχώς με την πάροδο του χρόνου, παρά ως μια στατική αμετάβλητη ουτοπία.
Αυτή η ιδέα φαίνεται καθαρά στα προηγούμενα γραπτά του Μαλατέστα. Το 1891 έγραψε ότι με την ελεύθερη ένωση όλων, θα δημιουργήσει μια κοινωνική οργάνωση μέσω της αυθόρμητης ομαδοποίησης των ανθρώπων ανάλογα με τις ανάγκες και τις συμπάθειές τους, από το χαμηλό στο υψηλό, από το απλό στο σύνθετο, ξεκινώντας από το πιο άμεσο έως ότου φτάσει στα πιο μακρινά και γενικά συμφέροντα.
Αυτή η οργάνωση θα είχε ως στόχο τη μεγαλύτερη καλή και πλήρη ελευθερία σε όλους. Θα αγκάλιαζε όλη την ανθρωπότητα σε μια κοινή αδελφότητα και θα τροποποιούνταν και θα βελτιωνόταν καθώς οι συνθήκες τροποποιούνταν και άλλαζαν, σύμφωνα με τις διδασκαλίες της εμπειρίας. Αυτή η κοινωνία των ελεύθερων ανθρώπων, αυτή η κοινωνία των φίλων θα ήταν η Αναρχία. (Malatesta 2014, 128)
Δεδομένου ότι η αναρχία είναι μια κοινωνία που θα τροποποιείται και βελτιώνεται συνεχώς με την πάροδο του χρόνου, προκύπτει ότι η “Αναρχία” είναι “πάνω απ ‘όλα, μια μέθοδος”. Αυτή η μέθοδος είναι, σύμφωνα με τον Malatesta, «η ελεύθερη πρωτοβουλία όλων», «ελεύθερη συμφωνία» και «ελεύθερη ένωση». (Malatesta 2014, 141, 142) Αυτοί οι δύο ισχυρισμοί συνδυάζονται με την άποψη ότι η αναρχία, από κοινού με τον σοσιαλισμό, έχει ως βάση, σημείο εκκίνησης και ουσιαστικό περιβάλλον την ισότητα των συνθηκών. Ο φάρος της είναι η αλληλεγγύη και η ελευθερία είναι η μέθοδος της. Δεν είναι η τελειότητα, δεν είναι το απόλυτο ιδανικό, που όπως ο ορίζοντας υποχωρεί τόσο γρήγορα όσο τον πλησιάζουμε αλλά είναι ο ανοιχτός δρόμος σε κάθε πρόοδο και βελτίωση προς όφελος όλων. (Παρατίθεται στο Turcato 2012, 56. Για διαφορετική μετάφραση δείτε Malatesta 2014, 143)
Το τι εννοεί ο Malatesta με αυτό έχει ως εξής: Το σημείο αναχώρησης της Αναρχίας είναι μια ακρατική κοινωνία χωρίς τάξεις, στην οποία τα μέσα παραγωγής ανήκουν από κοινού και κανένα άτομο δεν έχει τη θεσμοθετημένη εξουσία να επιβάλει τη βούλησή του στους άλλους μέσω της βίας. Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι δεν υπόκεινται πλέον σε κυριαρχία και εκμετάλλευση από τις κυρίαρχες τάξεις.
Επιπλέον, καθιερώνει την πραγματική δυνατότητα για...
Το κείμενο που συγκροτεί αυτό το βιβλίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1849. Ωστόσο, είναι ακόμα τόσο επίκαιρο όσο η λέξη ανυπακοή, ακόμα και αν ακούγεται ρομαντική και γεμάτη συναισθηματική φόρτιση, εξακολουθεί ακάμα και σήμερα να θέλγει μερικούς επαναστάτες ή επίδοξους τέτοιους, αλλά και να προκαλεί σήµερα αµηχανία στα κοπάδια των «πιστών» ακόλουθων αυτού του συστήµατος, αλλά κυρίως αποστροφή στην κουστωδία των θεµελιωτών των απαράβατων νόµων του.
Το κείμενο “Πολιτική Ανυπακοή” παραμένει τόσο άμεσο όσο και μια εκδοχή πολύ βαθιού πολιτικού λόγου με αναμφισβήτητη διαχρονική αξία. Από το κείµενο αναδύεται το µεγαλείο της συνείδησης ενός ανθρώπου και η δύναµη της...
Ο Vasily Plekhanov (ψευδώνυμα Sergey, Vasilyev Vasily κι Logidze Nikolai) γεννήθηκε το 1880, μάλλον στο Nizhny Novgorod. Εργαζόταν στης δασοκομεία της περιοχής Nizhny Novgorod.
Κατά το φθινόπωρο του 1905 ήταν ένας από τους οργανωτές και βασικούς αγωνιστές της αναρχοκομμουνιστικής ομάδας της Μόσχας “Ελευθερία”. Η ομάδα οργάνωσε το δικό της εκδοτικό οίκο “Ελευθερία”. Φέρεται ότι πήρε μέρος σε απαλλοτριώσεις στο Balahn του Nizhny Novgorod. Το 1910 αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στη Γαλλία. Στο Παρίσι μαζί με τον A. Bessel-Vinogradov γράφτηκαν να παρακολουθήσουν μια σχολή ηλεκτρολόγων. Υπήρξε, επίσης, από τους οργανωτές του Συνδέσμου Ενεργού Βοήθειας στους Πολιτικούς Καθολικούς.
Το 1913 ήταν ένας από...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018