Ο αγών μας σημαίνει επανάστασιν. Επανάστασιν του πνεύματος, επανάστασιν του αισθήματος.
Ο αγών μας σημαίνει ανατροπήν. Ανατροπήν παντός φαύλου, ερειπομένου και σαπρού. Βίαν κατά πάσης ανηθίκου βίας, αντίστασιν, κατά πάσης αδίκου καταπιέσεως επίθεσιν κατά πάσης κακοήθους επιθέσεως.
Ο αγών μας σημαίνει ακόμη πόλεμον. Πόλεμον διαρκή και αμείλικτον, πόλεμον εξοντώσεως κατά της δουλείας, της εκμεταλλεύσεως, του ψεύδους, της καταπιέσεως, του Φαρισαϊσμού, της αδικίας. Ο αγών μας σημαίνει Ανάστασιν. Ανάστασιν της αληθείας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι ο αγών μας αιώνιος και θα είναι αιώνιος, εκπροσωπών την διαρκή προσπάθειαν της τυραννουμένης και υποδουλωμένης ανθρωπότητος προς απελευθέρωσιν της από τον ζυγόν πάσης δυνάμεως ή εξουσίας που θέτει εμπόδια εις την πρόοδόν της, που την εκτροχιάζει από τον δρόμον που διανοίγει η Φύσις οδηγούσα εις την απόλυτον ελευθερίαν και την απόλαυσιν όλων των δώρων και αγαθών αυτής.
Ο αγών μας ουδέποτε προσωποποιείται. Αποτελεί μίαν ΙΔΕΑΝ της οποίας το φως διασχίζει και διαλύει σιγά σιγά την σκοτίαν, εις την οποίαν κρατείται δεσμευμένη η σημερινή κοινωνία, από την πρόληψιν και την αμάθειαν, τας οποίας με τόσην επιμέλειαν διατρέφει και προσπαθεί να διατηρή το σημερινόν κεφαλαιοκρατικόν καθεστώς, διότι επ’ αυτών θεμελιώνει το κράτος και την ισχύν του.
***
Η σπείρα των συνωμοτών κατά του αγώνος μας, η αντιπροσωπεύουσα το ισχύον σαπρόν κοινωνικόν καθεστώς, έπρεπε καλώς να υπολογίση εναντίον τίνος έστρεψε τα βέλη της τα χρυσωμένα από την κεφαλαιοκρατίαν και τα εμβεβαπτισμένα εις το δηλητήριον της συκοφαντίας της υπουλότητος και της υποκρισίας. Έπρεπε να αναλογισθή ότι δεν θάπρεπε ποτέ μία Ιδέα όταν η ιδέα αυτή είνε ριζωμένη επί βράχου, του γρανίτου βράχου της Αληθείας. Έπρεπε να κατανοήση ότι η Ιδέα υπέρ της οποίας μαχόμεθα είναι φωτοβόλος αδάμας ο οποίος λάμπει και θα λάμπη όσον και αν προσπαθούν να τον θαμπώσουν με τον πυώδη συκοφαντικόν σιελόν τους, όσον και αν προσπαθούν να τον αμαυρώσουν με τας βορβορώδεις ψευδολογίας των. Έπρεπεν ακόμη να αντιληφθούν ότι αν είνε εύκολον να δημιουργήσουν θύματα, να συντρίψουν υπολήψεις ή να θάψουν πρόσωπα, είναι όμως αδύνατον να ανακόψουν τον δρόμον ενός αγώνος, είνε αδύνατον να θάψουν μίαν Ιδέαν.
Όλοι οι μεγάλοι αγώνες μετρούν τα ηρωικά θύματά των. Αλλ’ εφ’ όσον διά μίαν Ιδέαν υπάρχουν αγωνισταί έτοιμοι να πέσουν θύματα υπέρ αυτής, η Ιδέα αυτή ποτέ δεν πεθαίνη, ούτε ποτέ θάπτεται.
Γύρω από την σημαία της Ιδέας μας, συνωστίζονται οι αγωνισταί της, γενναίοι, καρτερικοί γεμάτοι από θάρρος και σθένος, εμπνεόμενοι από το μεγαλείον της ωπλισμένοι με αυταπάρνησιν και ενθουσιασμόν αντλούμενον από μίαν ακλόνητον πίστιν προς όσα πρεσβεύουν και υπέρ όσων μάχονται. Το στράτευμα αυτό των αγωνιστών μας ουδέποτε εξαντλείται ουδέποτε ελαττούται. Από τον τάφον του πρώτου θύματος ανίστανται νέοι διά να συνεχίσουν τον αγώνα με περισσοτέραν ορμήν και τόλμην.
Εις μάτην λοιπόν ονειρεύονται οι πολυπληθείς και σατανικοί εχθροί του αγώνος μας, ότι είναι δυνατόν ποτέ να ανακόψουν τον δρόμον του και την ορμήν του.
Το μικρόν στράτευμά μας είνε ο Δαυίδ της αληθείας, του φωτός και της δικαιοσύνης. Το ιδικόν σας ο Γολιάθ του...
Επιδή σαν και σας πιστέβω ότι επίγη η οργάνωση του ονομαζώμενου «χώρου» δηλαδή του αληθινού επαναστατικού κινήματος τόσο στην Ελλάδα όσο κι αλλού κι επιδή βλέπω σαν θετικό βήμα την πρότασή σας σχετικά με το καταστατικό του «χώρου» θεώρησα καλό το να σας γράψω τις δικές μου απόψεις πάνω στο τόσο καυτό ζήτημα της οργάνωσής μας ζήτημα πούχη αποδιχθή πολύ καθοριστικό, απ’ ότι γνωρίζω απ’ τη πείρα μου βέβαια. Η επεβασή σας για την οργάνωση του «χώρου» είναι ένα γεγονός πολύ ενθαρυντικό για μένα κι εύχομαι και προσπαθώ να κατάληξη σ’ επιτιχία, αλλά σας το τονίζω (απροκάλυπτα κι ευθύς...
Τον συναντάτε παντού όπου υπάρχει συγκέντρωσις. Μορφή με γραμμές που αυλακώνουν το μελανοκίτρινο πρόσωπό του. Κάθε γραμμή και ένας παληός πόνος. Κάθε ρυτίδα και μια μεγάλη δυστυχία στη ζωή. Η εγκαρτέρησις και η θλίψις χαραγμένη με τη σμίλη της Δυστυχίας στο πρόσωπό του, ολοφάνερη. Στα μάτια, μάτια βαθουλά, καθρεπτίζεται κάποια αγανάκτησις και μια ανέκφραστη ειρωνεία και αηδία για τη ζωή. – Στο ντύσιμό του, διακρίνεται μια μάταιη προσπάθεια για να συγκρατή κάποια αξιοπρέπεια.
Όρθιος, αφού αποκαλυφθή – για να φανή ένα μέτωπο αυλακωμένο από μια βαθιά ρυτίδα στη μέση, τη ρυτίδα της φροντίδας της αιώνιας...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018