Andrew - WSM
Είναι πλέον επίσημο, το ιρλανδικό κράτος βρίσκεται σε συνομιλίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομοσματικό Ταμείο σχετικά με ένα επονομαζόμενο «σχέδιο διάσωσης» το οποίο καλείται να διασώσει την ιρλανδική καπιταλιστική τάξη από την καταστροφή που δημιουργήθηκε από τη διεθνή συντριβή του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Μια κρίση που διογκώθηκε στην Ιρλανδία αφενός από τη διαφθορά του τοπικού καπιταλισμού και αφετέρου από την εξάρτηση της οικονομίας από την «παγκοσμιοποίηση». Παγιδευμένοι ανάμεσα σε μια τέτοια ποικιλία απατεώνων και ηλίθιων δεν αποτελεί ίσως έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί στην Ιρλανδία ελπίζουν ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί όσον αφορά τη λειτουργία της καθημερινής ζωής που θα ανατεθεί υποτίθεται σε αυτούς για την οποία πολλοί ελπίζουν ότι έχουν ιδέα.
Η ιρλανδική πολιτική τάξη αντέδρασε με την ίδια χωρίς νόημα φαγωμάρα και τις επιθέσεις του ενός προς τον άλλον τις οποίες γνωρίζουμε όλοι τόσο καλά. Εν τω μεταξύ, στον πραγματικό κόσμο το κόστος της κρίσης αντανακλάται στην ανεργία που έχει φτάσει στα ύψη, στη μετανάστευση, στις αυτοκτονίες και στο ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μια μόνιμη κατάσταση φόβου και ανησυχίας μιας και είναι έτοιμοι να χάσουν τη δουλειά τους και τα σπίτια τους και να βρεθούν στους δρόμους. Η καταστροφή που ξετυλίγεται καθημερινά απειλεί να παραλύσει τους ανθρώπους, στερώντας τους οποιαδήποτε συλλογική απάντηση που θα μπορούσαν να αντιτάξουν στο παλιρροϊκό κύμα που πλησιάζει. Ελπίζουν ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ θα σημαίνει τουλάχιστον τη βελτίωση των πραγμάτων.
Αλλά το ΔΝΤ δεν λειτουργεί έτσι. Η παρέμβαση του ΔΝΤ θα σημάνει κλιμάκωση των περικοπών, αύξηση της ανεργίας και έναν κύκλο φτώχειας με τους λίγους που θα εξακολουθούν να εργάζονται να κερδίζουν όλο και λιγότερα, έτσι ώστε ένα μεγάλο μέρος των τοπικών οικονομιών να καταρρεύσει. «Ανάκτηση» μέσω του ΔΝΤ σημαίνει μείωση των μισθών και του βιοτικού επιπέδου τόσο που το διεθνές κεφάλαιο θα σπρώχνει τους Ιρλανδούς εργαζόμενους να εργάζονται για μισθούς φτώχειας επειδή δεν θα έχουν άλλη επιλογή. Σε συνέντευξή του στον Guardian ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής αποκάλυψε ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ στη χώρα του μετά το 2001 ήταν σαν “τα παιδιά να ήταν τόσο άτακτα που τους είπαν ότι θα τα πάρει το ΔΝΤ από τους γονείς. Και όταν η παρούσα κυβέρνηση που εξελέγη το 2007, έπαιξε με τους φόβους αυτούς με μια διαφημιστική εκστρατεία ότι δήθεν κανένα παιδί δεν θα μάθει ποτέ ξανά τι σημαίνουν τα τρία γράμματα του ΔΝΤ”.
Όταν παρέμβηκε το ΔΝΤ στη Λετονία οι μισθοί στο δημόσιο τομέα μειώθηκε κατά 20% και τα νοσοκομεία έκλεισαν. Στην Ελλάδα σήμανε την ακύρωση ορισμένων από τα κοινωνικά επιδόματα, αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ, μείωση των δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις. Το όριο συνταξιοδότησης μειώθηκε και η πρόσβαση στην πρόωρη συνταξιοδότηση έγινε πιο απαγορευτική. Κάθε τρεις μήνες το ΔΝΤ ελέγχει για να εξακριβώσει αν γίνονται οι απαιτούμενες αλλαγές πριν από την αποδέσμευση χρηματοδότησης για την επόμενη περίοδο.
Οι συνηθισμένες μέθοδοι του ΔΝΤ περιλαμβάνουν αφενός κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και δημόσιων υπηρεσιών και αφετέρου χρέωση μεγάλων τελών για όσες εκπαιδευτικές και υγειονομικές υπηρεσίες εξακολουθούν ακόμα να παρέχονται στον πληθυσμό. Με άλλα λόγια, η πολιτική της ιρλανδικής κυβέρνησης από την έναρξη της κρίσης δεν θα βελτιωθεί από την παρέμβαση του ΔΝΤ αλλά θα γίνει χειρότερη, ενδεχομένως, πολύ χειρότερη. Όμως η παρέμβαση του ΔΝΤ θα δώσει τη δυνατότητα στους πολιτικούς μας να σταυρώσουν τα χέρια τους και να ισχυρισθούν ότι είναι αβοήθητοι, λέγοντας ότι όλα αυτά είναι το τίμημα για ένα bailout. Η κυβέρνηση φοβάται να μειώσει τις συντάξεις και την κοινωνική πρόνοια για το φόβο κοινωνικής εξέγερσης, αλλά τώρα θα έχει το ΔΝΤ να το κάνουν αυτό αντί γι’ αυτή. Γνωρίζοντας το Fianna Fáil μπορούμε να το δούμε να επιστρέφει στην εξουσία σε έξι χρόνια με βάση μια πλατφόρμα εκδίωξης του ΔΝΤ, αφού θα έχει γίνει η όλη βρώμικη δουλειά.
Υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Βραχυπρόθεσμα το κόστος της κρίσης μπορούν να το πληρώσουν οι Ιρλανδοί πλούσιοι. Οι πιο πλούσιοι που είναι το 1% διαθέτουν ακόμη 121 δισεκατομμύρια σε περιουσιακά στοιχεία, πολύ παραπάνω από αρκετά ώστε να καταβάλουν το σύνολο του κόστους της ΝΑΜΑ που έχει οδηγήσει στην ανάγκη παρέμβασης του ΔΝΤ. Μιας και πολλοί από αυτούς που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το 1% έκαναν τα πλούτη τους με απατεωνιές και τυχερά παιχνίδια ας αφήσουμε όλους αυτούς τους εκατομμυριούχους να πληρώσουν και όχι εκείνους που μπορούν μόλις και μετά βίας να τα βγάλουν πέρα είτε είναι συνταξιούχοι είτε δικαιούχοι παροχών πρόνοια είτε εργαζόμενοι ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα.
Εκείνοι που διοικούν αυτή τη χώρα, το 1% και των υπαλλήλων τους στην Dáil έχουν χρησιμοποιήσει αυτήν την κρίση για να επιβάλουν ένα κλίμα περικοπών των μισθών, απώλειας των υπηρεσιών και την αναδιάρθρωση που ήθελαν να επιβάλουν για χρόνια, αλλά που δεν έχουν γίνει αποδεκτά. Εάν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το φόβο που προκαλείται από την κρίση για να προσπαθήσουν να αναδιαρθρώσει την κοινωνία προς το συμφέρον τους τότε θα πρέπει να είναι αδίστακτοι. Για να κάνουμε το 1% να πληρώσει για την κρίση θα απαιτηθεί από όλους τους υπόλοιπους από εμάς να οργανωθούμε από κοινού, να χρησιμοποιήσουμε την ενότητά μας για να ξεπεράσουμε την τεράστια δύναμη που προέρχεται από τον πλούτο τους. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούμε για να κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα, η γενική απεργία, η συνέλευση γειτονιάς, η δημιουργία ενός τεράστιου συντονιστικού δικτύου είναι οι τρόποι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αποσπάσουμε την εξουσία από το 1% και να οικοδομήσουμε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την ανισότητα και χωρίς την ισχυρή , διεφθαρμένη ελίτ που διευθύνει τη ζωή μας.
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα http://www.wsm.ie της ιρλανδικής αναρχοκομμουνισιτκής οργάνωσης Workers Solidarity Movement. Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 20 Νοέμβρη 2010.
