Λεπτομέρειες

Άγις Στίνας

Γενικά Άρθρα

22 Φεβρουαρίου 2021

• Ελλάδα
• επαναστατικό κίνημα
• εργατική τάξη
• αριστερά

Του Άγι Στίνα”*

«Υπάρχει κίνδυνος υποτροπής του στρατιωτικού πραξικοπήματος και πώς μπορούν οι λαϊκές μάζες να προφυλάξουν τον εαυτό τους απ' αυτόν τον κίνδυνο; Είναι ένα ζήτημα απείρως σημαντικότερο από όλα συλλήβδην τα εκλογικά προγράμματα όλων δίχως εξαίρεση, των πολιτικών κομμάτων. Πρέπει άμεσα δίχως καθυστέρηση να απασχολήσει τους αγωνιστές και τις μάζες. Οι παρακάτω γραμμές είναι μία αρχή και θέλουμε να ελπίζουμε μία μικρή συμβολή σ' αυτή την προσπάθεια.

Ο κίνδυνος αναμφισβήτητα υπάρχει. Θα είμαστε ασυγχώρητα αφελείς εάν πιστεύαμε ότι μία κλίκα πρακτόρων της CIA μπόρεσε να επιβληθεί στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας και παρά τη θέλησή τους να τα χρησιμοποιεί εφτά ολόκληρα χρόνια για δήμιους, σφαγείς, δεσμοφύλακες και βασανιστές του λαού. Το πράσινο φως στην γκαγκστερική συμμορία του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη το άναψε στις 21 Απριλίου 1967 ή CIA με την εντολή και για το συμφέρον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αλλά αυτό που έκανε ο Παπαδόπουλος ήταν αυτό που επιθυμούσαν και αυτό που περίμεναν ένας αρκετά μεγάλος αριθμός αξιωματικών δίχως αυτοί να είχαν από προηγούμενα στρατολογηθεί στη Χούντα. Είναι αυτό το ίδιο το σώμα των αξιωματικών, που, διαπαιδαγωγημένο με μιλιταριστικό, καποραλιστικό, πραιτωριανό, αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό πνεύμα, διαποτισμένο με μίσος και περιφρόνηση για τον λαό, αποτελεί μία διαρκή, μόνιμη απειλή για τα πολιτικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα των λαϊκών μαζών. Αυτό το κοινωνικό στρώμα, που στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία κατέχει μία εξαιρετικά προνομιούχα θέση, είναι ο πιο θανάσιμος εχθρός της εργατικής τάξης και του απελευθερωτικού της κινήματος. Και είναι ο πιο θανάσιμος εχθρός γιατί ξέρει ότι στην κοινωνία της οποίας ιστορικός φορέας είναι ή εργατική τάξη δεν θα υπάρχει θέση γι’ αυτό.

Ποιος μπορεί λοιπόν να εγγυηθεί σήμερα ότι οι στρατηγοί, οι συνταγματάρχες, οι ταξίαρχοι δεν θα επιχειρήσουν ένα νέο πραξικόπημα; Η Κυβέρνηση; Αλλά και να θέλει δεν έχει τη δύναμη να τους εμποδίσει. Δεν υπάρχει μέσο που να κάνει ικανή την Κυβέρνηση να ελέγχει πραγματικά τον στρατό. Δεν πρόκειται για την σημερινή αλλά για την οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, βασιλευόμενη ή αβασίλευτη, άλλο πράγμα είναι το κοινοβούλιο μέσω του οποίου υποτίθεται ότι ασκεί ο λαός την εξουσία του και άλλο το κράτος. Το πρώτο δεν έχει στα χέρια του καμμιά ουσιαστική δύναμη. Την «εξουσία» του και την ύπαρξή του την αντλεί από το σύνταγμα και τους νόμους. Δηλαδή από τα χαρτιά. Η πραγματική δύναμη είναι το Κράτος. Δηλαδή οι ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας, ή ΚΥΠ, οι μυστικές υπηρεσίες. Σε τελευταία φυσικά ανάλυση και το ίδιο το κράτος χρωστάει τη δύναμή του και την ύπαρξή του στις εξουσιαστικές αντιλήψεις και στις εξουσιαστικές σχέσεις που αποτελούν το υφάδι και το στιμόνι κάθε εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Προορισμός του Κράτους είναι να υπερασπίζει το εκμεταλλευτικό καθεστώς, να κρατάει τις εργαζόμενες μάζες στην υποταγή και να κάνει δυνατή την εκμετάλλευσή τους. Κι από αρκετά χρόνια αυτό συγχωνεύεται με τους εκμεταλλευτές κι ακόμα σε μία σειρά χωρών γίνεται αυτό το ίδιο καπιταλιστής και μάλιστα ο πιο σκληρός και ο πιο αυταρχικός καπιταλιστής. Όταν το κοινοβούλιο γίνεται ενοχλητικό στους εκμεταλλευτές, τότε επεμβαίνει το κράτος με τις ένοπλες δυνάμεις του, διαλύει το κοινοβούλιο μετατρέπει...

Περισσότερα …