Your name

Ελλαδικά Κοινωνικά Κινήματα

20 Νοεμβρίου 2014

[Β’ μέρος του κειμένου με τον τίτλο Το συνδικαλιστικό κί­νημα ιστορικά]

Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος της αφήγησής μας, τα συν­δικάτα στην πρώτη περίοδο της πάλης των τάξεων έπαιζαν έναν ρόλο προοδευτικό, έστω στις άμεσες οικονομικές διεκδι­κήσεις, κατά της εκμετάλλευσης της μισθωτής δουλείας. Βλέ­ποντας όμως η άρχουσα τάξη την συγκεντρωτική τους δύνα­μη και το ρόλο που έπαιζαν αυτές οι οργανώσεις, η άρχουσα τάξη προσπάθησε και κατάφερε να τις εντάξει στο μηχανισμό της, στο. κράτος, έτσι ώστε να αποτελέσει συστατικό μέρος της κοινωνίας της.

Με την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά όλα τα συνδι­κάτα διαλύθηκαν, τα δε συνδικαλιστικά στοιχεία στη Θεσσα­λονίκη συνελήφθησαν και εξορίστηκαν από τις Επιτροπές Ασφαλείας. Το εργατικό μέτωπο των εργαζομένων κατέρρευ­σε, η δικτατορία παρουσιάστηκε ως «φιλεργατική» και «φιλο-αγροτική» με «πρώτο εργάτη και πρώτο αγρότη» τον πρώην άνθρωπο ...Ιωάννη Μεταξά. Η δικτατορία δημιούργησε δικό της συνδικαλιστικό επιτελείο όπως κάθε εξουσία δυτικού ή ανατολικού τύπου, με υπουργό εργασίας το Δημητράτο, πα­λιό ρεφορμιστή εργατοπατέρα. Έκαναν νέες συλλογικές συμ­βάσεις με μεροκάματα πείνας με αποτέλεσμα τα αφεντικά της εργοδοσίας να απολύουν τους εργάτες που είχαν κερδίσει υψηλότερα ημερομίσθια με τους αγώνες τους και να τους επαναπροσλαμβάνουν με τα χαμηλά της συλλογικής σύμβα­σης. Ο δε υπουργός Μανιαδάκης, πρώην εργολάβος δημο­σίων έργων (κατασκευής δρόμων) στην Μακεδονία, χρησιμο­ποιώντας δικούς του ως μεσάζοντες, πλήρωνε ημερομίσθια χαμηλότερα από την συλλογική σύμβαση σε κάποιους χωρι­κούς που προσελάμβανε ως εργάτες, εξασφαλίζοντας όμως την υπογραφή τους κάτω από την συλλογική σύμβαση. Για να μην «αδικήσουμε» όμως τη δικτατορία, έβαλε σε λειτουργία το ΙΚΑ που είχαν διεκδικήσει πολύ πριν από την δικτατορία οι εργατικοί αγώνες στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι στην Ευ­ρώπη το είχαν πετύχει προ πολλού. Στην Ελλάδα λειτούργησε με τους πιο εξευτελιστικούς όρους, όπως εξηγήσαμε στο Α’ μέρος.

Η εμπειρία απέδειξε στη σύγχρονη εποχή ότι τα σημερινά συνδικάτα μετασχηματίστηκαν στις καπιταλιστικές χώρες σε εμπόδιο για την απελευθέρωση των εργαζομένων [...] Οι ερ­γαζόμενοι κατάλαβαν ότι ο καλύτερος τρόπος οργάνωσης των εργατών είναι το σύστημα των εργατικών συμβουλίων στους μαζικούς τόπους παραγωγής με εκλεγμένους και κάθε στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους απ’ όλες τις τάσεις των εργαζομένων.

Έτσι [...] ανοίγει ο δρόμος για την απελευθέρωση της αν­θρωπότητας από την μισθωτή εργασία, για μια κοινωνία χω­ρίς βδέλλες και παράσιτα. [...] Ο τύπος των εργατικών συμ­βουλίων βρίσκεται σε αντίθεση με το μαρξολενινιστικό τρόπο οργάνωσης, που είναι αντανάκλαση των αστικών μορφών ορ­γάνωσης και συντηρεί το κατεστημένο της σημερινής αστικής κοινωνίας, Οι εργάτες, με τους μερικούς τους αγώνες και τους αγώνες για την προσωρινή λύση των άμεσων προβλημά­των τους πρέπει να συνειδητοποιούν κάθε τόσο πως μόνον η αυτόνομη οργάνωση των ίδιων των παραγωγών σε σοσιαλι­στική βάση πρέπει να είναι ο τελικός τους στόχος.

Η εργοδοσία, για να καλύψει τον παρασιτικό της ρόλο στην παραγωγή, για να δείξει πως οι εργάτες είναι ανίκανοι να διευθύνουν την παραγωγική διαδικασία, εφαρμόζουν τις λεγόμενες suggestions, τις επ’ αμοιβή υποδείξεις των εργα­τών, όπως στην GeneralMotors. Στην ανικανότητα των εργα­τών να διευθύνουν την παραγωγή πίστευαν και οι λενινοτροτσκιστές στην Ρωσία μετά την επανάσταση: διαβάστε, π.χ. την μπροσούρα...

Περισσότερα …