To πείραμα του δυτικού Κουρδιστάν (συριακό Κουρδιστάν) αποδεικνύει πως οι άνθρωποι μπορούν να φέρουν την αλλαγή
Του Zaher Baher, μέλους της συλλογικότητας “Haringey Solidarity Group” του Λονδίνου και του Φόρουμ των Κούρδων Αναρχικών (Kurdistan Anarchists Forum)
Μετάφραση: kostav
halastor.blogspot.com
Πηγή: http://www.anarkismo.net/article/27301
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την καταγραφή της εμπειρίας μου κατά την επίσκεψή μου τον Μάιο του 2014 για δυο εβδομάδες στο βόρειο-ανατολικό τμήμα της Συρίας, ή αλλιώς το συριακό Κουρδιστάν (δυτικά του Κουρδιστάν) μαζί με ένα καλό μου φίλο. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης είχαμε την πλήρη ελευθερία και την ευκαιρία να δούμε και να μιλήσουμε με οποιονδήποτε θέλαμε. Συμπεριλαμβανομένων γυναικών, ανδρών, της νεολαίας και των πολιτικών κομμάτων. Υπάρχουν πάνω από 20 κόμματα από κουρδικά ως και χριστιανικά, εκ των οποίων μερικά συμμετέχουν στη Δημοκρατική Αυτοδιοίκηση ή την Δημοκρατική Αυτοδιαχείριση (Δ.Α.) της περιοχής της Al Jazera. Η Al Jazera είναι μία από τις τρεις περιφέρειες (καντόνια) του δυτικού Κουρδιστάν. Συναντήσαμε επίσης τα κουρδικά και τα χριστιανικά πολιτικά κόμματα που δεν είναι μέρος της Δ.Α. Επιπλέον, συναντήσαμε τα κορυφαία μέλη από τη Δ.Α., τα μέλη των διαφόρων επιτροπών, τις τοπικές ομάδες και κοινότητες, καθώς και επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, εργάτες, ανθρώπους από τις (υπαίθριες) αγορές και ανθρώπους που απλά περπατούσαν στο δρόμο.
Το υπόβαθρο
Το Κουρδιστάν αποτελεί μια χώρα περίπου 40 εκατομμυρίων ανθρώπων που διαιρέθηκε μεταξύ Ιράκ, Συρίας, Ιράν και Τουρκιάς μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ιστορικά οι κούρδοι έχουν υποστεί σφαγές και γενοκτονίες στα χέρια διαδοχικών καθεστώτων, ειδικά στο Ιράκ και την Τουρκία. Από τότε έχουν διαρκώς υποφέρει και καταπιεστεί από τις κεντρικές κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες τα διάφορα μέρη του Κουρδιστάν προσαρτήθηκαν. Στο ιρακινό Κουρδιστάν, υπό το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, ο κουρδικός λαός δέχτηκε μια σωρεία από επιθέσεις με χημικά όπλα κατά την διάρκεια της επιχείρησης Anfal (μια εκστρατεία γενοκτονίας των κούρδων στο βόρειο Ιράκ, υπό την ηγεσία του προέδρου του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν και με επικεφαλή της επιχείρησης τον Αλί Χασάν αλ-Ματζίντ, κατά την τελευταία περίοδο του πολέμου μεταξύ Ιράν και Ιράκ). Στην Τουρκία μέχρι πρότινος οι κούρδοι δεν είχαν καν το βασικό δικαίωμα χρησιμοποίησης της ίδιας τους της γλώσσας. Ιστορικά έχουν αναγνωριστεί ως οι τούρκοι που ζουν στα βουνά (μια αναφορά στην κουρδική περιοχή μιας και αυτή συμπεριλαμβάνει πολλά βουνά). Στην Συρία η κατάσταση των κούρδων είναι σχετικά καλύτερη από ότι στην Τουρκία. Στο Ιράν έχουν κάποια βασικά δικαιώματα και αναγνωρίζονται ως μια διαφορετική εθνική ομάδα από ότι οι πέρσες, αλλά χωρίς να έχουν κάποια αυτονομία.
Μετά το τέλος του πρώτου πόλεμου του κόλπου το 1991, ο κουρδικός λαός στο Ιράκ κατάφερε να σχηματίσει την δική του τοπική κυβέρνηση, την κουρδική τοπική κυβέρνηση (KRG). Μετά την εισβολή και κατάληψη του Ιράκ το 2003, ο κουρδικός λαός βρήκε την ευκαιρία να ισχυροποιήσει την τοπική του δύναμη και εξουσία, καταφέρνοντας να αποκτήσει το δικαίωμα να έχει την δική του αυτοδιοίκηση, προϋπολογισμό, κοινοβούλια και στρατό. Όλα τα παραπάνω έχουν αναγνωριστεί πλέον από την κεντρική ιρακινή κυβέρνηση, και σε έναν κάποιο βαθμό υποστηρίζονται από την...
Αναδημοσίευση από eagainst.com
Πρόλογος Μετάφρασης
Ο Πιοτρ Β. Ριαμπόφ είναι ιστορικός και φιλόσοφος, διδάκτωρ του Παιδαγωγικού Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Ενεργός στο αναρχικό κίνημα από το 1987, με πλούσια αρθρογραφία, επικεντρώνει το έργο του αφενός στην προβληματική του υπαρξισμού στην σύγχρονη κουλτούρα και αφετέρου στην ιστορία των κινημάτων απελευθέρωσης. Η συνοπτική, συγκριτική θέση του για τον «άνθρωπο που εξεγείρεται» στο έργο του Μπακούνιν και του Καμύ ταξιδεύει εδώ με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ρώσου φιλοσόφου και καλεί σε μια συζήτηση για τον «εξεγειρόμενο» του σήμερα.
...
[Θέλουμε, με την ευκαιρία που μας δίνεται, με αυτή τη δημοσίευση, να επισημάνουμε πως ένα ιστορικό κείμενο (κάθε ιστορικό κείμενο) έχει διπλή σημασία. Αφ’ ενός αποτελεί μία πηγή γνώσης και κατανόησης του τρόπου σκέψης και δράσης των ανθρώπων της εποχής στην οποία αναφέρεται και αφ’ ετέρου, μας βοηθά να κατανοήσουμε και να ξεπεράσουμε αυτές ή εκείνες τις απόψεις που δεν συμβάλλουν στην αναρχική απελευθερωτική δράση.
Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να οικειοποιείται την άγνοια ή την λαθεμένη ιδεολογική άποψη και πράξη, που δεν οδηγεί στην απελευθέρωση και την αναρχία, στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου σεβασμού σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν....
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018