Ανακοίνωση της FdCA
Ο μύθος της λαϊκής Ισλαμικής Δημοκρατίας στο Ιράν έχει τελικά καταρρεύσει μέσα σε θάλασσα αίματος.
Το λουτρό αίματος που ενορχηστρώθηκε από τους ηγέτες της ισλαμικής δημοκρατίας συνέτριψε την ειρηνική αντίσταση του λαού, βάζοντας ένα τέρμα στο μύθο ότι τα κράτη που εμπνέονται από το Ισλάμ είναι διαφορετικά από τα αποκαλούμενα από τη Δύση "λαϊκά" κράτη. Όταν οι τάξεις που κυβερνούν, είτε είναι λαϊκή μπουρζουαζία είτε η θρησκευτική μπουρζουζία, συναντούν την αντίσταση του λαού που βρίσκεται στο δρόμο όσον αφορά τον τρόπο που κυβερνούν, την κατάχρηση εξουσίας τους, τα προνόμιά τους, τους περιορισμούς που επιβάλλουν στην ελευθερία των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο - άγρια καταστολή, πυρ στο ψαχνό ενάντια στο λαό, κτηνώδης συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας ενάντια στον λαό που βρίσκεται στους δρόμους με σκοπό να κατασταλούν άγρια οι όποιες διαδηλώσεις, είτε αυτές καλούνται από εργάτες,είτε από γυναίκες ή σπουδαστές/φοιτητές.
Τριάντα χρόνια πριν, εμείς οι αναρχικοί δεν ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς της αριστεράς που καλοσώριζαν την κληρικαλιστική επανάσταση του Χομεϊνί, επειδή ήταν μόνο και μόνο αντι-ιμπεριαλιστική και στρεφόταν κατά του Σάχη. Γνωρίζαμε ότι μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη, τραγωδία περίμενε τον ιρανικό λαό, μια τραγωδία από την οποία θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να απαλλαγεί. Και πράγματι, με την πάροδο των χρόνων οι διάφορες λαϊκές και αριστερές οργανώσεις συντρίφτηκαν, κάθε αυτόνομη εργατική συνδικαλιστική φωνή αναγκάστηκε να σιωπήσει και ο πλούσιος σε πετρέλαια νότος της χώρας στρατιωτικοποιήθηκε. Το Ιράν εισήγαγε μια πολιτική η οποία του επέτρεπε να αναδειχθεί σιγά-σιγά ως μια περιφερειακή και σύγχρονη ισλαμική κρατική οντότητα, εκμεταλλευόμενο τις ευκαιρίες που τού δόθηκαν από τους δύο διαδοχικούς πολέμους στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τους πρόσφατους πολέμους του Ισραήλ στον Λίβανο και την Παλαιστίνη καθώς και την ανάδειξη μιας νέας οικονομικής δύναμης, της Κίνας.
Μια διεφθαρμένη και εκμεταλλευτική θρησκευτική και εξουσιαστική ελίτ κυβερνά τη χώρα, όπου η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ του 25 με 35% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, όπου μοιράστηκε ένα μπόνους ύψους από 50 έως και 600 ευρώ στους υποστηρικτές του Ahmadinejad, όπου ο πρόεδρος της χώρας επιτρέπει στις διάφορες τράπεζες να θέτουν στην κυκλοφορία πιστωτικές κάρτες οδηγώντας αρκετούς Ιρανούς στα χρέη, όπου η θηριώδης πολιτοφυλακή Basij έχει από 3 έως 5 εκατομμύρια μέλη, όπου το πετρέλαιο όχι μόνο δεν παράγει πλούτο για τη χώρα αλλά ούτε καν παρέχει ενέργεια, όπου ο λαός επιβιώνει μέσω των επιχορηγήσεων στο ψωμί και τη συγκοινωνία. Σήμερα, η ελίτ αυτή κλυδωνίζεται από εσωτερικές διαμάχες τις οποίες έφεραν στην επιφάνεια οι τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αλλά το τίμημα για όλα αυτά το πλήρωσαν οι χιλιάδες διαδηλωτές, τα αιτήματα των οποίων ήταν σχετικά ήπια, γιατί η όποια εξουσία στο Ιράν δεν μπορεί να ανεχτεί αιτήματα που υποβάλλονται από τα κάτω διαμέσου άμεσης δράσης, χωρίς να υπάρχει αναμονή για τις όποιες φιλάνθρωπες παραχωρήσεις από τα πάνω. Αυτό που απαιτεί ο λαός είναι μια ανοχή στην ελευθερία της έκφρασης, να μην λογοκρίνονται ή να μην κλείνουν αναγκαστικά οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, να μην ισχύει η θανατική ποινή ακόμα και για μικρές παραβάσεις, να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες για εργασία στο δημόσιο τομέα για τις γυναίκες, να μην φυλακίζονται οι ριζοσπάστες φοιτητές, να προστατεύονται καλύτερα από νομικής πλευράς οι γυναίκες σε περιπτώσεις χωρισμού ή διαζυγίων.
Η ηγεσία των θεοκρατών μουλάδων ενδιαφέρεται με ποιο εξουσιαστικό μπλοκ θα συμμαχήσει, για ιδιωτικοποιήσεις και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μέτρων και πολιτικής. Διαθέτει ένα τεράστιο δυναμικό χαμηλής εργατικής δύναμης για τις ανάγκες της διείσδυσης του κινεζικού κεφαλαίου και των κοινών συνεργασιών στους διαδρόμους του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που κατευθύνονται ανατολικά και δυτικά. Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση τα γνωρίζουν όλα αυτά και αντιμετωπίζοντας κάποια δυσκολία ποζάρουν μόνο ως κάτι παραπάνω από απλώς αγανακτισμένοι.
Η διεθνής αλληλεγγύη είναι δύσκολο να κινήσει κάτι στο Ιράν εξαιτίας της απομόνωσης της χώρας, εξαιτίας επίσης της δειλίας της Δύσης και της συγκεκριμένης στάσης της στη χώρα αυτή καθώς και εξαιτίας της διφορούμενης στάσης του αραβικού κόσμου όσον αφορά το Ιράν. Και ακόμα, εάν αφεθούμε στο να παγιδευτούμε από τις λεπτές διαφορές μεταξύ “ρεφορμιστών” τύπου Mousavi και “μετριοπαθών” κληρικών, από την σοφία των μουλάδων του Qom συγκρινόμενης με την τραχύτητα του Khamenei ή από τα αντιδυτικά αισθήματα του Ahmadinejad και την αντισημητική προπαγάνδα, τότε θα βρεθούμε στο ρίσκο να χάσουμε κάθε επαφή με το κίνημα αυτό το οποίο αμφισβητεί την εξουσία του κράτους και πληρώνει με τη ζωή των μελών του την τόλμη να ζητήσει περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερο μέλλον και περισσότερη ζωή.
Το Ιράν, επίσης, έχει την κυβερνώσα καπιταλιστική του τάξη, την εκμεταλλευτική μπουρζουαζία του. Το Ιράν, επίσης, έχει τον οπισθοδρμικό κλήρο του που σκοτώνει τις ελευθερίες. Το Ιράν, επίσης, έχει τον συντριμμένο και καταπιεσμένο της λαό. Τότε λοιπόν, ας αρχίσει μια “Ιντιφάντα” ενάντια στη θεοκρατία της Τεχεράνης. Λαϊκή αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους. Η Ιρανική εξέγερση είναι μια εξέγερση για την ελπίδα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται όλη τη λαϊκή, αντικρατική, αντιεξουσιαστική, διεθνή αλληλεγγύη που μπορεί να δοθεί!
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)
26 June 2009
Σχετικός σύνδεσμος: http://www.fdca.it/fdcaen
* Δημοσιεύτηκε στα http://www.anarkismo.net και http://www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 9 Ιούλη 2009.
