Το κείμενο που συγκροτεί αυτό το βιβλίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1849. Ωστόσο, είναι ακόμα τόσο επίκαιρο όσο η λέξη ανυπακοή, ακόμα και αν ακούγεται ρομαντική και γεμάτη συναισθηματική φόρτιση, εξακολουθεί ακάμα και σήμερα να θέλγει μερικούς επαναστάτες ή επίδοξους τέτοιους, αλλά και να προκαλεί σήµερα αµηχανία στα κοπάδια των «πιστών» ακόλουθων αυτού του συστήµατος, αλλά κυρίως αποστροφή στην κουστωδία των θεµελιωτών των απαράβατων νόµων του.
Το κείμενο “Πολιτική Ανυπακοή” παραμένει τόσο άμεσο όσο και μια εκδοχή πολύ βαθιού πολιτικού λόγου με αναμφισβήτητη διαχρονική αξία. Από το κείµενο αναδύεται το µεγαλείο της συνείδησης ενός ανθρώπου και η δύναµη της ελεύθερης ψυχής του καθώς εκφράζουν µε δύναµη την αντίθεσή τους απέναντι σε μια άπληστη κοινωνία που το µόνο που πρεσβεύει, είναι η εκµετάλλευση των πολλών προς όφελος µιας µικρής µειοψηφίας. Η προσωπική ευθύνη του καθενός από εµάς, για την ανοχή µας σε πολιτικές που µας καταδυναστεύουν, αποτέλεσαν στόχο για τον αντιρρησία Θορώ. Ταυτόχρονα, ο πρωτοπόρος αυτός, ουτοπικός, θα λέγαμε, σοσιαλιστής και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμπατων, σε μια Αμερική της σκλαβιάς και της άκρατης εκμετάλλευσης, ζητούσε από τον καθένα που διαισθανόταν την αδικία, της απολυταρχία της εξουσίας και την καταπίεση να αντιδράσει, να εξεγερθεί, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια νέες ιδέες και θέτοντας τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία µιας άλλης κοινωνίας. Σηµαντικό στοιχείο της συγκεκριµένης έκδοσης, αποτελεί και η ανάλυση του κειµένου από τον Λόρενς Ρόσενβαλτ αλλά και η βιογραφία του συγγραφέα που ακολουθούν, προσθέτοντας µία σφαιρική εικόνα του όλου αριστουργήµατος.
Αυτό που χαρακτηρίζει τη «Πολιτική Ανυπακοή» είναι ότι αποτελεί είναι πολιτικό δοκίµιο, ίσως ένα πρώιµο αναρχικό µανιφέστο της εποχής του, μιας εποχής που στην Ευρώπη μόλις είχε εμφανιστεί το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” των Μαρξ-Ένγκελσ, και οι αναρχικές ιδέες δεν είχαν ακόμα διαφανεί.
Ο Θορώ από τη µία, στο µεγαλύτερο µέρος του, στοιχειοθετεί και προκηρύττει µία «ειρηνική επανάσταση» και την επιλογή τη µη χρήσης βίας, αλλά από την άλλη, ανάµεσα σε διφορούµενες προτάσεις, µας µιλά για την άµεση δράση του ατόµου και για το αίµα που χύνεται σε ένα µεταφορικό πλαίσιο. Είναι όµως ξεκάθαρο ότι και ο ίδιος επιθυµεί να βρεθεί µάρτυρας µπροστά σε πραγµατικό αίµα, την ώρα που γράφει την «Πολιτική Ανυπακοή». Το δοκίµιο αυτό ήταν το αποτέλεσµα της οργής, αλλά και του κλονισµού του συγγραφέα µετά τον εγκλεισµό του σε κρατητήριο της κωµόπολης Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, τον Ιούλιο του 1846, αρνούµενος να πληρώσει φόρους στη δηµοτική Αρχή που προορίζονταν για την εκπαίδευση των στρατιωτών για τον πόλεµο µε το Μεξικό.
Έτσι στρέφεται κατά της δουλείας καθώς δεν είχε καταργηθεί ακόµη και του πολέµου µε το Μεξικό που την υπέθαλπε και ο οποίος κηρύχτηκε στο όνοµα της επεκτατικής πολιτικής των Η.Π.Α., και αφορούσε τα νέα εδάφη του νότου (η Πολιτεία του Τέξας αλλά και τεράστια κοµµάτια γης που φτάνουν µέχρι την Καλιφόρνια, προσαρτίστηκαν στις Η.Π.Α. µετά το τέλος του δίχρονου πολέµου το 1848.
