Ιούλιος σημαίνει Ισπανική Επανάσταση!
Κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης εφαρμόστηκαν νέες τακτικές πολέμου από τις φασιστικές δυνάμεις του Φράνκο, όπως οι βομβαρδισμοί από αέρος, οι οποίες επέφεραν σημαντικά αποτελέσματα στον άμαχο πληθυσμό, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Περίπου 200.000 παιδιά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη μέχρι τότε ζωή τους στις πόλεις και τα χωριά τους, που μετατράπηκαν σε εμπόλεμες ζώνες. Στη Γαλλία κατέφυγαν 25.000 παιδιά από τη χώρα των Βάσκων, 4.000 παιδιά βρέθηκαν στη Βρετανία, 2.000 στη Σοβιετική Ένωση και 500 στο Μεξικό. Σημαντική βοήθεια δόθηκε και από τις αντιφασιστικές δυνάμεις της Ισπανίας και της Δημοκρατικής Κυβέρνησης, που ανέλαβαν τη φροντίδα των περισσότερων εξ αυτών, μεταφέροντάς τα σε ανάδοχες οικογένειες και δημιουργώντας σχολεία-κατοικίες, γνωστά ως “Colonias infantiles”.
Τα “Colonias Infantiles” βρίσκονταν κυρίως στο Λεβάντε, την Καταλονία και σε μικρότερο βαθμό στη δημοκρατική Αραγονία και στις περιοχές Αλμπαθέτε, Κουένκα και τη Μαδρίτη. Δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, λειτούργησαν από το τέλος του 1936 μέχρι το 1939 ως εκπαιδευτικά ιδρύματα και καταφύγια για τα παιδιά που έμεναν σε εμπόλεμες ζώνες που βομβαρδίζονταν. Από τα πρώτα παιδιά που μεταφέρθηκαν σε αυτές τις δομές ήταν όσα ζούσαν στην Μαδρίτη, ήδη από τον Οκτώβριο του 1936. Από τον Γενάρη του 1937, πέρα από την κάλυψη των αναγκών του παιδικού πληθυσμού σε τροφή και υγεία, αναπτύχθηκε στα σχολεία-κατοικίες ένα εκπαιδευτικό έργο μεγάλης σημασίας, το οποίο περιελάμβανε καινοτόμες πρακτικές.
Ο λόγος που οι δομές αυτές δημιουργήθηκαν κατά βάση στο Λεβάντε και την Καταλονία ήταν διότι αυτές οι περιοχές βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των δημοκρατικών δυνάμεων, με βασικότερη τη CNT. Οι μεταφορές στα “Colonias infantile” γινόταν με μέσα που κατείχαν οι αντιφασιστικές δυνάμεις, όπως λεωφορεία και φορτηγά, όμως πολλές φορές προέκυπταν δυσκολίες, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που η διαδικασία αυτή συνέβαινε υπό τους βομβαρδισμούς των φασιστών. Η Ana Maria Sagi, ανταποκρίτρια της εφημερίδας Nuevo Aragon αναφέρει πως “φορτηγά που προέρχονταν από τη δημοκρατική Αραγονία, ήρθαν να βοηθήσουν του μάρτυρες της Μαδρίτης, με προϊόντα των εργατών των συλλογικοτήτων που λειτουργούσαν σε αυτή την περιοχή και στην επιστροφή τους μεταφέρθηκαν 200 άνθρωποι στη Βαλένθια, κυρίως παιδιά”.
Η ελευθεριακή παιδαγωγική, ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση των δομών αυτών υποδηλώνεται και μέσα από τις ονομασίες που τους δόθηκαν, όπως το “Francisco Ferrer i Guardia”.
Μια τέτοια δομή επίσης ήταν η “La Casa Ben Leider”, η οποία πήρε το όνομά της από έναν Αμερικάνο αεροπόρο, δημοσιογράφο και εθελοντή στην ταξιαρχία “Abraham Lincoln”, ο οποίος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ενώ πετούσε πολεμώντας ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του Φράνκο. Το 1938, προς τιμήν του Ben Leider, τα παιδιά της συγκεκριμένης δομής δημιούργησαν ένα φυλλάδιο με σχέδια ζωγραφικής.
Δάσκαλοι ζούσαν μαζί με τα εκτοπισμένα παιδιά, συνεχίζοντας την εκπαίδευσή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ένα από τα θέματα, με τα οποία καταπιάστηκαν τα παιδιά ήταν να ζωγραφίσουν τις εμπειρίες τους από τον πόλεμο, με σκοπό από τη μια την αποτύπωση όλων αυτών των εμπειριών και από την άλλη να βοηθηθούν ώστε να αντιμετωπίσουν το τραύμα που δημιουργήθηκε από τον πόλεμο και τον χωρισμό τους από τις οικογένειές τους. Είναι η πρώτη γνωστή συστηματική χρήση της τέχνης...
Milva Maria Cappellini*
Στις 4 Ιουλίου 1880 ήρθε στον κόσμο στην Pistoia της Ιταλίας -στην Οδό della Pillotta, σήμερα Οδός Verdi- η Leda Rafanelli, μια ελεύθερη, έξυπνη και παθιασμένη γυναίκα, δυνατή: το όνομα που επιλέγει είναι Djali, που σημαίνει «του εαυτού της».
Γεννημένη σε μια μικροαστική οικογένεια που σύντομα περιέπεσε στη φτώχεια, η Leda Rafanelli γίνεται, μετά από λίγα χρόνια φοίτηση στο σχολείο, τυπογράφος και ερωτεύεται τις λέξεις: δημοσιεύει ποιήματα σε πολύ νεαρή ηλικία και γράφει σε αμέτρητες εφημερίδες, αρχικά του σοσιαλιστικού και μετά του αναρχικού χώρου. Επόσης, ένα μυστηριώδες ταξίδι στην Αίγυπτο των μεγάλων πυραμίδων και των Ιταλών...
Στο Περού, η οικοδόμηση του εργατικού κινήματος και του επαναστατικού συνδικαλισμού σχηματίστηκε από μια συμμαχία εργατών της πόλης και αγροτών, αποτελούμενη από λευκούς, μαύρους και αυτόχθονες μετανάστες.
Ο Julio Reynaga Matute, Αφρο-Περουβιανός αναρχικός, ιδρυτής του El Jornalero και της Προοδευτικής Ένωσης των Τεχνιτών και Εργατών (Artesanos y Obreros). καθώς και άλλων οργανώσεων, έγραψε ότι οι «εργάτες και οι τεχνίτες... να κοιτάξουν αυτά τα [αγροκτήματα] και να συλλογιστούν τη σπαρακτική σκηνή της αναγνώρισης ότι το όραμα που πρέπει να δούμε είναι οι γηγενείς εργάτες να κερδίζουν τα δικαιώματά τους».
Ποιος θα πίστευε ότι η ίδρυση αυτού του εργατικού κινήματος...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018