Μανιφέστο προς τo έθνος
(...) Η κυβέρνηση, από τον Porfirio Diaz ως τον - Vivtoriano Huerta, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κηρύσσει και να στηρίζει τον πόλεμο των προνομιούχων και των καλοταϊσμένων ενάντια στους καταπιεσμένους και τους εξαθλιωμένους, να παραβιάζει τη λαϊκή κυριαρχία μετατρέποντας την εξουσία σε προνόμιο.
Αγνοώντας τους νόμρυς της εξέλιξης, προσπαθώντας να εμπαδίσει την πρόοδο των κοινωνιών και παραβιάζσντας τις mo βασικές αρχές δικαίου, στερώντας τους ανθρώπους από τα πιό ιερά δικαιώματα που τους έδωσε η φύση. Ιδού η αιτία της στάσης μας, ιδού ηεξήγηση του αινίγματος της ανυπότακτης εξέγερσής μας και εδώ τίθεται για μια ακόμα φορά το τεράστιο ζήτημα που απασχολεί όχι μόνο τους συμπολίτες μας αλλά και πολλούς ξένους. Ένα ζήτημα που για νά λυθεί αρκεί και απαιτείται η ελεύθερη πρόοδος των κοινωνιών, ο σεβασμός στην επιθυμία του λαού, στα κοινά συμφέροντα και στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά (...).
Οι καπιταλιστές, οι στρατιωτικοί και οι κυβερνήτες ζούσαν αμέριμνοι, χωρίς να απειλούνται ούτε τα προνόμια ούτε οι ιδιοκτησίες τους, σε βάρος ενός θυσιαζόμενου λαού, σκλάβου και αναλφάβητου, χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, καταδικασμένου να δουλεύει χωρίς ανάπαυση και να πεθαίνει από πείνα και εξάντληση.
Ανενόχλητοι, αφού ο λαός, έχοντας ξοδέψει όλη του την ενέργεια γιά την παραγωγή ανυπολόγιστου πλούτου, δεν μπορούσε ούτε τις ζωτικές του ανάγκες να αντιμετωπίσει, ούτε τις βασικές του επιθυμίες να ικανοποιήσει.
Μια τέτσια οικονομική οργάνωση, αυτό το σύστημα που κατέληγε να είναι μια μαζική εξόντωση του λαού, μια συλλογική αυτοκτονία για το έθνος και μια ντροπή, μια προσβολή για τους τίμιους και ενσυνείδητους ανθρώπους, δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο. Γι’ αυτό ξέσπασε η επανάσταση, γεννημένη, όπως κάθε συλλογικό κίνημα, από την αναγκαιότητα. Έτσι προήλθε η διακήρυξη της Ayala.
Morelos, 20 Οκτώβρη 1913
Μανιφέστο προς τον μεξικάνικο λαό
To επαναστατικό κίνημα έχει φτάσει στο κορυφαίο του σημείο και η χώρα πρέπει να ξέρει την αλήθεια (…)
Είναι σίγοθρο πώς οι αφελείς πιστεύουν ότι η χώρα θα συμβιβαστει (κατι που δεν συνέβη το 1910) με ένα εκλογικό θέατρο απ’ όπου θα προκύψουν φαινομενικά νέοι και φαινομενικά άσπιλοι άνθρωποι που θα καταλάβουν τα έδρανα της βουλής και τον υψηλό θρόνο της προεδρίας. Όσοι σκέφτονται έτσι, ξεχνούν ότι η χώρα, μέσα από την κρίση των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, έχει αποκομίσει αξέχαστα μαθήματα που δεν της επιτρέπουν να πλανηθεί, μια βαθιά γνώση των δεινών της και των μεθόδων για να τα πολεμήσει (...).
Η χώρα θέλει να συντριψει μια για πάντα τη φεουδαρχία, αυτόν τον αναχρονισμό, θέλει να καταστρέψει με ένα χτύπημα τις σχέσεις αφέντη-δούλου και επιστάτη-υπηρέτη που είναι οι μόνες που επικρατούν στη μάζα των αγροτών, από το Tamautipas μέχρι την Chiapas κι από τη Sonora ώς το Yucatan (...).
Στρατιωτική κυβέρνηση πρώτα κι έπειτα κοινοβουλευτισμός, οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ιδανική τιμιότητα στη διαχείριση των δημόσιων πόρων, σχολαστικός καταλογισμός ευθυνών, ελευθερία τύπου για ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαβάζουν, δικαίωμα ψήφου σε ανθρώπους που ποτέ δεν ξέρουν ούτε γνωρίζουν τους υποψηφίους, μεταρρυθμίσεις στη νομοθεσία για...
Εκδόσεις «αγράμπελη» - Αθήνα 1978
Όσο αυξάνουν οι απαγορεύσεις
Οι άνθρωποι γίνονται φτωχότεροι
Όταν τα όπλα πλεονάζουν, το χάος επικρατεί
Όταν πληθαίνουν οι επιδέξιοι αυξάνουν τα συστήματα
Όταν οι νόμοι πολλαπλασιάζονται παράνομοι ξεπηδούν.
Λάο Τσε
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ανατύπωση του «Ζωόδια, ανθρωπότης» που είχε εκδοθεί στην Αλεξάνδρεια το 1917 σε μετάφραση και εισαγωγή του Γ. Βρισιμιτζάκη.
Οι λίγες σημειώσεις της τωρινής έκδοσης υποδείχνονται μ’ αριθμούς
Κεντρική διάθεση: βιβλιοπωλείο «Ουαί», Πριάμου 135 Νέα Λιόσια.
Βιογραφική σημείωση του μεταφραστή για τον ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ. —...
Aπό την ιστορία της ισπανικής επανάστασης στα χρόνια του '30
Κοιμητήριο της Paterna, μια τοποθεσία κοντά στην Valencia, γαλήνια και ζεστή. Ένα μνημείο θυμίζει πως στον ομαδικό τάφο είναι θαμμένοι οι 2237 άνθρωποι που οι φασίστες τουφέκισαν στην πρωτεύουσα της Levante και στις πλατείες των πολλών ‘pueblos’ που την στεφανώνουν. Οι τάφοι είναι φτιαγμένοι από μάρμαρο ή κεραμική, διακοσμημένοι συχνά με θαλασσινά κοχύλια. Μερικοί από αυτούς απλώς σημειώνονται από ένα μικρό βουναλάκι γης με ένα νούμερο ή λουλουδάκι, ή ένα μικρό γλυπτό. Τα ονόματα των θανόντων, μερικές φορές είναι γραμμένα στο χέρι, στο σταυρό ή σε κορνίζα κεραμικής διακοσμημένη...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018