Your name

Αναρχική Παρέμβαση

18 Δεκεμβρίου 2013

Thomas - Miami Autonomy & Solidarity (MAS)

“Η αρρώστια αυτή της αποδιοργάνωσης που έχει εισβάλλει στις οργανώσεις του αναρχικού κινήματος σαν κίτρινος πυρετός, το βασανίζει για αρκετές δεκαετίες… Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, ότι αυτή η αποδιοργάνωση έχει τις ρίζες της σε μια σειρά θεωρητικών ελλείψεων, κυρίως στη λανθασμένη εκτίμηση της αρχής της ατομικότητας στον αναρχισμό: μιας αρχής που συγχέεται πολύ συχνά με την άποψη περί απουσίας κάθε υπευθυνότητας” - Ομάδα Delo Truda [1]

...Η οργάνωση, μακριά από τη δημιουργία εξουσίας, είναι η μόνη θεραπεία γι’ αυτό και το μόνο μέσο με το οποίο ο καθένας από εμάς θα συνηθίσει να παίρνει ενεργό και συνειδητό μέρος στη συλλογική εργασία, και παύσει να είναι παθητικό όργανο στα χέρια των ηγετών" - Ερρίκο Μαλατέστα [2]

Η εκτίμηση της Ομάδας Delo Truda από το 1926 παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα με την ίδια ένταση που ήταν 84 χρόνια πριν. Αλλά αν έτσι έχει η υπόθεση και αν, όπως πρότεινε ο Μαλατέστα, η οργάνωση είναι η μόνη θεραπεία για την εξουσία, τότε πώς εμείς ως αναρχικοί διαφέρουμε από τους άλλους στο πώς βλέπουμε την οργάνωση; Ή, πιο συγκεκριμένα, πώς η άποψή μας περί ατομικότητας διαφέρει από την κοινή λανθασμένη αντίληψη του αναρχισμού ως της "απουσίας κάθε υπευθυνότητας". Ίσως η απάντηση αυτή μπορεί να συνοψιστεί καλύτερα από τους Lucien van der Walt και Michael Schmidt στην εξαντλητική εργασία τους για την ιστορία του αναρχικών ιδεών, Black Flame: The Revolutionary Class Politics of Anarchism and Syndicalism (Μαύρη Φλόγα: Η Επαναστατική Ταξική Πολιτική του Αναρχισμού και του Συνδικαλισμού). Εξηγούν οι ίδιοι:

 “Η αληθινή ατομική ελευθερία και ατομικότητα θα υπάρχουν μόνο σε μια ελεύθερη κοινωνία. Ως εκ τούτου, οι αναρχικοί δεν προσδιορίζουν την ελευθερία με βάση το δικαίωμα του καθενός να κάνει ακριβώς ό,τι αυτός θέλει, αλλά με βάση μια κοινωνική τάξη στην οποία η συλλογική προσπάθεια και οι ευθύνες, - δηλαδή, οι υποχρεώσεις - θα αποτελέσουν την υλική βάση και τον κοινωνικό δεσμό στο πλαίσιο του οποίου θα μπορούσε να αναπτυχθεί η ατομική ελευθερία”. [3]

Στο παρόν δοκίμιο θα περιγράψουμε την αναρχική υπευθυνότητα και πώς αυτή διαφέρει από τα είδη υπευθυνότητας που προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε. Η εφαρμογή της υπευθυνότητας σε κάθε μας πρακτική είναι ζήτημα θεμελιώδους σημασίας για την αποτελεσματικότητα των δραστηριοτήτων μας, αλλά και στο πώς σχεδιάζουμε και προκαταλαμβάνουμε το είδος της κοινωνίας που θέλουμε να αντικαταστήσει την υπάρχουσα κοινωνία.

Η πρώτη μορφή υπευθυνότητας ότι εμείς, ως αναρχικοί, προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε τις περισσότερες φορές τις πυραμυδοειδείς ιεραρχικές μορφές της υπευθυνότητας. Δεδομένου ότι είμαστε εναντίον όλων των μορφών κυριαρχίας και καταπίεσης, είναι φυσικό ότι είμαστε αντίθετοι σε επίσημες και άτυπες μορφές υπευθυνότητας απέναντι στους εργοδότες, τους ιδιοκτήτες, την όποια ελίτ ή άλλες σχέσεις που καθορίζονται από την κυριαρχία. Παρ’ ότι ορισμένες μορφές πυραμυδοειδούς υπευθυνότητας μπορεί να θεωρηθούν δικαιολογημένες, όπως είναι η ευθύνη ενός μικρού παιδιού στους γονείς του που το αγαπούν και του δίνουν οδηγίες στο πλαίσιο μας λογικής ανατροφής, η συζήτηση γύρω από την αντίθεση στις περισσότερες άλλες πυραμυδοειδείς μορφές υπεθυυνότητας είναι απλώς θέμα στρατηγικής και τακτικής. Μια βασική αναρχική αντίληψη...

Περισσότερα …