Σ’ αυτό το μαύρο μνήμα
Που Λαύριο το λεν
Βλέπω πολλαίς με μαύρα
Που κάθονται και κλαίν
Βλέπω γρηαίς μητέραις
Γυναίκες και παιδιά
Γυμναίς και πεινασμένες
Χωρίς παρηγοριά.
Βλέπω παιδιά αγγελούδια
Να κλαίνε για ψωμί
Κορίτσια σαν το κρίνο
Πωλούντα την τιμή.
Βλέπω και κάτι άλλους
Π’ αφεντικά τους λεν
Μ’ απάθεια να βλέπουν
Ταίς μαύρες οπού κλαίν
Και ειν’ αυτοί αιτία
Σ’ αυτών την συμφορά
Αλλά τρώγουν και πίνουν
Και δεν δίδουν παρά.
-Κι’ αν πέντ’ εξ εργάται
Θαυτίκαν ζωντανοί
Τί τάχατε με τούτου;
Τι πρέπει να γενή;
Αμ’ έχομαι το χρήμα
Θα ’ρθούνε στην δουλειά
Κι’ άλλοι να σκοτωθούνε
Και δεν θα πουν μιλιά.
Ναι τέρατα ακόμη
Λίγον καιρόν θαρθούν
Για να σας βγάλουν πλούτο
Εργάται να θαφτούν.
Αλλά πλησιάζ’ ημέρα
Που θα θαφτήτ’ εσείς
Για να γενούν εργάται
Για πάντα ευτυχείς
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ
Ξυλουργός
1893
