Από το φεουδαρχικό σύστημα Sakdina μέχρι σήμερα
Του Ji Giles Ungpakorn
Οι ιστορικές διαδικασίες οι οποίες έχουν μετασχηματίσει την ταϊλανδική κοινωνία και που βρίσκονται ακόμα στο στάδιο του μετασχηματισμού της, δεν αποτελούν καμία εξαίρεση της γενικής ανάλογης τάσης σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ταϊλάνδη έχει αλλάξει δραματικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων 150 χρόνων.
Πριν από τις μεγάλες αλλαγές που συνέβησαν στο 19ο αιώνα, η ταϊλανδική κοινωνία κυριαρχούνταν από το σύστημα Sakdina, μια μορφή νοτιοανατολικής ασιατικής φεουδαρχίας. Σήμερα, είναι μια σύγχρονη καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι αλλαγές αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν απλώς εξαιτίας της σοφής πρόβλεψης κάποιου κυβερνήτη ή της «εκπολιτιστικής» επιρροής των δυτικών ιμπεριαλιστικών εθνών. Πραγματοποιήθηκαν σε συνδυασμό με τις μεγάλες αλλαγές στις παραγωγικές δυνάμεις της ταϊλανδικής οικονομίας.
Αλλά το σημαντικότερο από όλα είναι ακόμα το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι των οποίων τα ονόματα δεν εμφανίζονται στα βιβλία της ιστορίας, συνειδητά και ασυνείδητα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Η κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη και η ταξική πάλη που συνδέονται με την ανάπτυξη αυτή, είναι τα οχήματα της αλλαγής.
Αρχικά, το σύστημα Sakdina μετασχηματίστηκε σε ένα συγκεντρωτικό καπιταλιστικό κράτος, κάτω από την εξουσία μιας απόλυτης μοναρχίας. Η μοναρχία αγωνίστηκε εναντίον των παλαιών ευγενών και των τοπικών φεουδαρχών Sakdina. Η αγροτιά προσπαθούσε συνεχώς να αποφύγει την καταναγκαστική εργασία και τα μέλη της αρνήθηκαν να εργαστούν ως εργάτες υπό το νέο καπιταλιστικό καθεστώς με χαμηλές αμοιβές. Έπρεπε να εισαχθούν από την Κίνα πρόσθετοι αμειβόμενοι εργάτες. Σύντομα, οι Κινέζοι αυτοί εργαζόμενοι συγκρότησαν συνδικαλιστικές οργανώσεις και άρχισαν να αγωνίζονται για να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας και ζωής τους. Τελικά, ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης του 1932 και της γενικής πολιτικής δυσαρέσκειας μεταξύ ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων, οδήγησε στην επανάσταση που νίκησε την απόλυτη μοναρχία. Ακολούθησαν διάφορες μορφές συνταγματικής εξουσίας, αλλά, κυρίως, κυριαρχούσαν περίοδοι στρατιωτικής δικτατορίας.
Η επιτυχής μαζική εξέγερση της 14ης Οκτωβρίου 1973 εναντίον της στρατιωτικής δικτατορίας στην Μπανγκόκ, συνετάραξε συθέμελα την ταϊλανδική άρχουσα τάξη. Ήταν η πρώτη φορά που οι Pu-noi (οι «μικροί» άνθρωποι) είχαν αρχίσει πραγματικά μια επανάσταση από τα κάτω. Δεν είχε προγραμματιστεί τίποτα και εκείνοι που συμμετείχαν πίστευαν μόνο σε ασαφείς έννοιες για την ανάγκη δημοκρατίας, ενώ η ταϊλανδική άρχουσα τάξη δεν μπορούσε να πυροβολήσει αρκετούς διαδηλωτές για να προστατεύσει το καθεστώς της. Αλλά, στην πραγματικότητα, οι πυροβολισμοί ακριβώς ήταν που εξαγρίωσαν περισσότερο τους ανθρώπους.
Δεν ήταν μόνο μια φοιτητική εξέγερση που απαιτούσε δημοκρατικό σύνταγμα. Συμμετείχαν χιλιάδες απλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης και ήταν το αποκορύφωμα ενός αυξανόμενου κύματος εργατικών απεργιών. Η επιτυχία της ανατροπής της στρατιωτικής δικτατορίας είχε ως αποτέλεσμα μια αυξανόμενη εμπιστοσύνη.
Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι φοιτητές άρχισαν να παλεύουν για κάτι περισσότερο από μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ήθελαν κοινωνική δικαιοσύνη και ένα τέλος στα μακροχρόνια προνόμια. Μερικοί ήθελαν ένα τέλος στην εκμετάλλευση και του καπιταλισμού του ίδιου. Ως απάντηση, το ταϊλανδικό καθεστώς, σε συνεργασία με το μεγαλύτερο μέρος της μεσαία τάξης, οργάνωσαν μια βάρβαρη βιαιότητα εναντίον των εργαζομένων, των φοιτητών και...
Παραθέτουμε άλλη μία κριτική στο βιβλίο του Σεργκέι Νετσάγιεφ
Το Δεκέμβριο 2004 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο που περιλαμβάνει την «ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ», του Σεργκέι Νετσάγιεφ.
Αυτή η έκδοση (ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ), που μετάφρασε και επιμελήθηκε ο ΖΗΣΗΣ ΣΑΡΙΚΑΣ εκτός από την ολοκληρωμένη παρουσίαση της «κατήχησης», περιέχει την επιστολή του Μπακούνιν με τον τίτλο ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΝΕΤΣΑΓΙΕΦ, καθώς και δύο μικρά κείμενα: ένα των Νετσάγιεφ - Σερεμπρένικοφ, από το κύριο άρθρο του περιοδικού Obscina (Κομμούνα) και μια ανοιχτή επιστολή του Νετσάγιεφ στους Μπακούνιν και Ογκάρεφ. Επίσης, πάρα πολύ χρήσιμες και κατατοπιστικές είναι οι σημειώσεις που υπάρχουν στο τέλος του βιβλίου.
...
[...] Η αληθινή αγάπη, η έκφραση μιας αμοιβαίας και εξίσου αισθητής ανάγκης, μπορεί να υπάρχει μόνο μεταξύ ίσων. Η αγάπη του ανώτερου για τον κατώτερο είναι καταπίεση, εξάλειψη, περιφρόνηση, εγωισμός, αλαζονεία και ματαιοδοξία, που θριαμβεύουν μέσα σε ένα αίσθημα μεγαλείου, βασισμένο στην ταπείνωση του άλλου μέρους. Και η αγάπη του ανώτερου από τον κατώτερο είναι ταπείνωση, οι φόβοι και οι ελπίδες ενός δούλου που περιμένει από τον αφέντη του είτε την ευτυχία είτε τη δυστυχία.
Ο χαρακτήρας της λεγόμενης αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους είναι δεσποτισμός από τη μεριά του ενός και δουλεία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018