Του Philippe Pelletier
Η γεωγραφία και ο αναρχισμός συνδέονται ιστορικά μέσω μιας ελάχιστα γνωστής αλλά ουσιαστικής ιστορίας που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα και περιλαμβάνει γεωγράφους όπως ο Elisée Reclus και ο Pierre Kropotkine, που ήταν επίσης κορυφαίοι υποστηρικτές και στοχαστές του αναρχισμού. Μαζί με άλλους αναρχικούς γεωγράφους, όπως ο Leon Metchnikoff, ο Charles Perron ή ο Mikhail Dragomanov, συμμετείχαν στη συγκρότηση του αναρχικού κινήματος στη δεκαετία του 1880 στην Ευρώπη, μετά τη διάλυση της πρώτης Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων.
Αυτή η σύμπτωση δεν είναι τυχαία γιατί η αναρχική θεωρία και πρακτική έχουν κοινά σημεία με τη γεωγραφία, αλλά δεν εξαρτάται η μία από την άλλη. Αυτοί οι γεωγράφοι έχουν δει στο χώρο και στην κομμουναλιστική ή φεντεραλιστική προοπτική μοχλούς τόσο ατομικής όσο και συλλογικής χειραφέτησης. Ακόμα κι αν οι κυρίαρχοι αναρχικοί θεωρητικοί της προηγούμενης γενιάς, όπως ο Pierre-Joseph Proudhon ή ο Michel Bakounine, ενδιαφέρονταν περισσότερο για τον τομέα της κοινωνιολογίας ή των πολιτικών επιστημών, ένα μεγάλο μέρος του έργου τους μπορεί να αναλυθεί από γεωπολιτική σκοπιά.
Ενώ ο Μαρξ και οι μαρξιστές έλκονται από την ιστορία και συνεπώς από το χρόνο, οι αναρχικοί ενδιαφέρονται για το χώρο και ως εκ τούτου για το περιβάλλον. Η ελευθερία έχει ανάγκη από αέρα. Η ιστορία φαίνεται να είναι πιο επιδεκτική, πιο επιβλητική, κάτι το οποίο γίνεται κατανοητό από το "καθήκον της μνήμης" που έχει. Ο χώρος μπορεί να προσδιοριστεί, αλλά πάντα υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι σπάνε το κλουβί. Το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί, διότι ακόμη κι αν το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, μπορεί να βρει κανείς τείχη κατά μήκος του Ρίο Γκράντε, στην Παλαιστίνη, στη Θέουτα, στην Κύπρο, στο Panmunjom ή αλλού - και η λίστα συνεχίζεται... Αλλά κανένα συρματόπλεγμα, κανένας φράχτης δε θα εμποδίσει τους φτωχούς να κερδίσουν τους πλούσιους τόπους ή την ελευθερία.
Η μαρξιστική θεώρηση φαίνεται τελεολογική στους αναρχικούς γεωγράφους με την προγραμματισμένη διαδοχή της από τους τρόπους παραγωγής που οδηγούν αναπόφευκτα στον κομμουνισμό. Ο Reclus και ο Kropotkine τόνισαν, ωστόσο, από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, ότι η εξέλιξη του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν περιορίζεται στη συγκέντρωση του βιομηχανικού κεφαλαίου στα χέρια κάποιων μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά πολλαπλασιάζει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και διατηρεί την αγροτική τάξη.
Σύμφωνα με αυτούς, αυτή η διαδικασία δεν εξαρτάται μόνο από τη διάδοση της ηλεκτρικής ενέργειας που επιτρέπει διάσπαρτη εγκατάσταση, αλλά και από την ανάπτυξη των μεσαίων τάξεων. Σε αντίθεση με την μαρξιστική ανάλυση που σχηματοποιεί τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο, οι αναρχικοί γεωγράφοι λαμβάνουν υπόψη την ύπαρξη αυτών των νέων τάξεων, που όπως έχει ήδη ειπωθεί από τονProudhon, περιπλέκουν το παιχνίδι των οικονομικών, πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων. Όσον αφορά την αγορά, διαφοροποιείται σε παγκόσμιο επίπεδο σε έναν ανταγωνισμό από τις νέες χώρες. Ο Reclus προαναγγέλλει έτσι την παρακμή του Ηνωμένου Βασιλείου και την εμφάνιση της Κίνας.
Το ενδιαφέρον των αναρχικών γεωγράφων για το χώρο και το περιβάλλον έρχεται σε αντιστοιχία με την εμπειρία τους. Η άρνηση τους για τον σοβινισμό των εθνών ή των μικρών πατρίδων συνοδεύεται από μια αγάπη για το ταξίδι - η οποία έχει επιλεγεί ή έχει επιβληθεί (ο Reclus, ο Kropotkine και ο Metchnikoff έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν επίσης και πολιτικοί εξόριστοι) - που τους επιτρέπει να γνωρίσουν από κοντά τους λαούς, την ποικιλομορφία τους, αλλά και την κοινότητά τους, πέρα από τις γνώσεις που παρέχει μια βιβλιοθήκη. Η επαφή με την "υγιή φύση", όπως την αποκαλεί ο Reclus, ευνοεί τη συμφυή σε κάθε άτομο και κοινωνία ποιητική και αισθητική διάσταση. Δεν την βλέπουν σαν κάτι που πρέπει να απομονωθεί. Ο Reclus δεν είναι "urbaphobe 1", δεδομένου ότι η πόλη μπορεί να είναι το μέρος της δυστυχίας και του πολιτισμού. Με την προσκόλλησή τους στο δαρβινισμό ότι όλα αλλάζουν, ο "αγώνας για τη ζωή" αντισταθμίζεται από την "αμοιβαία βοήθεια" ή την "αλληλοβοήθεια" εντός και μεταξύ των ειδών.
Ο Reclus, ο Kropotkine και ο Metchnikoff πολεμούν με αποφασιστικότητα τις ιδέες του Malthus, εκτιμώντας ότι ο λόγος του για το πεπερασμένο είναι μόνο ένα μέσο για την αστική τάξη και τα κράτη να αρνηθούν να μοιραστούν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Οι πόροι θα πρέπει να διαχειριστούν αποτελεσματικά. Η κύρια αιτία σπατάλης τους είναι η ιδιωτική ιδιοκτησία και ο νόμος της αγοράς. Ο Kropotkine θεωρεί ότι οι πρώτοι σοσιαλιστές έκαναν λάθος με το να στηρίξουν το συνεταιριστικό τους σχέδιο στην παραγωγή, ενώ έπρεπε να ξεκινήσουν από την κατανάλωση: να σκεφτούν τις ανάγκες και να οργανωθούν αναλόγως.
Τέλος, η γεωγραφία αυτών των αναρχικών βασίζεται σε δύο πυλώνες της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής: την κοινότητα και την ομοσπονδία των κοινωνικοοικονομικών οργανισμών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κοινοτισμός του εικοστού αιώνα, τον οποίο ο Kropotkine θεωρεί το ιδεώδες χειραφέτησης στις ελεύθερες πόλεις του Μεσαίωνα έως την Γαλλική Επανάσταση ή την Ελβετική Συνομοσπονδία, τους έχει εμπνεύσει, παρά την καταστολή της Κομμούνας του Παρισιού (1871) που σηματοδότησε επίσης την αποτυχία της Πρώτης Διεθνούς.
Αλλά η κοινότητα, το τοπικό, το μικρό, δεν αρκούν, υπό τον κίνδυνο των τοπικών εγωισμών ή της εντροπίας: είναι αναγκαία η ανταλλαγή, ο δεσμός, η ομοσπονδία υπό τη μορφή συμβάσεων διμερών (αμοιβαία υποχρέωση μεταξύ των μερών) και αθροιστικών (ισοδυναμία τελών, δικαιωμάτων, και υποχρεώσεων). Αυτές οι συμβάσεις βασίζονται στην επιτακτική (που απαγορεύεται από το γαλλικό Σύνταγμα) και ανακλητή εντολή. Ενάντια στο χάος της παγκόσμιας αναταραχής και στην αποτυχία των εναλλακτικών λύσεων - η δύσκαμπτη κοινωνική δημοκρατία, ο κομμουνισμός της δικτατορίας, ο επαναστατικός εθνικισμός ή η πολιτική οικολογία - μια γενιά ανακαλύπτει εκ νέου τη σκέψη και τη δράση αυτών των αναρχικών γεωγράφων. Γεωγράφοι συγκεντρώνονται μέσω διεθνούς δικτύωσης - δίκτυο αναρχικών γεωγράφων - για να τους γνωρίσουμε και να κάνουμε πράξη τον τρόπο σκέψης τους.
Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των κοινωνικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο έχουν μια γεωγραφική πρακτική: κατάληψη των δημόσιων χώρων με τους αγανακτισμένους και κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων στην Τυνησία, την Αίγυπτο και την Τουρκία επανοικειοποίηση των δημοσίων χώρων, όπως στην Ελλάδα, ζώνες υπεράσπισης ενάντια σε άχρηστα έργα όπως στη Notre-Dame -des-Landes ή στην κοιλάδα Susa, οργάνωση οικονομικών κυκλωμάτων μικρών ή διαφορετικών με προγράμματα παρακολούθησης και αξιολόγησης της αρκτικής ή με τοπικά συστήματα συναλλαγών. Στην Oaxaca στο Μεξικό ή στο Port Said, ο κοινοτισμός παραμένει ζωντανός...
Από τη σύγκλιση μιας αναρχικής γεωγραφικής σκέψης με αυτές τις δράσεις μπορεί να αναπτυχθεί μια νέα ελπίδα της χειραφέτησης.
1: urbaphobie: η εχθρικότητα προς την πόλη
Πηγή: Liberation
*Αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό Κόσμο στη διεύθυνση http://eleftheriakos.gr
Επιμέλεια μετάφρασης: Κωνσταντίνα Μαγγίνα
