Μιασυνέντευξημετον Michael απότη ZACF (Zabalaza Anarchist Communist Federation)
HZACFείναι ένας από τiς πιο δραστήριες ελευθεριακές οργανώσεις στο νότιο μέρος της αφρικανικής ηπείρου. Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία, την παρέμβασή της στη νοτιο-αφρικανική κοινωνία και τους αγώνες που προωθεί και υποστηρίζει, πήραμε συνέντευξη από έναν από τους αγωνιστές της τον Michael Schmidt.
Alternative Libertaire (A.L.): Θα μπορούσες να μας πεις εν συντομία κάτω από ποιες συνθήκες, ποιο πλαίσιο και πώς συγκροτήθηκαν πρώτα η ομάδα Zabalaza, και αργότερα η ZACF;
Michael Schmidt (M.S.): Οι ρίζες αυτού που αποτέλεσε τη ZACF μπορούν να βρεθούν στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ των δεκαετιών του '80 και του '90, με το σχηματισμό δύο μισο-παράνομων αναρχικών ομοσπονδιών, μιας στο Γιοχάνεσμπουργκ και άλλης μιας στο Ντέρμπαν, στα πλαίσια του αναρχο-πανκ κινήματος. Έτσι οι αρχικές συνθήκες ήταν, από τη μια, ο εμφύλιος πόλεμος χαμηλής-έντασης μεταξύ των λευκών και των μαύρων εθνικιστικών οργανώσεων και, από την άλλη, οι οργανωμένοι αναρχικοί οι οποίοι υιοθέτησαν μια ανυποχώρητη στάση ενάντια στο νεοφασισμό, τον εθνικισμό και τη στρατολογία. Από το κίνημα αυτό προήλθε η Worker’sSolidarityFederation (WSF - Ομοσπονδία Εργατικής Αλληλεγγύης) το 1995 (ένα χρόνο μετά από τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές). Η WSF ήταν η πρώτη εθνική αναρχική οργάνωση που ανέπτυξε μια περιεκτική πλατφόρμα θέσεων όσον αφορά ζητήματα όπως η φυλή, η τάξη, το φύλο, ο ιμπεριαλισμός κ.λπ., το μεγαλύτερο μέρος των οποίων παραμένουν και σήμερα ως το ιδεολογικό εποικοδόμημα του κινήματός μας. Η WSF είχε στους κόλπους της ένα σημαντικό αριθμό μελών συνδικάτων και συνδικαλιστικών αντιπροσώπων και τα μέλη της ήταν 50% μαύροι και 50% λευκοί.. Η WSF διαλύθηκε για λόγους τακτικής το 1999 δεδομένου ότι το ANC (Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο) έκανε αρκετά δύσκολη τη δουλειά στα συνδικάτα. Στο μεσοδιάστημα, πριν ιδρυθεί η ZACF, το 2003, δημιουργήσαμε το IndependentWorkers’ Library-Museum (Ανεξάρτητη Βιβλιοθήκη-Μουσείο Εργατών) στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Zabalaza Booksως ομάδα προπαγάνδας. Η άνοδος των ριζοσπαστικών νέων κοινωνικών κινημάτων από το 2000 περίπου, μας βρήκε να αποτελούμε σημαντικό μέρος του Anti-PrivatisationForum (Φόρουμ Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις) και αργότερα, μέσα από τη ZACF, να συμμετέχουμε άμεσα στα κοινωνικά ακτιβιστικά κινήματα. Έτσι, μετακινηθήκαμε, στην πράξη, από την ημιπαρανομία προς το συνδικαλιστικό και τον κοινωνικό ακτιβισμό, ανάλογα με τους αντικειμενικούς όρους στους κόλπους της εργατικής τάξης.
A.L.: Ποιοι είναι σήμερα οι βασικότεροι αγώνες στους οποίους συμμετέχετε;
M.S.: Σήμερα, η κύρια εσωτερική μας δραστηριότητα είναι η διοργάνωση της εσωτερικής πολιτικής εκπαίδευσης και στρατηγικής, ενώ η κύρια δημόσια δραστηριότητά μας είναι αυτά που αποκαλούμε «RedandBlaksForums» («Κόκκινα και Μαύρα Φόρουμ») Αυτά είναι δημόσια εργαστήρια/φόρουμ μέσα από τα οποία προωθείται μια αναρχική κομμουνιστική ανάλυση των γεγονότων. Τα προηγούμενα χρόνια, ήταν μικρές εκδηλώσεις που παρακολουθούνταν από μια χούφτα αναρχικούς και μερικούς φίλους τους. Σήμερα, οι συμμετέχοντες φτάνουμε μερικές φορές στους 70 και πλέον ανθρώπους, εργαζόμενους, σε ένα τέτοιο Φόρουμ, ειδικά σε φτωχές και μακρινές...
Μια προσεχτική ανάλυση της σχέσης δασκάλου- μαθητή από την κατώτερη βαθμίδα ως την ανώτερη, μέσα κι έξω από το σχολείο, αποκαλύπτει τον βαθειά αφηγηματικό της χαρακτήρα. Από τη μια μεριά είναι εκείνος που αφηγείται, το Υποκείμενο (ο δάσκαλος), και από την άλλη εκείνοι που υπομονετικά ακούνε τον ομιλητή, τα αντικείμενα (οι μαθητές). Το περιεχόμενο – άσχετα αν πρόκειται η=για αξίες ή για εμπειρικές διαστάσεις της πραγματικότητας- κατά την αφήγηση τείνει να γίνει άψυχο και απολιθωμένο. Η εκπαίδευση υποφέρει από την αρρώστια της αφήγησης. [...]
Η αφήγηση (με αφηγητή το δάσκαλο) έχει σαν αποτέλεσμα να βάζει το μαθητή...
Οι συνθήκες στις οποίες ζουν οι σημερινοί μετανάστες στην Ελλάδα είναι αντίστοιχες με εκείνες των παππούδων μου στην Αμερική, γράφει ο Ελληνοαμερικανός Zeese Papanikolas, γιός μεταναστών στις ΗΠΑ, η οποία δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο πολιτικής, πολιτισμού και ιδεών chronosmag.eu.
Ο Ζήσης Παπανικόλας γεννήθηκε το 1942 στις Η.Π.Α., στο Σωλτ Λέηκ Σίτυ (κοντά στα Βραχώδη Όρη) της Πολιτείας της Γιούτα, και είναι εγγονός οικογενειών Ελλήνων μεταναστών. Μητέρα του ήταν η γνωστή συγγραφέας και ιστορικός ελληνοαμερικανικών θεμάτων Ελένη Παπανικόλα.
Ο Ζήσης Παπανικόλας αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Καλές Τέχνες στο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018